بگذارید کودکان حق انتخاب داشته باشند

همه افراد دوست دارند چیزی را كه مورد علاقه و سلیقه شان است، انتخاب كنند و از آن لذت ببرند و استفاده بكنند و مسلماً چیزی را هم كه خود پسندیده اند، بیشتر دوست دارند تا چیزی را كه دیگران برایشان انتخاب می كنند. حق انتخاب داشتن به انسان اعتماد به نفس می دهد و فرد احساس می كند با سلیقه است و لیاقت چنین چیزی را دارد. حالا در مورد كودكان اگر ما این حق انتخاب را از آنها بگیریم و عقیده خود را به آنها تحمیل كنیم، چون احساس می كنیم او نمی تواند و هنوز به آن مرحله ای نرسیده كه خودش حق انتخاب داشته باشد، باعث شدیم دیگر نتواند خودش در مورد چیزی كه می خواهد، تصمیم بگیرد و در آینده و بزرگسالی حتماً برای خرید هر چیز به كسی نیاز دارد كه برای او انتخاب كند یا اینكه چیزی را كه او می خواهد بخرد، حتماً باید از دید دیگران هم تأیید شود وگرنه منصرف می شود و از چیزی كه مورد علاقه اش است، صرفنظر می كند، چون مطمئن نیست انتخاب درستی كرده باشد.
به طور مثال، شما می خواهید با خانواده به میهمانی بروید، لباس مورد دلخواه خود را می پوشید و بعد لباسی را هم كه فكر می كنید برای كودكتان مناسب است، انتخاب می كنید و می گویید این لباس قرمز را بپوش برای مهمانی امشب این لباس مناسب است، ولی كودك شما این لباس را نمی پسندد و می خواهد لباس دیگری را كه كرم رنگ است، بپوشد. اگر شما بخواهید به زور چیزی را كه او دوست ندارد، به او تحمیل كنید، او سر باز می زند و آن لباس را نمی پوشد و در آخر هم باعث دلخوری و دعوا می شود، ولی اگر به او بگویید كدام لباس را می پسندی، دوست داری قرمز را بپوشی یا كرم را، او راحت تر تصمیم می گیرد و از چیزی كه خود او دوست دارد و می پوشد، لذت می برد. یا اینكه شما به یك رستوران رفته اید و می خواهید غذا سفارش بدهید. شما این كار را برای خود می كنید، ولی جای كودك خود تصمیم نگیرید، از او هم سؤال كنید، اجازه بدهید غذای مورد دلخواه خود را بخورد، چون اگر شما برعكس عمل كنید، كودك غذا نمی خورد، اما اگر خود او سفارش بدهد، آن غذا را با لذت فراوان می خورد و از اینكه شما این اجازه را به او داده اید، احساس شایستگی می كند و همینطور احساس بودن و وجود داشتن. مثلاً اگر می خواهید به پارك بروید، به كودك خود می گویید سریع لباست را بپوش تا به پارك برویم، اما او می گوید در این ساعت برنامه مورد علاقه اش از تلویزیون پخش می شود، اما وقتی شما روی حرف خود پافشاری و اصرار می كنید، در این حالت است كه كودكتان را نادیده گرفته اید. اما به جای آن می توانید بگویید ما می خواهیم به پارك برویم، اگر دوست داری، می توانی به پارك بیایی، یا اینكه ترجیح می دهی برنامه مورد علاقه ات را ببینی. در این وضعیت كودك قدرت تصمیم گیری پیدا می كند. اگر ما این حق انتخاب را برای كودكمان قائل شویم، به آینده او كمك كرده ایم و به عقیده او احترام گذاشته ایم.

منبع : روزنامه ایران