روند فقر در مشاغل و عوامل مؤثر در تخفیف و یا تشدید آن در ایران طی دو دههٔ گذشته (۱۳۸۲-۱۳۶۲)

فقر نشانهء روشنی از توسعه نیافتگی اقتصادی ،اجتماعی و فرهنگی است که ثبات سیاسی و همبستگی اجتماعی و همچنین سلامت روانی افراد مبتلا را در معرض خطر قرار داده و موجب افزایش مرگ و میر،کاهش متوسط طول عمر ، افت کارائی نیروی انسانی و در نهایت کاهش بهره‌وری اقتصاد می‌شود. مقایسه حجم و شدت فقر و نابرابری در یک جامعه بیانگر ماهیت واقعی تحولات ناشی از پیشرفت‌های اقتصادی بوده و چگونگی تأثیرگذاری متغیرهای کلان اقتصادی بر رفاه اقتصادی جامعه را خاطر نشان می‌سازد .با توجه به اهمیت موضوع در این تحقیق تلاش گردیده است تا ضمن بررسی روند فقر در هفت گروه شغلی در طی دو دههء گذشته ، اثر عوامل کلان اقتصادی تأثیرگذار در این خصوص تعیین گردد. مفهومی که از فقر در این تحقیق به کار رفته است فقر مطلق می‌باشد و خانواری فقیر تلقی می‌گردد که درآمدش کمتر از سبد حداقل مصرف برای خانوار ۵ نفری باشد . در همین راستا با استفاده از یک مدل اقتصادسنجی عوامل کلان مؤثر برفقر مشاغل بر پایه اطلاعات از سری زمانی سال‌های ۱۳۸۲-۱۳۶۲ شناسایی شده و نیز به روش ‌‌OLS و با استفاده از متغییرهای مجازی مدل پیشنهادی برآورد گردیده است . شاخص فقری که در این مدل استفاده شده شاخص فقر H (نسبت افراد فقیر) می‌باشد. نتایج حاصل از برآورد مدل اقتصاد سنجی حاکی از این واقعیت است که تغییرات مخارج جاری دولت و تورم در طی دورهء مورد بررسی در اکثر گروه‌ها باعث بدتر شدن فقر در بین مشاغل گردیده است ؛ و سرمایه‌گذاری بخش دولتی و خصوصی و رشد اقتصادی باعث بهبود فقر اکثر گروه‌های شغلی گردیده است.

نازنین امامی