زمان نمایش - SHOWTIME

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : استرالیا و آمریکا
محصول : جین رُزنتال و خورخه سارالیگی
کارگردان : تام دی
فیلمنامه‌نویس : مایلز میلار، آلفرد گاف و کیت شارون، برمبنای داستانی نوشتهٔ سارالیگی
فیلمبردار : توماس کلوس
آهنگساز(موسیقی متن) : آلن سیلوستری
هنرپیشگان : رابرت دنیرو، ادی مورفی، ریچل هریس، زید فرید، الکس بورستاین، هالی مندل، رنی روسو و نستور سرانو
نوع فیلم : رنگی، ۹۵ دقیقه


̎میچ پرستن̎ (دنیرو)، پلیس خشن لس‌آنجلسی، بیست و هشت سال سابقهٔ خدمت دارد. یک شب، عملیاتی که او برای گیر انداختن یک باند مواد مخدر رهبر می‌کند، با دخالت ̎تری سلارز̎ (مورفی)، پلیس گشتی دست‌وپاچلفتی ناکام می‌ماند. با سر رسیدن یک گروه خبری تلویزیونی، ̎میچ̎ که سخت عصبانی شده، به طرف‌شان شلیک می‌کند و موقتاً برکنار می‌شود ولی بلافاصله به یک چهرهٔ معروف رسانه‌ای تبدیل می‌شود. پس از آن‌که شهرتش توجه ̎چیس رنزی̎ (روسو) تهیه‌کنندهٔ یک شبکهٔ تلویزیونی را جلب می‌کند، به ̎میچ̎ اطلاع می‌دهند که تنها راه برگشتن بر سر خدمتش این است که به یک گروه تلویزیونی اجازه دهد برای برنامهٔ پلیسی واقع‌گرایانهٔ جدیدی به نام ̎زمان نمایش̎ او را در مأموریت‌هایش دنبال کنند. سپس برای آن‌که این مرد قانونِ کم‌حرف را برای مخاطب، ملموس‌تر کنند او را با ̎تریِ̎ ورّاج هم‌راه می‌کنند که شرم و خجالتی هم از دوربین ندارد. جفت جدید یک‌دیگر را به مرز دیوانگی می‌رسانند ولی اتفاقاً حساسیت‌های متفاوت و ̎ناجور̎ بودن‌شان، برنامه را تماشائی‌تر می‌کند: ضمن آ‌ن‌که شهرت تازه‌شان این امتیاز را دارد که آن‌دو را قادر می‌سازد تا دوباره به تعقیب آن قاچاقچی‌های فراری بپردازند که حالا سلاح جدید و قدرتمندی نیز به چنگ‌شان افتاده است.
● انگار فیلم پیش‌پاافتادهٔ پانزده دقیقه (جان هرزفرد، ۲۰۰۱) برای خراب کردن سطحی براساس ایده‌های تکراری دربارهٔ دو پلیس که استخدام می‌شوند تا نقش خودشان را در یک نمایش واقعی بازی کنند. بخش اعظم خنده‌های این کمدی بی‌مزه ظاهراً قرار بوده از این مسئله ناشی شود که پلیس بی‌لیاقت ماجرا در تلویزیون خوب به‌نظر برسد و پلیس واقعاً خوب، آماتور جلوه کند. ̎داستان̎ فیلم که سارالیگیِ تهیه‌کننده آن را سرهم کرده، یک ̎موقعیت̎ است و نه یک پی‌رنگ و سه فیلم‌نویس‌اش سعی کرده‌اند آن‌قدر برایش مصالح جفت و جور کنند که یک ساعت و نیم وقت فیلم را پر کند. وقتی نوبت به راش‌های کنار گذاشته در عنوان‌بندی آخر می‌رسد، حس می‌کنیم که ظاهراً به دنیرو و مورفی موقع فیلم‌برداری بیش از تماشاگر خوش گذشته است. همه چیز فیلم از جمله رنگ و روی مرده و بی‌روحش، بد است.