حق تکواندوی ایران بیش از این است

● نبرد بر سر فقط دو سهمیه
اندك مدتی پس از اتمام مرحله اول اردوی آماده سازی تیم ملی تكواندو ایران، مرحله دوم و دور جدید تمرینات این تیم نیز در محل آكادمی ملی المپیك در تهران راه اندازی شده و همه نگاه ها به پیكارهای بین المللی منچستر انگلیس است.
آن جا كه می توان سهمیه حضور در المپیك پكن را كسب كرد، اما همان طور كه پیش تر هم گفتیم برای هر كشور فقط دو سهمیه المپیك متصور و مقدور است و بنابراین تمامی تلاش های جاری بین ملی پوشان و ستاره های تكواندوی ایران برای رسیدن به همان دو سهمیه از طریق كسب آن در رقابت های برون مرزی است و با این كه اغلب آنان ادعا می كنند كه مشكلی در این ارتباط ندارند و می افزایند هر كس انتخاب شود به عنوان نماینده جامعه تكواندو ایران مورد تایید خواهد بود، اما شور و شوق هنوز در المپیك چیزی نیست كه بتوان آن را پنهان نگه داشت و سرپوشی بر روی آن قرار داد و اصولا چرا كار صورت پذیرد؟
● بدون مشكل
یكی از مدعیان هادی ساعی است. شناخته شده ترین تكواندو كار ایران و قهرمان المپیك آتن كه آشكارا فرم و روحیات گذشته را ندارد و چندی پیش در پیكارهای قهرمانی جهان با قبول شكستی بحث برانگیز در برابر رقیب افغانستان به مدال برنز وزن پنجم اكتفا كرد، می گوید: در روزهای اخیر تمرینات قدرتی و مبتنی بر فاكتور استقامت، بیشتر در دستور كار مربیان قرار داشت. به رغم جلسات شورای شهر تهران ( كه ساعی عضو آن است) عملا مشكلی برای حضور در تمرینات تیم ملی تكواندو ندارم.
ساعی درباره غلامزاده، باقری، معتمد و نصر آزادانی كه رقبای او در كسب سهمیه المپیك به حساب می آیند، اظهار می دارد: آنها قوی اند و انگیزه زیادی هم دارند. در هر حال من مشكل و مخالفتی با برگزاری مسابقه های انتخابی ندارم و برعكس معتقدم این پیكارها باید حتما برگزار شود، زیرا راحت ترین و بهترین روش برای شناخت قوی ترین افراد ، اعزام آنها به رقابت های جهانی است و دیگر جای بحثی نمی ماند.
● بدون رضایت
اگر پای صحبت های یوسف كرمی و مهدی بی باك و سایرین نیز بنشینید، می بینید كه كم و بیش همین حرف را می زنند و نظرگاه آنان نیز همین است، اما نمی توان در كشوری مثل ایران كه حداقل ۲۰ تكواندوكار مجرب را برای اعزام به رقابت های درجه اول بین المللی دارد، نمی توان به سهمیه ای ۲ نفره دل بست و بابت آن احساس رضایت كرد و آن را كافی دانست. درست است كه رقابت تكواندو كاران ایران برای كسب این ۲ سهمیه به طور مستقیم و رو دررو و بین خود این افراد نیست، ولی در عمل تمامی آنها را در بر می گیرد و هر یك باید به گونه ای در این راه جلب نظر كنند و دست به كوششی بزرگ بزنند.
همین فشردگی ها و الزام های كاری است كه به روزها و هفته های پیش رو و تمامی ماه هایی كه می توان در آن مجوزهای حضور در المپیك ۲۰۰۸ را گرفت و انگی از حساسیت زده و كار را برای همگان دشوارتر می كند.
● تقسیم مدال ها
سهمیه گذاری های اندك برای المپیك و اختصاص یافتن فقط دو مجوز به كشورهای مدعی، برای تیم های قدرتمندی مثل كره جنوبی و ایران یك ظلم و محدود كننده توانایی های آنان است و این امر جای تاسف دارد.
● اگر به هر كشوری امكان كسب سهمیه در تمامی اوزان
( ۸ گانه) داده می شد، آن گاه ایران و كره بهتر و بیشتر می توانستند به حق خود برسند اما از زمانی كه سهمیه گذاری ها باب شد. برای هر دو كشور امكان حداقل ۴،۳ مدال در المپیك از بین رفته است. در این بین حتی ادعای فدراسیون بین المللی تكواندو و كمیته بین المللی المپیك ( Ioc) در خصوص بسط بیشتر این ورزش در سطح جهانی از طریق تقسیم شدن سهمیه ها بین كشورهای مختلف نیز به دل نمی نشیند، زیرا اگر قرار بود این سیستم تغییری اساسی را در بافت و موازنه قدرت در تكواندو ایجاد كند، باید تا به حال می كرد و هرچند مدال های جهانی تكواندو چند سالی است كه با گستردگی و شمول و وسعت بیشتری بین كشورها پخش می شود و برخلاف گذشته كره نمی تواند مثلا ۵ طلا ببرد اما باز سهمیه گذاری برای تكواندوی المپیك ها نتوانسته است عدالت را بیش از پیش برقرار كند و به این ورزش خدمتی بزرگ را ارزانی دارد و فقط باعث متضرر شدن تكواندوی كشورهایی مثل ما شده است.
كشورهایی كه از بین حداقل ،۲۰ ۳۰ تكواندو كار در سطح اول جهان، ناچارا فقط دو نفر را راهی المپیك می كنند.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان