روستای کهنسال گرمه

خورو بیا بانك درست در وسط كویر مركزی ایران قرار دارد؛ جای دور دستی كه انگار میلیون ها سال هیچ تغییری نكرده. در یكی از روستاهای این منطقه امكان گشت و اقامت برای بیابانگردان ایجاد شده است دو كویر بزرگ ایران بیش از پیش به جاذبه های توریستی تبدیل شده اند. گرمه و مصر در دل دشت كویر از نقاط پرمسافر هستند.
اغلب آدم هاكویر را چیزی بیشتر از یك زمین خشك و برهوت پر از ریگ و ماسه كه می تواند جان بگیرد و باعث بدبختی شود، نمی دانند. آنها كویر را در كابوس هایشان تجسم می كنند. اما با گذشت زمان انسان برای بقا با كویر كنار آمد و توانایی های بی نظیری را برای زندگی در كنار او توسعه داد و آن را بهتر شناخت و ویژگی های خارق العاده آن را كشف كرد.
ابتدا گمان می رفت سن كویر و زمین یكی است، اما متخصصان توانستند با تحقیقات بیشتر كشف كنند كه قدیمی ترین مناطق بیابانی بیش از ۵ میلیون سال عمر ندارند، در حالی كه خود زمین عمرش به ۵ میلیارد سال می رسد.
این بیابان ها و كویرها كه در مجموع یك پنجم سطح خشكی زمین را تشكیل می دهند، به مرور زمان جذابیت های شگفت انگیز خود را به رخ انسان كشیدند و حالا از توریستی ترین نقاط جهان هستند. ایران نیز كه دو تا از خشك ترین و گرم ترین كویرهای زمین را داراست، چند سالی است كه بیش از پیش توریست جذب می كند.
یك جایی در وسط كویر مركزی، آبادی كوچكی به نام گرمه وجود دارد كه تقریبا دو سال است میزبان توریست های زیادی بوده. گرمه ۷۰۰ كیلومتر با تهران و ۲۰۰ كیلومتر با یزد فاصله دارد و از دو طریق جاده یزد - طبس یا سمنان- نائین می توان به آن رسید.
گفته می شود گرمه جزو آن قسمت از خشكی است كه میلیون ها سال پیش هم وجود داشته. در این آبادی در حال حاضر تنها ۱۵۰ تا ۲۰۰ نفر زندگی می كنند كه اغلب از طریق كشاورزی و حقوق بازنشستگی امرار معاش می كنند. حتی نوجوانانی كه قصد ادامه تحصیل در دبیرستان را دارند، باید زحمت سفر به خور در شمال شرق استان اصفهان در ۴۰ كیلومتری شمال گرمه را به خود بدهند و از شنبه تا پنج شنبه در مجتمع های شبانه روزی آنجا بمانند، چون در گرمه تنها دو مدرسه دبستان و راهنمایی وجود دارد.
اما در دو سال گذشته گرمه و ده های اطراف آن به همت یك شخص، رونق خاصی پیدا كرده اند. او مازیار نام دارد و آبا و اجدادش كه از طایفه آل داوود بودند، همگی در گرمه زندگی می كردند. پدربزرگ مازیار، حسن آقابیگ معروف است كه یكصد سال پیش به یك كاشف سوئدی در راهش از جاده ابریشم كمك كرد تا از این منطقه عبور كند. داستان زندگی مازیار خود به تنهایی یكی از جاذبه های توریستی گرمه است.
مازیار كه ۳۵ سال دارد، در فرانسه معماری خوانده و با یك زن فرانسوی نیز ازدواج كرده است. او كه موسیقیدان و سفالگر متبحری است، از سالها پیش آرزو داشته در گرمه یك كارگاه سفالگری راه بیندازد و در همان جا زندگی كند. تا اینكه سرانجام یك روز خود را از تهران و زندگی شهری به قول خودش كند و در مزرعه ای نزدیك گرمه با شتر و بز در تنهایی به مدت یك سال و نیم روزها را سپری كرد. مازیار از تهران و هر شهر دیگری بیزار است و از اینكه به بزرگترین آرزو یش رسیده، احساس سعادتمندی می كند.
او ۳ سال پیش تصمیم گرفت كه با بازسازی خانه محلی خانواده اش در گرمه كه ۴۰۰ سال قدمت دارد و در حاشیه كویر كه از بچگی به خوبی با آن آشنا بوده، تجارت جدیدی را آغاز و در آن از میهمانانش پذیرایی كند. مازیار در دو سال گذشته از طریق شركت خود آتشونی( به زبان زرتشتی به معنای شب نشینی دور آتش) توریست های زیادی را از سرتاسر ایران و از خارج مخصوصا از اروپا به گرمه آورده است. نام او حتی در كتاب راهنمای مشهور Lonely Planet كه اقامتگاه های ارزان را در نقاط دیدنی جهان معرفی می كند، ثبت شده است. كارشناسان این كتاب استرالیایی هر دو سال یك بار به گرمه می روند تا اطلا عات خود را به روز كنند. به گفته یك توریست انگلیسی كه در ایام نوروز به كویر آمده و میهمان مازیار بوده، همه سفارت ها در ایران او را می شناسند و به عنوان یك راهنما به هموطنان خود معرفی می كنند.
مازیار به میهمانانش خدمات ویژه ای را ارایه می دهد؛ از شترسواری و دوچرخه سواری گرفته تا اجرای موسیقی. او به همراه دوستانش با زدن دف و نواختن سازهای صحرایی مثل دیجریدو كه متعلق به بومی های جنوب استرالیاست و با چوب درخت گردو ساخته می شود و همین طور با زدن كوزه شب های كویر را در منزلش به محفل دلنشینی بدل می كند. حتی دو شتر او كه در حیاط مقابل خانه اش زندگی می كنند و او نام آنها را شبنم و شموت گذاشته نیز جذاب و تماشایی هستند، اما بی شك جذاب ترین قسمت اقامت در گرمه، سفر به مصر و فرحزاد در ۶۰ كیلومتری گرمه است؛ دو دهكده در دل كویر.
چند ساعت پیاده روی روی ماسه های روان دشت كویر با پاهای برهنه، احساس توصیف نشدنی در آدم ایجاد می كند. راست است كه سكوت كویر را هیچ جا ندارد. اصلا سكوت در كویر معنا پیدا می كند. حالا كویر نه آن خشكی آزاردهنده اش را داشت و نه آن داغی كشنده اش را، بلكه فقط قسمتی از زمین بودكه روزی صاحب جنگل و دریا بود، اما طبیعت در گذشت زمان او را از آنها محروم كرد و با این حال زیباست و حواس آدم را تحت سلطه اش درمی آورد و وجودش را تسخیر می كند.
در ایران نیز دشت كویرو كویر لوت حالا به همت مازیار ها آمادگی پذیرایی از ما را دارند. اما همان طور كه كویرها یك روز وجود نداشتند تا ابد نیز باقی نخواهند ماند. انسان در آینده تغییراتی ایجاد خواهد كرد كه كویر و بیابان را به زمین حاصلخیز تبدیل كند. او یاد گرفته كه چگونه آب را به بیابان منتقل كند و احتمالا به زودی خواهدتوانست باران ایجاد كند و نمك را از آب دریا بگیرد. او راه هایی پیدا خواهد كرد تا كویر را به باغ های سرسبزی تبدیل كند كه غذای جمعیت در حال رشد این كره خاكی را تامین كند، اما تا آن روز فرصت هست تا به میهمانی كویر برویم و از او درس بردباری بگیریم و او را بهتر بشناسیم و درك كنیم.

وبلاگ شبرو گرمه زاد

منبع : سایت کویر ایران