از تیم ملی تا پرسپولیس چهار سکانس از فوتبال ایران

فوتبال ایران، معجون جالبی است. امروز که این مطالب را می نویسم، امیدی ندارم که در زمان چاپ آن، اوضاع فوتبال، همان گونه باشد که در زمان نوشتن آن هست. اما می نویسم; به امید آن که شاهد روزی باشیم که تصمیمات فوتبال ما، نه لحظه ای، بلکه به صورت مدون و در برنامه هایی دراز مدت اتخاذ شود.
طی یک هفته اخیر، چهار موضوع، بیش از سایر موضوعات مورد توجه قرار گرفت که البته سه موضوع اول تا حد زیادی به هم وابسته هستند. مروری بر این مسائل خالی از لطف نیست.
۱) هر چند محمدعلی آبادی رئیس سازمان تربیت بدنی به دستور رئیس جمهور، از کاندیداتوری در انتخابات فدراسیون فوتبال، انصراف داد تا بار دیگر شاهد تاخیر در برگزاری انتخابات و تعلیق مجدد فوتبال کشور نباشیم، اما گویا این ماجرا سر دراز دارد. اگر از ابتدا به موضوع نگاه کنیم، همان گونه که محمود احمدی نژاد رئیس جمهور به صراحت گفته است، آقای علی آبادی از ابتدا در برکناری محمد دادکان رئیس وقت فدراسیون فوتبال اشتباه کرد. اما در ادامه مسیر، پس از آن که فوتبال ایران به محاق تعلیق رفت و با تشکیل کمیته انتقالی، زمینه برای تدوین اساسنامه جدید و برگزاری انتخابات فدراسیون فوتبال فراهم شد، متاسفانه رئیس جمهور هم با علی آبادی همراه شد تا اشتباه دیگری رقم بخورد که اگر بزرگتر از اشتباه اول ـ برکناری دادکان - نباشد، قطعا کوچک تر از آن هم نخواهد بود و آن اصرار رئیس جمهور به علی آبادی برای کاندیداتوری در انتخابات فدراسیون فوتبال بود. یعنی برای نخستین بار شاهد تمایل رئیس سازمان ورزش برای ریاست بر یک نهاد زیرمجموعه خود هستیم و این یا به معنای بالا بودن شان فدراسیون فوتبال نسبت به سایر تیم ها است یا به معنای پایین بودن شان سازمان تربیت بدنی در حد یکی از زیرمجموعه های آن است. موضوع این است که حتی اگر در اساسنامه فدراسیون فوتبال هم به صراحت اعلا م نشده باشد، همین که دلیل تغییر اساسنامه، جلوگیری از دخالت دولت در امور فدراسیون اعلا م شده باشد، کافیست تا بدانیم کاندیداتوری رئیس سازمان تربیت بدنی برای ریاست فدراسیون فوتبال، غیرقابل قبول است. اصلا مگر اساسنامه، به جز برای کاهش دخالت دولت در امور فدراسیون های ورزشی - در این جا فوتبال - تغییر کرد؟ پس آقای علی آبادی چه پاسخی دارد؟ آن هم در شرایطی که اظهارات روشن کننده صفایی فراهانی رئیس کمیته انتقالی فدراسیون فوتبال در برنامه هفته گذشته ۹۰، همه ابهامات را برطرف کرد و باعث شد اغلب فوتبال دوستان، انگشت اتهام را به سمت سازمان تربیت بدنی نشانه بروند. اما پاسخگوی از دست دادن بیش از یک سال فرصت برای برنامه ریزی در حوزه فوتبال چه فرد یا ارگانی خواهد بود؟ بگذاریم و بگذریم...
۲) ماجرای انتخاب سرمربی تیم ملی فوتبال ایران هم تا حد زیادی وابسته به انتخاب رئیس آتی فدراسیون فوتبال است. صفایی فراهانی به دلیل ارتباطات گسترده ای که در فوتبال جهان دارد، از این توان برخوردار است که مربیان بزرگ را به ایران بیاورد. اما کمیته انتقالی توانایی امضای قرارداد با سرمربی را ندارد و سازمان تربیت بدنی باید از او حمایت کند. پیش از آن که علی آبادی مجبور به انصراف از کاندیداتوری ریاست فدراسیون فوتبال شود، از هر گونه تحرک صفایی فراهانی برای جذب سرمربی خارجی حمایت می شد اما اکنون که علی آبادی از ریاست فدراسیون فوتبال محروم مانده، سخنگوی سازمان تربیت بدنی به صراحت اعلا م می کند که انتخاب سرمربی تیم ملی در اولویت قرار ندارد و این کار به زمانی موکول شود که رئیس فدراسیون انتخاب شده باشد. حالا بگذریم از این که هیچ کدام از دو کاندیدای ریاست فدراسیون فوتبال، سابقه فوتبالی ندارند.
اما پرسش اساسی اینجاست که تا چه زمانی می توانیم فرصت آماده سازی تیم ملی را از دست بدهیم؟ هنوز تیم ملی سرمربی ندارد و این در حالیست که اولین مسابقه دوستانه تیم ملی، هفته آینده در مقابل تیم باشگاهی هانزاروستوک انجام می گیرد و مشخص نیست انجام مسابقه تدارکاتی بدون سرمربی چه فایده ای دارد؟ حدود یک ماه دیگر تیم ملی ایران باید نخستین مسابقه خود را در مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰، در برابر سوریه انجام دهد، اما هنوز تیم ملی سرمربی ندارد و طبیعتا فرصت یکی - دو ماهه - زمانی کافی برای ایجاد شناخت و تفاهم بین یک سرمربی - احتمالا - خارجی و بازیکنان تیم نیست. اما آیا کسی به این موضوع توجهی دارد؟ شواهد که به این پرسش، پاسخ منفی می دهد.
۳) فهرست ۵۰ نفره بازیکنان تیم ملی فوتبال برای ارائه به کنفدراسیون فوتبال آسیا AFC، از سوی منصور ابراهیم زاده مربی تیم سپاهان اصفهان و حشمت مهاجرانی تهیه شد. اما این فهرست مملو از ابهام است. بازیکنانی در این فهرست قرار دارند که در طول شش ماه گذشته کمتر از تعداد انگشتان یک دست برای تیم خود بازی کرده اند، اما در مقابل، غایبانی که نامشان در فهرست پنجاه نفره تیم ملی نیست، می تواند ابهام برانگیز باشد. به عنوان مثال از بین تمام بازیکنان تیم ملی که در رقابت های جام ملت های آسیا حضور داشتند، تنها دو نفر در فهرست پنجاه نفره تیم ملی حضور ندارند. رسول خطیبی و رضا عنایتی، دو بازیکنی که اگرچه در باشگاه خود در امارات، فصل موفقی را پشت سر نگذاشته اند، اما کارنامه آنها به مراتب موفق تر از تعدادی از بازیکنانی است که هم اکنون در فهرست پنجاه نفره حضور دارند. غیبت سیدصالحی، گلزن موفق سپاهان و بازیکنی که جزو کاندیداهای دریافت جایزه بهترین بازیکن سال آسیا بود، نکته ابهام برانگیز دیگری از این فهرست است. این سه نفر، شاخص ترین غایبان تیم ملی هستند اما فقط با کمی دقت، می توان نام های دیگری را هم برشمرد که جایشان در تیم ملی خالی است. ای کاش معیار مشخصی برای انتخاب این بازیکنان وجود داشت. فقط جای شکرش باقیست که فهرست بازیکنان تیم ملی به موقع به کنفدراسیون فوتبال آسیا ارسال شد تا بلا ی استقلا ل بر سر تیم ملی هم نازل نشود!
۴) از تیم ملی فاصله بگیریم و به سراغ پرسپولیس برویم; موفق ترین تیم فوتبال باشگاهی در چندماه اخیر که قهرمان نیم فصل اول لیگ برتر فوتبال شد. اما پرسپولیس در دو هفته اخیر نسبت به گذشته، افت محسوسی داشته است. اما چرا؟
برگ برنده پرسپولیس در فصل جدید فوتبال، اول حبیب کاشانی مدیر عامل باشگاه بودکه با آرامش و مدیریت قوی، سعی کرد حاشیه ها را از پرسپولیس دور کند و حداقل تاکنون در این امر موفق بوده است. نمونه ای از سیاست های موفق کاشانی، در حل مشکل چندی پیش شیث رضایی تبلور یافت. اما برگ برنده دوم پرسپولیس، افشین قطبی است که با تجربیات گرانبها، پس از سالها به ایران بازگشت و هم تیم خوبی فراهم ساخت و هم از نظر شخصیت کاری، درس های فراوانی به مربیان ایرانی آموخت. افشین قطبی هیچ گاه به خبرنگاران بی توجهی نکرده و حتی در باخت های اخیر پرسپولیس هم پاسخگو بوده است. اما طی دو هفته اخیر و به ویژه پس از اخراج مرزبان مربی پرسپولیس از تیم در پی درگیری لفظی با قطبی، شاهد دو شکست پرسپولیس در جام حذفی و لیگ برتر بودیم. مشکل از حاشیه هاست و با این که کاشانی و قطبی، تکذیب می کنند اما در لا به لا ی اظهاراتشان مشخص است که شایعات چندان هم بی حساب نیست. در این موضوع نمی توان انکار کرد که استیلی و مرزبان در یک طرف هستند و قطبی هم در طرف دیگر. چند بازیکن کلیدی پرسپولیس هم در کنار استیلی قرار دارند. حرکت عباس آقایی پس از گلزنی در یکی از بازی های پایان نیم فصل اول را می توان از همین ماجرا دانست.
نکته اینجاست که تاکنون تمام مربیان پرسپولیس با استیلی دچار مشکل شده اند. از علی پروین که زمانی گفت نمی دانسته مار در آستین پرورش داده، تا دنیزلی که استیلی را اخراج کرد و حالا قطبی. گویا استیلی طاقت ندارد نفر دوم باشد; حتی اگر در ظاهر این گونه نشان ندهد. نتیجه این حاشیه ها، دو شکست متوالی پرسپولیس است که حاصلش حذف از جام حذفی و کاهش اختلا ف امتیاز با سپاهان به ۲ امتیاز در لیگ برتر است. آیا حبیب کاشانی دست به کار می شود؟ و آیا قطبی هم با استیلی همانند دنیزلی رفتار می کند؟

نویسنده : فرشاد رضایی

منبع : روزنامه مردم سالاری