هند همچنان یک دموکراسی است

هفت بمب در شهر جایپور هند در عصر ۱۳ می‌ (۲۴ اردیبهشت) منفجر شد. هشتمین بمب در بیرون از یک معبد هندی درست خارج از شهر منفجر شد که دست‌کم ۶۳نفر کشته و ۲۰۰ نفر دیگر مجروح شدند. هیچ‌‌کس مسوولیت انفجار را نپذیرفت اما رسانه‌ها و پلیس هند بر این فرضند که این اقدام از سوی افراط‌گرایان اسلامی انجام شده است. بیش از ۶۰ انسان در یک عصر کشته شدند. این بسیار جدی است یا شاید شما چنین تصور کنید. ۷ جولای ۲۰۰۵ ( ۱۶ تیر ۸۴ ) در بمب‌گذاری قطار لندن ۵۲ مسافر کشته شدند که توجهات جهانی را به خود معطوف کرد. اکنون جایپور است که دست‌کمی از بمب‌گذاری قطار لندن ندارد.
دست کمی ندارد، هم برای ۶ بمب‌گذاری که دادگاه‌ها را در ایالت شمالی هند - آتدراپرادش- در نوامبر ۲۰۰۷ هدف گرفته بود که ۱۳ نفر را کشت، و هم برای حملاتی به حیدرآباد - جنوب هند - در آگوست ۲۰۰۷ که در آن دو بمب ۴۳ نفر را کشت و ۱۹ بمب منفجر نشده نیز یافت شد و از سوی پلیس خنثی شد. این تنها بی‌توجهی رسانه‌ها نیست که در غرب به چشم می‌خورد. جورج بوش رئیس‌جمهور آمریکا شخصا در مورد حملات لندن صحبت کرد (و همچنین درباره حملات ویژه به هند همچون حملات ۲۰۰۱ به پارلمان هند و بمب‌گذاری قطار در بمبئی در سال ۲۰۰۶ که ۲۰۹ نفر را کشت و ۷۰۰ نفر دیگر را مجروح کرد). وظیفه تحریم این حملات اخیر به هند بر عهده سخنگوی رسمی وزارت خارجه نهاده شد. این به لحاظ دیپلماتیکی درست است اما فاقد ظرفیت احساسی است.
آمریکا به ویژه به این دلیل سکوت اختیار کرده که دولت فعلی هند همین را ترجیح می‌دهد. هند مرکز اقلیت بزرگی از مسلمانان است؛ دست‌کم بزرگ‌ترین اقلیت مسلمان در کره زمین و احتمال قریب به یقین دومین آن. مسوولان هندی از چیزی می‌ترسند که ممکن است خصومت‌های درون گروهی را برانگیزد. اولین درخواست آنها آرامش و پرهیز از خشونت است؛ هند دارای اکثریت هندو و اولین کشور کره خاکی بود که کتاب آیات شیطانی سلمان رشدی را ممنوع کرد.
این خواسته از آنجا قویا اهمیت می‌یابد که بدانیم حزب کنگره هند پست‌هایی را در هند به خود اختصاص داده است. حزب کنگره عمیقا به آرای مسلمانان وابسته است. حزب رقیب آن یعنی «بهاراتا جاناتا» (BJP) حامیان خود را از میان هندوها با اکثریت دارای هویت هندو می‌یابد. کنگره از این بیم دارد که یک پاسخ کوبنده به تروریسم ممکن است حامیان بالقوه مسلمان را دچار انزوا کرده و در عوض حامیان BJP را به فعالیت و واکنش وادارد. به همین دلیل کنگره یک رویکرد نرم و بسیار نرم را ترجیح می‌دهد. پاسخ دیپلماتیک ایالات متحده نیز تسلیم این اولویت شد؛ اقدامی که تاکنون عاقلانه بوده است. اما در برخی مواقع آمریکا (و به‌طور کلی دنیای غرب) باید در دیپلماسی خود این فهم را بگنجاند که هند یک دموکراسی است. توسعه روابط هند - آمریکا تنها یک روابط دولت - دولت نیست بلکه روابطی مردم - مردم نیز هست و مدیریت کارآمد روابط مردم - مردم نیازمند توجه و حساسیت به احساسات طبیعی انسانی است.
آتال بیهاری واجپائی، نخست‌وزیر پیشین هند شخصا در مراسم سالگرد حملات ۱۱ سپتامبر حضور یافت. هیچ مقام آمریکایی چنین اقدامی را طی حملات چند دهه گذشته در هند برای این کشور و در خاک آن انجام نداده است.
این همدردی با هند تنها در سطح دستیار وزیر متوقف شد. ممکن است این یک فرآیند باشد اما ساخت یا اقتضای یک اتحاد درست نیازمند فراتر رفتن از «فرآیند» است. روابط آمریکا - هند شاید به سطح مهم‌ترین متحد استراتژیک دوجانبه در این کره خاکی طی قرن ۲۱ برسد. البته این رشد در روابط مکررا با سوءتفاهم‌ها و بدفهمی‌ها دچار سکته شده است. هرگونه اظهارنظری تاثیر خود را بر حساسیت‌های هندی‌ها به سرعت بروز می‌دهد چنانکه هفته گذشته بوش در سخنانی که در مورد خرید محصولات کشاورزی از هند اظهار داشت، این حساسیت را کشف کرد که موجب برانگیختن خشم مردم شده بود. این می‌تواند کمکی به تقویت روابط رو به توسعه باشد در صورتی که آمریکا اعتباری احساسی برای زمانی که لازم است، ذخیره کند.
زمانی که هند دچار خونریزی می‌شود، رئیس‌جمهور آمریکا باید مرهمی بر این زخم باشد و به اظهار همدردی بپردازد حتی اگر برای حزبی که در دهلی در قدرت است چندان مناسب نباشد. گاهی چند کلمه تاثیری به مراتب بیشتر از عبارات دیپلماتیک دارد. هم هند و هم آمریکا هر دو دارای دموکراسی رسانه‌ای هستند. وقتی رهبران سخن می‌گویند، آنها تنها با هم سخن نمی‌گویند بلکه با یک ملت سخن می‌گویند و زمانی که سخنی برای بیان مورد نیاز است که آنها در بیان آن عاجزند، این نیز بلند و رسا شنیده می‌شود.
دوستان خوب، بیش از آنچه دارند با هم سهیم‌اند. آنها در غم یکدیگر شریکند و برای عزای یکدیگر عزاداری می‌کنند. هندی‌ها همین احساس را در سال ۲۰۰۱ ابراز داشتند. آمریکا نیز باید از مدل آنها پیروی کند که با جایپور شروع می‌شود و تا شراکتی که در برابر هر دو دموکراسی وجود دارد و با آن مواجهند، ادامه می‌یابد.

دیوید فروم/ ترجمه: محمد حسین باقی
منبع: American Enterprise Institute

منبع : روزنامه کارگزاران