علی انسان بی همتای تاریخ بشریت

واقعا نمی دانم از چه زمانی عشق مولا در وجودم، جا گرفته ... هرچند هنوز نمی دانم آیا دوست داشتن علی (ع) را بلد هستم یا نه ...
از همان زمان که روح تسلیم و مسلمانی در کالبد ایرانیان دمیده شد، عشق و دلدادگی به خاندان پیامبر نیز در دل آنان کاشته شد. عشقی که تجلی آن را در «مولا » گفتن های درویشان، «علی» گفتن های ورزشکاران و «یا علی» گویی مردم می توان جست. هر چند این ابراز محبت و عشق و ارادت نسبت به بزرگان تاریخی و مذهبی در همه ملت ها و اقوام دیده می شود، ولی عشق به علی (ع) آن چنان در شیعیان است که خصوصیت بارز مذهب تشیع شده است. اما علی (ع) را نمی توان تنها از آن شیعه دانست و هر کس به فراخور با تامل در زوایای شخصیتش بی درنگ شیفته محبت او می شود و با زبانی در خور خویش، خود را منسوب او می داند و این بهترین دلیل بر گستردگی عظمت این خرد بی همتای تاریخ بشریت است.
مردانگی و بزرگ منشی حضرت، عدالت راستین وی جلوه های عملی زندگی ایشان، نوع خاص برخورد با دوست و دشمن و پیر و جوان، دانایی و شعور والا ی حضرت .... همه و همه تنها گوشه ای از کمالا تی است که نام علی (ع) را در جهان جاودانه کرده است و دیگران نیز اذعان به نامتناهی بودن او دارند.
«میخائیل نعیمه» از ادبا و فیلسوفان معاصر عرب که مسیحی است، در این باب می گوید: یک نویسنده و مورخ هر چند نابغه و هنرمند هم باشد هرگز نمی تواند حتی در مجموعه ای هزار صفحه ای هم تصویر کاملی از شخصیت علی (ع) و محیط فتنه انگیز زمانش را ترسیم کند.
زیرا آنچه این عنصر بی پایان ادبی میان خود و خدایش انجام داد، هیچ کس نشنیده و ندیده است.» جالب این که هر کس از علم علی (ع) سخن گفته، از آن شکوه کرده که علی (ع) بسیار پیشتر از زمان می زیست و زمان قادر به درک او نبوده است که سخن جبران خلیل جبران، نابغه لبنانی که کیش مسیحیت داشت و در غرب به «پیامبر شرق» شهره است از آن جمله است: «علی در روزگاری که متعلق به او نبود و طاقت درک او را نداشت، برانگیخته شد، او در گذشت در حالی که در عظمت خویش نهان بوده»
«فواد جرداق» شاعر مسیحی لبنانی چه نیکو در این باره گفته است: هرگاه دشواری های زندگی به من روی آورد و از رنج های روزگار آزرده می شوم، از اندوه خود به آستان «علی» پناه می برم زیرا او پناهگاه هر ماتم زده ای است.
علی(ع) به راستی پناهگاه ماتم زدگان است، دریای عطوفت و حلم و صبر و جبر و غضب. کجا چنین جمع اضدادی را سراغ داریم که حتی منکران و مغرضان خدا و متفکران ماده گرا نیز ناچار به پذیرش اعجاز وجودی علی شده اند که سخنان پاره ای از آنان نیز موید تسلیم در برابر عظمت اوست.
«شبلی شمیل» از رهبران فلسفه دیالکتیک که مارکسیستی معتقد بود از آن جمله افراد است که درباره علی (ع) زبان به سخن گشوده است. امام علی(ع) سرور تمام بزرگان و تنها نسخه منحصر به فردی است که گذشته، حال، شرق و غرب عالم هرگز نمونه ای مانند او را سراغ ندارد.
واشنگتن (ایروینگ) درکتاب زندگی محمد «ص» و جانشینانش نگاشته است: علی (ع) صاحب سه خصلت بزرگ، شجاعت، فصاحت و بخشش بود، روح دلیر و شجاع او بود که او را شایسته عنوان «شیرخدا» نمود.
تاکنون دهها اثر و نوشته از سوی اندیشمندان مسلمان و غیرمسلمان در عظمت شخصیت علی(ع) نوشته شده است.
علا مه امینی صاحب کتاب «الغدیر» درمورد علی(ع) چنین می نویسد: «اسلا م بدون شمشیر علی(ع) بر پای نایستاد و لشگر شرک جز بر اثر قدرت و صولت او منهزم نگردید و خداوند کعبه را از آلودگی جز به دست او پاک نفرمود و زنگارهای شبهه و کفر جز به بیانات و براهین او که درنهج البلا غه مندرج است، زدوده نشد». باری اگر ایرانیان به فراخور هوش و ذکاوتشان پیش از همه علی(ع) را درک کردند و پیرو مذهب او شدند ولی هرگز عظمت علی(ع) در دایره تنگ ایرانیان و شیعیان محصور نماند و جهان سیراب عظمت رازگون او گشت.
براستی که اگر علی(ع) نبود نه دنیایی بود و نه مردمی بر روی زمین گرد می آمدند که هرگز کسی به رتبه او نرسید و هر که بعد از او به علم و فضیلت و مقامی دست یافت از او پیروی نمودو به روش او رفتار کرده است پس از این لحاظ همه رهین منت اویند.

تنظیم و گردآوری: بهناز ارجمند

منبع : روزنامه مردم‌سالاری