سه شنبه, ۴ مهر, ۱۴۰۲ / 26 September, 2023
مجله ویستا
شبح اُپرا - IL FANTASMA DELL'OPERA
سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : ایتالیا و مجارستان
محصول : جوزپه کولومبو و آرون سیپوس
کارگردان : داریو آرجنتو
فیلمنامهنویس : ژرار براش و داریو آجنتو، بر مبنای رمانی نوشتهٔ گاستون لورو
فیلمبردار : رانی تیلر
آهنگساز(موسیقی متن) : انیو موریکونه
هنرپیشگان : جولیان سندز، آزیا آرجنتو، آندره‌آ دی استفانو، نادیا رینالدی، کورالینا کاتالدی تاسونی، ایشتوان بوبیک و زولتان باراباش
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۶ دقیقه
̎شبح̎ (سندز) که به وجود بشر در پیرامون خویش عادت ندارد، روزهایش را در تاریکی زمین اُپرای پاریس می‌گذراند و ارگ می‌نوازد و کسانی را که سرزده به آن‌جا می‌روند، به قتل می‌رساند. او موش‌ها را که اعضاء خانواده‌اش تلقی می‌کند، از چنگ کسانی که خیال نابودیشان را دارند، نجات می‌دهد و هر از گاه به این‌سو و آن‌سوی عمارت اُپرا سرک می‌کشد. اما وقتی دل‌باختهٔ ̎کریستین̎ (آزیا آرجنتو)، خوانندهٔ جوان اُپرا می‌شود که در واقع جانشین ̎کارلوتا̎ (رینالدی)، ستارهٔ آتشین‌مزاج اُپرای پاریس شده، زندگی‌اش تغییر می‌کند. ̎شبح̎ که مستأصلانه می‌خواهد دل ̎کریستین̎ را به‌دست بیاورد، قطعه‌ای زیبا می‌نوازد و بدین ترتیب، ̎کریستین̎ را به پناه‌گاه خود در هزارتوی اُپراخانه می‌کشاند. در آن‌جاست که معاشقهٔ مرگ‌باری به راه می‌اندازد که جهت پایان دادن به آن تراژدی طرح انداخته است...
● فیلمی سرگرم کننده که در عین حال به خاطر انتظاری که از آرجنتو که در نظر داشته نسخهٔ متفاوتی از رمان پُر آوازهٔ لورو به‌دست دهد (این‌جا ̎شبح̎ مشکل تغییر چهره ندارد و ماسک نمی‌زند) از فیلمنامهنویس قابلی مثل براش (که سابقهٔ کار در نام گل سرخ ژان ژاک آنو، ۱۹۸۶ و ماه تلخ رومن پولانسکی، ۱۹۹۲ را دارد) نیز کمک گرفته، اما اثرش چون کمتر آجنتوئی شده (رگه‌های طنز دارد!) به موفقیت چندانی دست پیدا نکرده است (از معدود صحنه‌های موفق فیلم می‌توان به صحنهٔ سقوط چلچراغ اشاره کرد). این‌جا دو بازیگر اصلی نیز حضور نامناسبی دارند: سندز به هیچ ترتیبی نمی‌تواند شخصیت هم بزرگ‌منش و هم وحشی شبح را به تصویر در بیاورد و آزیا در سومین تجربهٔ هم‌کاری با پدرش (پس از آسیب، ۱۹۹۳ و عارضهٔ استداندال، ۱۹۹۶) جلوه‌ای ندارد و انگار دختری از دههٔ ۱۹۹۰ است که به اواخر قرن نوزدهم پرتاب شده است. لوکیشن اصلی شبح اُپرا، اُپرای بخارست، خیره کننده است.
کشور تولیدکننده : ایتالیا و مجارستان
محصول : جوزپه کولومبو و آرون سیپوس
کارگردان : داریو آرجنتو
فیلمنامهنویس : ژرار براش و داریو آجنتو، بر مبنای رمانی نوشتهٔ گاستون لورو
فیلمبردار : رانی تیلر
آهنگساز(موسیقی متن) : انیو موریکونه
هنرپیشگان : جولیان سندز، آزیا آرجنتو، آندره‌آ دی استفانو، نادیا رینالدی، کورالینا کاتالدی تاسونی، ایشتوان بوبیک و زولتان باراباش
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۶ دقیقه
̎شبح̎ (سندز) که به وجود بشر در پیرامون خویش عادت ندارد، روزهایش را در تاریکی زمین اُپرای پاریس می‌گذراند و ارگ می‌نوازد و کسانی را که سرزده به آن‌جا می‌روند، به قتل می‌رساند. او موش‌ها را که اعضاء خانواده‌اش تلقی می‌کند، از چنگ کسانی که خیال نابودیشان را دارند، نجات می‌دهد و هر از گاه به این‌سو و آن‌سوی عمارت اُپرا سرک می‌کشد. اما وقتی دل‌باختهٔ ̎کریستین̎ (آزیا آرجنتو)، خوانندهٔ جوان اُپرا می‌شود که در واقع جانشین ̎کارلوتا̎ (رینالدی)، ستارهٔ آتشین‌مزاج اُپرای پاریس شده، زندگی‌اش تغییر می‌کند. ̎شبح̎ که مستأصلانه می‌خواهد دل ̎کریستین̎ را به‌دست بیاورد، قطعه‌ای زیبا می‌نوازد و بدین ترتیب، ̎کریستین̎ را به پناه‌گاه خود در هزارتوی اُپراخانه می‌کشاند. در آن‌جاست که معاشقهٔ مرگ‌باری به راه می‌اندازد که جهت پایان دادن به آن تراژدی طرح انداخته است...
● فیلمی سرگرم کننده که در عین حال به خاطر انتظاری که از آرجنتو که در نظر داشته نسخهٔ متفاوتی از رمان پُر آوازهٔ لورو به‌دست دهد (این‌جا ̎شبح̎ مشکل تغییر چهره ندارد و ماسک نمی‌زند) از فیلمنامهنویس قابلی مثل براش (که سابقهٔ کار در نام گل سرخ ژان ژاک آنو، ۱۹۸۶ و ماه تلخ رومن پولانسکی، ۱۹۹۲ را دارد) نیز کمک گرفته، اما اثرش چون کمتر آجنتوئی شده (رگه‌های طنز دارد!) به موفقیت چندانی دست پیدا نکرده است (از معدود صحنه‌های موفق فیلم می‌توان به صحنهٔ سقوط چلچراغ اشاره کرد). این‌جا دو بازیگر اصلی نیز حضور نامناسبی دارند: سندز به هیچ ترتیبی نمی‌تواند شخصیت هم بزرگ‌منش و هم وحشی شبح را به تصویر در بیاورد و آزیا در سومین تجربهٔ هم‌کاری با پدرش (پس از آسیب، ۱۹۹۳ و عارضهٔ استداندال، ۱۹۹۶) جلوه‌ای ندارد و انگار دختری از دههٔ ۱۹۹۰ است که به اواخر قرن نوزدهم پرتاب شده است. لوکیشن اصلی شبح اُپرا، اُپرای بخارست، خیره کننده است.
همچنین مشاهده کنید
