قرن بیست ویکم متعلق به زنان

«قرن بیست و یکم متعلق به زنان است»؛ جمله ای است که بسیاری از اندیشمندان در آغاز سال ۲۰۰۰ گفتند. بسیاری اینکه امروزه زنان شاغل، نسبت به مردان در حاشیه قرار دارند را در نظرنمی گیرند؛ در حالی که این امر تنها معیار سنجش برابری است. روشن است که هنوز در محل کار، در خانه و به طور کلی در جامعه، بیشتر زنان به برابری دست پیدا نکرده اند و تنها اجازه آزادی یافته اند. این واقعیتی است که زنان در حال حاضر بیش از ۵۰ درصد نیروی کار را تشکیل می دهند اما ۷۵ درصد حقوق های پایین را دریافت می کنند.۳۰ سال پس از اجرای قانون دستمزدهای برابر در اروپا زنان فقط ۷۲ درصد از میانگین درآمدهای مردان را به دست آورده اند.
کاری که بیشتر به دست زنان انجام شود هم دستمزدها و موقعیت های اجتماعی پایین را بالا نمی برد.
برای مثال پرستاران مهدکودک ها در سرتاسر اسکاتلند به خاطر به دست آوردن مزد کافی برای امرار معاش معمولاً کارگر صنعتی هستند و بدیهی است در یک جامعه سرمایه داری، پرستاری و آموزش کودکان به اندازه کار کردن در بورس اوراق بهادار یا تبلیغات ارزش ندارد.
اگرچه زنان بیش از گذشته در بیرون از خانه کار می کنند اما برآوردهای اخیر نشان می دهد آنها هنوز در خانه هایشان، خانه داری و بچه داری می کنند. زنان جوان بسیار زیادی نیز به خاطر فقدان پشتیبانی و حمایت های دولتی، به پرستاری از نزدیکان بیمار یا سالمندشان مشغول هستند.
این اشتباه است که بگوییم در ۲۵ سال اخیر هیچ چیز بهتر نشده است اما برای تعداد زیادی از زنان به خصوص کارگران زندگی تلاشی است برای به دست آوردن وقت و پول تا به آخر هفته برسند.
امروزه بسیاری از زنان جوان به خاطر آموزش عالی و تخصص، از مادران و مادربزرگ هایشان تجربه بیشتری دارند و پرسروصداترین قالب های تبعیض هم غیرقانونی اعلام شده است اما به طور قطع همه کارفرماهای صنایع عمده، سیاست «تفاوت و برابری» خودشان را دارند، لذا زنان جوان و همچنین زنان مسن تر در مسیرهای مختلف با افزایش سختی ها و فشارها روبه رو هستند. در مقابل ما با تصاویر و تبلیغات «زن کامل» در مجلات بمباران می شویم که توصیه می کند چه کار کنیم تا پوست مان جوان تر به نظر برسد. اقتصاد سرمایه داری با تکیه بر تبلیغات نیازی کاذب را برای لاغر شدن و جوان ماندن ایجاد می کند؛ همچنین بازاری را برای وسایل آرایش به وجود می آورد که همواره در حال گسترش است و رژیم های غذایی را هم برای تکمیل این قضیه ارائه می دهد.
جراحی های زیبایی برای رسیدن به هیکل آرمانی مدشده که برای تعداد کمی از ستاره های هالیوود مناسب است، روز به روز توسط تعداد بیشتری از زنان معمولی که احساس زشت بودن می کنند (و توان پرداخت این هزینه را دارند) مورد استفاده قرار می گیرد.
اما بسیاری از زنان می پرسند چطور این وضعیت را تغییر دهیم؟ آیا این موضوع تنها به خاطر نگرش های مردان نیست و آیا همیشه این گونه نبوده است؟ آیا زندگی در یک جامعه متفاوت خیلی تغییر خواهد کرد؟ آیا ما می توانیم برخی چیزها را تغییر دهیم؟
این واقعیت دارد که ظلم و نابرابری در قبال زنان در دنیای مدرن شروع نشده است و به تاریخ خیلی قبل تر از این بازمی گردد اما این به آن معنا نیست که ستم بر زن موضوعی طبیعی است و همیشه وجود داشته است. این مساله در ظهور جامعه طبقاتی و خانواده به عنوان یک واحد اجتماعی و اقتصادی ریشه دارد.
در چنین جامعه ای بود که نقش زنان اساساً تولید بچه برای به ارث رسیدن دارایی به دست آمده تعریف شد و جنسیت آنها به شدت تحت کنترل قرار گرفت. جامعه مدرن خانواده سنتی مذکور را اقتباس کرد و با تقویت نقش زنان در خانواده به عنوان خدمتکار خانگی بدون حقوق و ترویج این دیدگاه که نقش های آنها در محل کار در درجه دوم قرار دارد، دستمزد پایین تر و فقدان امنیت شغلی شان را توجیه کرد.
دولت ها نیز از ایدئولوژی «وظایف خانوادگی زن» به منظور شانه خالی کردن در برابر سرزنش ها به خاطر بسیاری از مشکلات اجتماعی استفاده می کنند، در حالی که این مسائل پیامد موضوعاتی از قبیل نابرابری و افتراق اجتماعی هستند.
● جامعه دلخواه
در جامعه دلخواه صنایع اصلی، بانک ها و موسسات مالی دارای مالکیت عمومی، مدیریت بر اساس اصول دولت ملی و مسوول هستند.کارکنان و مصرف کنندگان و دیگر نمایندگان منتخب از طریق دولت بر آنچه تولید شده، دارایی و منابع این تولیدات و تاثیرات آن بر محیط زیست نظارت می کنند.در عوض منافع به وجود آمده برای سهامداران و میلیونرها اندوخته می شود، در حالی که آنها در ساختن خانه، مدرسه، بیمارستان، شیرخوارگاه و بسیاری دیگر از امکانات مورد نیاز مختار هستند.
● حقوق برابر
درخواست ما برای پرداخت حداقل دستمزد ساعتی عادلانه و اجرتی واقع بینانه تر برای حداقل دریافتی یک هفته کار تمام وقت، گامی است در جهت نزدیکی به عملی شدن برنامه ریزی یک اقتصاد دموکراتیک، که در آن هیچ کس نمی تواند به اندازه ای که صاحبان صنایع فعلی به خودشان اختصاص می دهند، درآمد داشته باشند و شغل هایی مانند نظافت، آشپزی و پرستاری بچه (شغل های سنتی زنان) از دستمزدها و شرایطی برابر با مشاغل مردان برخوردارند.
● تعادل زندگی/ کار
بارکش ها و کارمندان پذیرش در خط های هوایی انگلیس اواخر سال گذشته در مخالفت با مالیات بر کار پاره وقت که عمدتاً شیفت های کاری کارگران (بیشتر زنان) را دربرمی گیرد و برای پرستاران کودک کابوس است، اعتصاب کردند.
با وجود اینکه کارگران مرد طولانی ترین ساعات کاری را در اروپا دارند، اکنون کارگران زن تمام وقت به طور میانگین یک نیمه روز بیشتر در هفته کار می کنند. کمترین میزان کار تمام وقت باید بر مبنای حداکثر ۳۵ ساعت در هفته تعیین شود نه با کاهش دستمزد. همچنین در ساعت های کاری زیاد لازم است ساعت های اضافه کاری کاهش یابد تا افراد بتوانند اوقات فراغتی بیشتر یا زمانی برای بودن با کودکانشان داشته باشند. (این دو چیز یک مقوله نیستند،)
● پرستاری کودک
یکی از کارهای رایج برای زنان در همه جای دنیا، پرستاری کودک است. معمولاً برای یک نفر به تنهایی پرستاری از هفت بچه زیر هشت سال مقدور است و اما راه اندازی چنین کاری هزینه دارد و اگر شما قدرت مالی دایر کردن مهدکودک را نداشته باشید، دسترسی به کمک های دولتی نیز کمک زیادی نمی کند.
راه حل پیشنهادی دسترسی به محدوده ای در دسترس، رایگان، با امکانات نگهداری از کودک در محل کار است و اینکه این مکان نه تنها جایی برای کار کردن والدین، بلکه جایی برای بازی کودکان هم باشد.
● حقوق تولید مثل
زنان باید برای زمان بچه دار شدن و اصلاً داشتن فرزند حق انتخاب داشته باشند. این قبیل انتخاب ها باید شامل حق سقط و دسترسی رایگان به مراقبت های دوران بارداری، همچنین دسترسی به خانه ای مناسب، پرستار بچه و حداقل حقوق باشد تا بچه دار شدن منجر به فقر و خانه نشینی نشود.
این پیش بینی ها تفاوت های واقعی زیادی را در زندگی روزانه زنان طبقه کارگر و زنان طبقه متوسط ایجاد می کند زیرا جایگاه آنها را بالا می برد و به از بین بردن تبعیض جنسی کمک می کند.
تفکرات ارتجاعی در برابر زنان ریشه های بسیار عمیقی دارد و متاسفانه بعید است که یک شبه از بین برود حتی در یک جامعه دلخواه.
با گذشت زمان در جامعه ای دموکراتیک - جامعه ای که بر بهره کشی بنا نشده بلکه براساس همکاری، برابری و دموکراسی حقیقی ساخته شده - فرهنگ و ایدئولوژی منعکس در ارزش های جامعه جدید توسعه می یابد و روابط خصوصی را هم دربرمی گیرد. تنها پس از آن زنان و مردان حقیقتاً به آزادی دست پیدا می کنند.

نوشته النور دون ـ ترجمه: سارا کریمی
منبع:www.socialistworld.net

منبع : روزنامه سرمایه