میرعبدالعادل نجات اصفهانی

جنسیت: مرد
نام پدر: میرمحمدمؤمن حسینی
تخلص: نجات
تولد و وفات: ( ... - ۱۱۴۰/۱۱۲۶/۱۱۲۲) قمری
محل تولد: مشخص نیست.
شهرت علمی و فرهنگی: منشی و شاعر
معروف به میرنجات. وی از سادات کهکیلویهٔ فارس و ساکن اصفهان بود. پدرش مستوفی و نویسنده‌ای عالم و محاسب بود که میر عبدالعادل ، شغل پدر را در کارهای دیوانی دنبال کرد. در عهد شاه سلیمان صفوی (۱۱۰۵-۱۰۷۷ق) از منشیان دربار شاهی بود و در دورهٔ شاه سلطان حسین (۱۱۳۵-۱۱۰۵ق) در کتابخانه سلطنتی به خدمت اشتغال داشت. نجات خط نستعلیق را خوش می‌نوشت ، شعر نیز می‌سرود و مهارت او در سرودن غزل و مثنوی بود. او شاگرد صائب تبریزی و دوست و همنشین میرزا طاهر وحید قزوینی و میرزا طاهر نصرآبادی بود. برخی از مولفان معتقدند که "دیوان" میر نجات مشتمل بر ده‌هزار بیت است و میر طاهر وحید بر آن دیباچه نوشته است ، به آوردهٔ تعلیقات "تذکرهٔ المعاصرین" ، گلچین معانی گوید: "نسخه‌ای از دیوان او که من دیده‌ام ، فاقد دیباچهٔ مزبور بوده است و تمام آن دیباچه را در منشآت وحید می‌توان یافت."نام وی را میرعبدالعالی و عبدالمعال و نسبتش را قمی ذکر کرده‌اند. او در اصفهان درگذشت و در محوطهٔ آرامگاه آقا حسین خوانساری دفن گردید. از آثارش: مثنوی "مسیرالسالکین" ، که در ۱۰۸۵ق سروده شده و یک هزار و دویست بیت از آن باقی مانده است؛ مثنوی "گل کُشتی" ، در اصطلاحات ورزشی و فنون کشتی که در ۱۱۱۲ق سروده شده است؛ "دیوان" شعر ، در پنج‌هزار بیت.

منبع : مطالب ارسالی