هفت شانس - SEVEN CHANCES

سال تولید : ۱۹۲۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : جوزف م. شنک
کارگردان : باستر کیتن
فیلمنامه‌نویس : جین هاوز، کلید بروکمن و جوزف میچل، بر مبنای نمایشنامه‌ای سه‌پرده‌ای نوشته روی کوپر مکرو
فیلمبردار : الجین لسلی و بایرون هیوک
هنرپیشگان : کیتن، ت. روی بارنز، اسنیتس ادواردز، روت دویر و جین آرتور
نوع فیلم : سیاه و سفید و رنگی، ۵۱۱۳ فوت. صامت


ـ "جیمی شانن" (کیتن) مدت‌ها است که دل به "مری براون" (دویر) بسته اما جرأت نمی‌کند محبتش را به او ابراز بدارد. "جیمی" که در کار بورس است و احتیاج مبرمی به پول دارد یک روز باخبر می‌شود که اگر تا ساعت هفت شب تولد بیست و دو سالگی‌اش (شب همان روز) ازدواج کند، از پدربزرگش هفت میلیون دلار به ارث می‌برد. "جیمی" بلافاصله ب سراغ "مری" می‌رود و خواستگاری می‌کند. اما وقتی "مری" از دلیل جرأت و عجله "جیمی" باخبر می‌شود به او جواب رد می‌دهد. "جیمی" نیز، دیگر از سر ناچاری، به هر دختری که سر راهش سبز می‌شود پیشنهاد ازدواج می‌دهد. با این همه کوشش‌هایش به نتیجه نمی‌رسد. تا اینکه کار به چاپ آگهی در صفحه اول روزنامه می‌کشد. حالا ورق برمی‌گردد و صدها زن جورباجور به تعقیب "جیمی" می‌پردازند...
ـ هفت شانس به اندازه جنرال (۱۹۲۶) و نیویگیتر (۱۹۲۴) سرشار از شوخی‌های خلاق نیست؛ چه تمهیدات سینمائی شرلوک جونیر (۱۹۲۴( را به‌کار نمی‌برد؛ لحن گرم و احساساتی مهمان‌‌نوازی ما (۱۹۲۳) را ندارد؛ و از شکل‌دهی (به سبک آثار میکل آنجلو آنتونیونی، در چند دهه بعد!) مثل استیم‌بوت بیل جونیر (۱۹۲۸) بهره نمی‌برد، اما ناب‌ترین اثر استاد به‌شمار می‌آید. تمام فیلم حول یک شوخی اصلی (تعقیب زنان مردخوار) پیش می‌رود. و برای هر منتقدی وسوسه‌انگیز است که با توجه به زندگی خصوصی کیتن در آن سال‌ها، این اثر را حدیث نفس او بداند. (واقعیت این است ک دست‌مایه اصلی را با جناق کیتن، جوزف م. شنک پیشنهاد کرد!). صحنه پایانی آبشار سنگ‌ها از به یادماندنی‌ترین صحنه‌ها در تاریخ سینمای کمدی است.