هنری دونانت

هنری دونانت، بانکدار و بازرگان سوئیسی، در سی سالگی زندگی کاملا مرفهی را می گذراند و شاید چنانچه زندگیش در روز سرنوشت ساز ۲۴ ژوئن ۱۸۵۹ دگرگون نمی شد، به همین منوال ادامه می یافت.
دونانت، به دستور دولت مطبوعش، برای مذاکره نزد ناپلئون فرستاده شده بود. او ماموریت داشت که برای انجام دادن معامله ای تجاری میان سوئیس و فرانسه که منافع هر دو کشور را در بر داشت، وارد مذاکره شود. اما ناپلئون در آن زمان نه در پاریس، بلکه در دشتهای سولفرینو در آستانه جنگ با اتریشی ها بود .
هنری دونانت کوشید پیش از آغاز جنگ خود را به آنجا برساند. اما خیلی دیر شده بود. کالسکه او در بالاترین نقطه تپه، در جایی که تمام صحنه جنگ به خوبی دیده می شد، توقف کرد.
ناگهان فرمان جنگ صادر گردید. غرش تفنگ ها و انفجار گلوله های توپ ها فضا را پر کرد. دو سواره نظام به سوی یکدیگر یورش آوردند و جنگ آغاز شد. هنری دونانت گویی که به تماشای صحنه تئاتر مشغول باشد، برجای خود خشک شده بود. او گرد و خاکی را که به هوا بلند می شد. آشکارا می دید و فریاد زخمی ها و سربازان در حال مرگ را می شنید. دونانت در مقابل این صحنه وحشتناک حیرت زده بر جا مانده بود.
اما وحشت واقعی پس از آن در انتظارش بود. هنگامی که پس از پایان جنگ به شهر کوچکی در آن حوالی وارد شد، همه بناهای آن شهر پر بود از افراد ناقص و زخمی و کشته شدگان جنگ. دونانت که از دیدن این درد و رنج انسانی دچار تالم شدیدی شده بود، برای یاری رساندن به قربانیان این جنگ. سه روز در آن شهر ماند.
او دیگر آن انسان پیشین نبود. این جنگ، جنگی وحشیانه بود و جهان می بایست آن را متوقف سازد.
از نظر او، جنگ روش مناسبی برای حل اختلاف های میان ملتها نبود و مهمتر از همه، در این میان می بایست سازمانی جهانی وجود داشته باشد تا در زمان دشواریها و هرج و مرج به کمک مردم بشتابد.
هنری دونانت به سوئیس بازگشت. اما پس از آن به یکی از مدافعان سرسخت صلح و دوستی بدل گردید. در این مدت به حرفه تجارتش لطمه شدیدی وارد گشت. او ورشکست شد. اما همچنان دست بردار نبود.
در نخستین کنفرانس ژنو و ضمن سخنرانی هایش، به محکوم کردن جنگ پرداخت و در نتیجه، کنفرانس نخستین قانون بین المللی را بر ضد جنگ تصویب کرد که این حرکتی بود در جهت بنیانگذاری اتحادیه ملل و سازمان ملل متحد.
دونانت در سال ۱۹۰۱ موفق به دریافت نخستین جایزه صلح نوبل گشت. او در حالی که در اوج فقر به سر می برد و در خانه ای محقر زندگی می کرد، تمام مبلغ جایزه را به جنبش جهانی که خود موسس آن بود اهدا کرد.
هنری دونانت، سرانجام در سال ۱۹۱۰ در حالی که به طور کلی از یاد جهانیان رفته بود، درگذشت. اما برای زنده نگه داشتن خاطره شجاعت های دونانت، به هیچ بنای یادبودی احتیاج نیست.
او به عنوان نماد سازمانی که خود بانی آن بود، حالت بر عکس پرچم سوئیس را که صلیبی سفید و زمینه ای سرخ است، به صورت صلیبی سرخ بر زمینه ای سفید برگزید.
آری. صلیب سرخ سازمانی است که یادگار جاودانه او گردید.




سعید جانفدا

منبع : مطالب ارسالی