شعلهٔ آتش - BACKDRAFT

سال تولید : ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : ریچارد ب. لوئیس، جان واتسن و پن دنشام
کارگردان : ران هوارد
فیلمنامه‌نویس : گریگوری ویدن
فیلمبردار : میکائیل سالومون
آهنگساز(موسیقی متن) : هانس زیمر
هنرپیشگان : کورت راسل، ویلیام بالدوین، رابرت دنیرو، دانلد ساترلند، جنیفر جیسن لی، اسکات گلن، ربکا د مورنی، و ج. ت. والش
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۵ دقیقه


ـ ̎استیون̎ (راسل) و ̎برایان مکافری̎ (بالدوین) پسران یک آتش‌نشان شیکاگوئی هستند که هنگام انجام وظیفه جانش را از دست داده است. ̎استیون̎ معتقد است ̎برایان̎ نمی‌داند که برای ماندن در این حرفه، چه زحمت‌ها باید کشید و چه جان فشانی‌ها باید کرد. ̎برایان̎ را به بخشی ̎بی‌خطر̎ انتقال می‌دهند و حالا مأمور می‌شود به مأمور تحقیق اداره، ̎دانلد ریمگیل̎ (دنیرو) که سعی دارد از چند و چون یک سلسله آتش‌سوزی سر در بیاورد، کمک کند. این آتش‌سوزی‌ها به واسطهٔ چیزی که اسمش را ̎شعلهٔ آتش̎ گذاشته‌اند، به وجود آمده‌اند. تحقیقات، منجر به فاش شدن رابطه‌ای بین یکی از اعضاء انجمن شهر و بیمار آتش‌‌افروزی که در حال حاضر در زندان است، می‌شود. پیگیری شواهد و مدارک ̎برایان̎ را به شک می‌اندازند که شاید برادر محبوبش، آتش‌نشان قهرمانی که بارها مدال گرفته، همان مرد ̎نفوذی̎ باشد که این آتش را تدارک دیده است.
ـ این فیلم هوارد از چند جنبه قابل بررسی است. هرچند هیچ‌کدام این جنبه‌ها باعث نمی‌شوند که خود اثر، کار باارزشی باشد. از یک سو شعلهٔ آتش شباهت آشکاری با فیلم‌های قهرمان پردازانهٔ دههٔ ۱۹۷۰ دارد؛ موج فیلم‌هائی مثل راکی (جان گ. آویلدسن، ۱۹۷۶) که با گذشتن از تب تاپ‌گان (تونی اسکات، ۱۹۸۶) در دههٔ ۱۹۸۰ به فیلمی مثل شعلهٔ آتش می‌رسد که جز با توسل به گروه بازیگران مطرح و پرتعدادش به هیچ دلیل دیگری فیلم مهمی نیست. از سوی دیگر فیلم در ردهٔ آثار فاجعه هم می‌تواند قرار بگیرد. جنگ با آتش و مقابله با حادثه‌های ناگهانی، همواره یکی از پرجاذبه‌ترین موضوعاتی بوده که در اختیار فیلم‌نامه نویسان قرار گرفته است و اصلی‌ترین دلیل این جاذبهٔ هم میزان تعلیق و هیجانی است که اتفاق‌های پراکندهٔ جاری در داستان سبب می‌شوند و به دلیل نوع فیلم، اتفاق‌های بی‌منطق هم تلقی نمی‌شوند بلکه در ذات کار قرار دارند. فیلم در کارنامهٔ هوارد امتیازی به شمار نمی‌آید. همان‌طور که برای بازیگران مطرحی مثل راسل، بالدوین، ساترلند و لی. در این میان نه چندان بلند اما تأثیرگذار رابرت دنیرو باعث می‌شود او را از این قاعده مستثنی کرد.