خصومت - Mauvais Sang

سال تولید : ۱۹۸۷
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : فیلیپ دیاز
کارگردان : لئوش کاراکس
فیلمنامه‌نویس : لئوش کاراکس
فیلمبردار : ژان ایو اسکوفیه
آهنگساز(موسیقی متن) : بنجامین بریتن و سرگئی پروکوفی‌یف
هنرپیشگان : میشل پیکولی، ژولیت بینوش، دنی لاوان، هانس مه‌یر، ژولی دلپی، کارول بروکس، هوگو پرات و سرژ رژیانی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۸ دقیقه.


یک مرد خود را زیر چرخ‌های مترو می‌اندازد، یا شاید کسی او را هل می‌دهد... یک زن آمریکائی مرموز (بروکس) به ملاقات هم‌داستان مرد مرده، «مارک» (پیکولی) و «هانس» (مه‌یر) می‌رود. پسر مرد مرده، «الکس» (لاوان) که از راه خلاف‌های کوچک و جزئی روزگار می‌گذراند و در خیابان‌های پاریس حقه سه - کارت اجرا می‌کند، پس از شنیدن خبر مرگ پدرش، محبوبه‌اش، «لیز» (دلپی) را ترک می‌کند، پس از شنیدن خبر مرگ پدرش، محبوبه‌اش، «لیز» (دلپی) را ترک می‌کند و نزد «مارک» می‌رود که در فکر دزدیدن ویروسی است که تنها راه درمان یک بیماری مهلک است. «الکس» مجذوب محبوبه جوان «مارک»، «آنا» (بینوش) می‌شود و شب هنگام، وقتی «مارک» خوبیده، سعی می‌کند «آنا» را اغوا کند که موفق نمی‌شود. «مارک» از «الکس» با تجربه‌تر می‌خواهد تا ویروس را برایش بدزدد اما پلیس که خبردار شده، آزمایشگاه را محاصره می‌کند. «الکس» موفق به فرار می‌شود و «لیز» با موتورسیکلش به کمکش می‌آید. در اینجا زن آمریکائی و راننده‌اش، «بوریس» (پرات) به «الکس» شلیک و او را به شدت مجروح می‌کنند ولی نمی‌توانند ویروس را بگیرند. «مارک»، «هانس» و «آنا»، «الکس» در حال مرگ را طبق نقشه به فرودگاه می‌برند و «لیز» و زن آمریکائی تعقیب‌شان می‌کنند. در فرودگاه، «الکس» می‌میرد و «آنا» در باند فرودگاه فرار می‌کند، در حالی که «مارک» در تعقیبش است.
* دومین ساخته کاراکس (اولی: ملاقات پسر و دختر، 1984) که همچنان ارجاع‌های سینمائی او به‌خصوص به موج نوی فرانسه را نمود می‌دهد. فیلم آشکارا فاقد طنز یا کنایه است، با این حال شاید بتوان آن را هجویه‌ای بر مؤلف‌گرائی «آگاهانه» فرانسوی تلقی کرد. شخصیت «الکس» با بازی لاوانِ مرموز، خود کارگردان را به یاد می‌آورد. فیلم‌نامه و ترکیب‌بندی‌های تصویری کاراکس نمایانگر علاقه‌اش به چهره‌های خنثی ولی زیبای بازیگران زن اصلی است. او در استفاده از قالب فیلم حادثه‌ای - عامه‌پسند آشکارا تحت تأثیر ژان لوک‌گدار (در دوره اولیه‌اش) است، اگرچه فیلم‌برداری خوش ظاهر و شیوه تدوینش (کار نلی کوئیته) بیشتر نشان از لوک بسون یا ژان ژاک بنی دارد. کاراکس گه گاه ارجاع‌های خود را با تظاهر توأم می‌کند و از ارزش کار می‌کاهد.‌