دست‌تان را می‌فشارم

کتاب «دا» یک بخش گفته نشده از تاریخ جنگی بود که هنوز که هنوز است در حال پس دادن پیامدهای آن هستیم. به نظر من ویژگی اصلی این کتاب در قصه‌گویی آن نیست. به نظر من در این کتاب نه مادر بچه گناه دارد و نه هیچ کدام از همه آدم‌هایی که در طول تاریخ قربانی جنگ بوده‌اند. من فکر می‌کنم آن چیزی که اکنون دغدغه خیلی از ماست یعنی صلح؛ شناخت نکبت جنگ است.
وقتی مفهوم صلح را با همه ابعاد آن بشناسیم، مفهوم سلحشوری، پایداری و مقاومت نیز مشخص می‌شود. وقتی در مقدمه کتاب آمده گاهی ماه‌ها کار نوشتن خاطره‌نویسی در شرایطی که خانم حسینی نمی‌توانست روایت آن روزگار را ادامه دهد، قطع می‌شد به خوبی می‌فهمیدم و از خودم خجالت می‌کشیدم که من حتی نمی‌توانستم آن را بخوانم. من دست هر دو خانم حسینی را بابت آنچه که خانم حسینی تجربه کردند می‌فشارم و فکر می‌کنم هر چه ما بخواهیم الان راجع به این امر صحبت کنیم یا قدردانی کنیم کم است. من فکر می‌کنم اگر در مقابل خانم حسینی قرار بگیرم حتما زبانم بند می‌آید و چی نمی‌توانم بگویم.

رخشان بنی‌اعتماد

منبع : روزنامه کارگزاران