موش ها و آشپز نماها در خدمت شهروندان گرامی!

چقدر به سالم بودن غذایی که بیرون از خانه می خورید اطمینان دارید. شما پول می دهید غذایی بخورید تا تن تان سالم بماند.
آیا از نحوه تهیه و آماده سازی و پختن مواد غذایی اطمینان دارید؟ آیا می دانید مواد غذایی مورد استفاده در ساندویچی ها و رستوران ها از چه موادی و چگونه تهیه می شود؟ آیا نظارتی برای تهیه اینگونه مواد غذایی از سوی مسوولان وزارت بهداشت و ... صورت می گیرد؟
به راستی چرا با مراکز تهیه و توزیع مواد غذایی که در هر گوشه و کناری از شهر، زیر زمین خانه ها، انباری ها و پارکینگ ها اقدام به تهیه و پخت مواد غذایی می کنند برخورد نمی شود؟ ماموران و بازرسان بهداشتی کجا هستند؟ چرا آماری از برخورد با مراکز عرضه مواد غذایی غیر بهداشتی و غیر مجاز ارائه نمی شود؟ اگر کسی بیمار یا مسموم شد باید به کجا مراجعه کند؟ چه کسی بر کیفیت تولید مواد غذایی نظارت می کند؟ این ها سوال هایی هستند که بی پاسخ مانده و یا پاسخ کاملی نمی توان برای آن ها پیدا کرد.
در محل کار خود حضور دارید، دیر شده است غذایی را از روی بروشور و منو غذا سفارش می دهید، پس از آنکه شیره معده شما کاملا ترشح شده و به قول معروف، روده کوچک روده بزرگ را خورده، با ورود فردی که غذا در دست دارد تازه متوجه می شوید سفارش شما را آورده است.
از مشاهده لباس چرکش اشتها کور می شود. پول غذا را می گیرد و بسته مواد غذایی را به شما می دهد. به راستی با چه اطمینانی شروع به خوردن غذا می کنید؟ و یا در مسیری در حال حرکت هستید، به داخل اغذیه فروشی که انواع و اقسام غذاها را در یخچال و منوهای خود جای داده است وارد می شوید.
با اشتیاق تمام غذایی سفارش می دهید تا کمبود مواد غذایی بدنتان جبران و گرسنگی تا حدودی رفع شود. غذای نیمه آماده ای برای شما آماده می کنند. مشغول خوردن می شوید. شما سفارش همبرگر مخصوص و مواد غذایی دیگری داده اید، با خوردن غذا اصلا احساس نمی کنید که دارید مثلا همبرگر می خورید. از محتویات درون مواد غذایی تا چه اندازه خبر دارید؟ اصلا این همبرگر با گوشت آماده شده و یا از مواد مشابه دیگری که اگر آنالیز شود همه چیز در آن یافت می شود جز گوشت؟
این ها مواردی است که تقریبا در بیشتر اغذیه فروشی ها کم و بیش یافت می شود.
کمی به عقب برمی گردیم، روی بروشور تبلیغاتی «منو غذایی» که در سطور اولیه این نوشته از آن یاد کردیم قیمت انواع و اقسام مواد غذایی با نام های اشتها آور بر روی آن با قیمت های مختلف درج شده است.
عبارت هایی همچون:«قابل توجه کسبه و اهالی محترم»، « غذای با کیفیت را فقط از ما بخواهید»، «آماده پذیرایی از شما و میهمانان تان هستیم، آشپزباشی»، « تحویل غذا به صورت رایگان در هر منطقه از تهران» و....
منو تبلیغاتی با عکس غذاهای لذیذ را می توان در یک چشم بر هم زدن در کوچه و خیابان و بر روی در و دیوار و درخت پیدا کرد.
فقط سه وجه اشتراک در اینگونه تبلیغات می توان یافت: «شماره تلفن برای سفارش ، سرویس رایگان و لیست قیمت».
اگر بخواهید سری به محل تهیه و توزیع اینگونه مراکز بزنید، باورتان نمی شود غذایی که برای خوردن سفارش داده اید در این اماکن و توسط آشپزباشی نماها چگونه تهیه می شود؟ محل تهیه و توزیع مواد غذایی به همه جا شباهت دارد جز آشپزخانه، در محل نگهداری مواد غذایی از انواع و اقسام جانوران شهری نیز پذیرایی و نگهداری می شود! پستوی پشت مغازه، بالکن مغازه و زیرزمین و حتی حیاط خانه ها بهترین مکان برای نگهداری مواد غذایی است و....
در این موارد یقه چه کسی را باید گرفت؛ شهرداری، وزارت بهداشت و مسوولان اتحادیه های مختلف مواد غذایی و...؟ مشخص نیست. چرا که اگر مشخص بود، کار به اینجا نمی رسید که افرادی اینگونه اماکن را برای طبخ و توزیع مواد غذایی انتخاب کنند و اگر مسوولان مربوطه در وزارت بهداشت در کار خود کمی جدیت به خرج می دادند و کمی به دور و اطراف حوزه فعالیت و نظارت خود بیشتر توجه می کردند و به سلامتی مردم بها می دادند دیگر افراد سودجو اقدام به این کار نمی کردند.
هرچندگاه لیست مواد غذایی غیر مجاز اعلام می شود، ولی در مقابل عرضه و تهیه و توزیع مواد غذایی نامطلوب و غیر بهداشتی آمار اعلامی در حد بسیار پایین است.
رشد قارچ گونه مراکز تهیه و توزیع مواد غذایی غیر مجاز در گوشه و کنار شهر ما سلامت فرد و جامعه را در معرض خطر جدی قرار داده است. حالا که پیشگیری را مقدم بر درمان می دانیم و وزیر جوان کابینه دولت هم در کسوت حرفه پزشکی قرار دارد، چرا باز هم شاهد نابسامانی در مراکز عرضه و توزیع مواد غذایی هستیم؟
همیشه در وزارت بهداشت بحث بودجه و درمان در اولویت قرار دارد، اما آیا پرسیده اند چند درصد از بیماری های افراد از طریق غذاهای نامطلوب غیر بهداشتی و آلوده به وجود می آید و هزینه های بسیار زیاد برای درمان آن مصرف می شود که از جیب من و شما هزینه می شود.
کجای کار ایراد دارد که با اینگونه مراکز برخورد نمی شود. این احساس نیاز باید در کجا شکل منطقی به خود بگیرد تا مسوولان با جدیت وارد میدان شوند؟ مگر جرم فقط به آسیب های اجتماعی ختم می شود و آیا به خطر انداختن سلامتی کودکان، نوجوانان و آحاد جامعه جرم نیست که به این سادگی از کنار آن می گذریم و مسوولان در وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی به آن اشاره نمی کنند؟
هرچند شهروندان پیگیری و کنجکاوی چندانی در این زمینه نمی کنند،اما عدم شکایت مردم از مسوولان و متولیان امر بهداشت رفع مسوولیت نمی کند.

بیژن سورانی

منبع : روزنامه جوان