شهر زنان - La Citta Delle Donne

سال تولید : ۱۹۸۰
کشور تولیدکننده : ایتالیا و فرانسه
محصول : لامبرتو پیپیا
کارگردان : فدریکو فلینی
فیلمنامه‌نویس : برناردینو زاپونی و فلینی
فیلمبردار : جوزپه روتونو
آهنگساز(موسیقی متن) : لوئیس باکالوف
هنرپیشگان : مارچلو ماسترویانی، آنا پروکنال، برنیس استجرز، یوله سیلوانی، دوناتلا دامیانی، اتوره مانی و کاترین کارل.
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۹ دقیقه.


وقتی یک قطار مسافربری به‌طور غیرمنتظره‌ای در منطقه‌ای بیرون شهر توقف می‌کند، «اسناپوراتس» (ماسترویانی) از آن بیرون می‌رود تا دنبال زنی بگردد که روبه‌رویش در قطار نشسته بود. در ادامه این جست‌وجو او وارد مکان‌هائی می‌شود با زنان جورواجور و عجیب و غریب؛ دنیائی که گوئی در اختیار زنان است تا هر کاری می‌خواهند بکنند. «اسناپوراتس» در قطار به خود می‌آید و در می‌یابد که هر چه برایش رخ داده، یک رویا بوده و همسرش نیز مقابل او نشسته است. در اینجا چند نفر از آدم‌های رویایش وارد کوپه آنان می‌شوند. با ورود قطار به تونل، «اسناپوراتس» دوباره در رویا فرو می‌رود.
* کاوش دیگری از سوی فلینی در رویاهای خویش و رویاهائی که سینما عرضه می‌دارد، با این نتیجه نهائی که هر دو یکی هستند. شهر زنان کماکان نشان می‌دهد که سینما برای فلینی، مثل تجربه‌های عاطفی کودکانه است. ترکیبی از معصومیت، گزافه‌پنداری و کنجکاوی. فلینی دست‌مایه‌های دیگر فیلم‌هایش مثل هشت و نیم (1963)، ساتیریکون (1969)، آمارکورد (1974) و غیره را دوباره از انبان بیرون می‌کشد و صیقل می‌دهد و ماسترویانی در واقع نسخه‌ای دوبعدی و مفرح از پرسونای سینمائی آشنایش عرضه می‌کند. صحنه‌های پُرزرق و برق و متوالی، میدان را به کلی از دست روایت خارج می‌کنند و این شاید باعث شود تماشای شهر زنان دشوار باشد. فلینی به کم و کوچک قناعت نمی‌کند و فیلم را از انواع و اقسام تیپ‌های زنانه قابل تصور می‌آکند. کارناوالی که می‌تواند تا ابد ادامه یابد.