مردی که کت دانسینگ را دوست داشت - The Man Who Loved Cat Dancing

سال تولید : ۱۹۷۳
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مترو - گلدوین - مایر
کارگردان : ریچارد سارافیان
فیلمنامه‌نویس : النور پری، برمبنای رمانی نوشته مریلین دانهم.
فیلمبردار : هاری استرادلینگ.
آهنگساز(موسیقی متن) : جان ویلیامز.
هنرپیشگان : برت رنولدز، سارا مایلز، لی ج. کاب، جک واردن، جرج هامیلتن، بو هاپکینز، رابرت دانر، جی وارلا، سندی کوین، نانسی مالون و لاری فینلی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۲ دقیقه.


«کاترین کراکر» (مایلز) در حال فرار از دست شوهرش، تصادفاً در جریان یک سرقت قطار به‌دست «گروبارت» (رنولدز)، «داوز» (واردن)، «بیلی» (هاپکینز) و یک سرخ‌پوست، «چارلی» (وارلا) ربوده می‌شود. شوهر «کاترین»، «ویلارد» (هامیلتن) که بیشتر در فکر آبرویش است تا نجات جان همسرش و مأمور قانونف «لپ‌چنس» (کاب) جست‌وجو برای یافتن «کاترین» را آغاز می‌کنند. گروه سارقان برای عوض کردن اسب نزد یکی از دوستان قدیمی «گروبارت»، «داب» (دانر) می‌روند. در این بین همسر «داب»، «سودی» (مالون) سرگذشت «گروبارت» را برای «کاترین» تعریف می‌کند: روزگاری «گروبارت» یک سروان ارتش بوده که با زنی سرخ‌پوست به‌نام «کت‌دانسینگ» ازدواج می‌کند و از او صاحب دو فرزند می‌شود، اما سرانجام به خاطر قتل محبوب همسرش به مدت ده سال زندانی و پس از آن تبدیل به یک راهزن می‌شود... پس از مدتی چند سرخ‌پوست به گروه سارقان حمله می‌کنند، «چارلی» و «بیلی» کشته می‌شوند و «گروبارت»، «کاترین» را نجات می‌دهد. سپس «داوز» به «کاترین» هتک حرمت می‌کند و «گروبارت» او را می‌کشد. بالاخره «گروبارت» و «کاترین» به محل سرخ‌پوستان می‌رسند. رئیس قبیله به «گروبارت» می‌گوید که همسرش بی‌گناه کشته شده و به او خیانت نکرده و «گروبات»، «کاترین» را ترک می‌کند. محموله دزدی به دست «لپ‌چنس» و «ویلارد» می‌افتد. «کاترین» در مقابل همسرش مقاومت می‌کند و او مصمم به کشتن «گروبارت» می‌شود. پسر «گروبارت» مخفیگاه پدرش را به «کاترین» نشان می‌دهد. «ویلارد»، «گروبارت» را به سختی مجروح می‌کند. «کاترین» شوهرش را می‌کشد. «لپ‌چنس» نیز «گروبارت» و «کاترین» را آزاد می‌گذارد تا فرار کنند.
* وسترنی ضعیف و سطحی که استعداد شماری از عوامل و دست‌اندرکارانش، به‌خصوص استرادلینگ جونیر، را هدر داده است؛ با همان تصویر بارها دیده شده از «زن، مرد و سرخ‌پوستِ» ژانر وسترن. فیلم‌نامه اقتباسی فیلم تمام عناصر نحوی و معنائی ژانر را به کلیشه‌های وسترن‌های درجه سه تقلیل داده است. اینجا البته به تناسب زمان ساخت فیلم، خشونت و بی‌پردگی نیز چاشنی کار شده است.