آرزویی بزرگ در خانه ای خالی

مادران آرزوهای بی شماری برای فرزندان خود دارند مثل سلامت فرزند، روز فارغ التحصیلی، روز ازدواج، زندگی سعادتمندانه و.‎.‎.‎. اما رؤیا و آرزوی مادران فلسطینی چیزی ورای تصور است. آرزوی یک مادر فلسطینی ساکن جنوب نابلس تکان دهنده است.
ربیعه القونی یک زن ۵۹ ساله فلسطینی است که پنج پسر او زندانی اند. آرزوی او این است که هر پنج پسرش در یک زندان، زندانی شوند تا او بتواند در هر بار ملاقات هر پنج نفرشان را ببیند.
ربیعه از بیماری قلبی و دیابت رنج می برد و به همین دلیل نمی تواند بیش از یک بار در هفته به ملاقات پسرانش برود. مازین (مازن) ۳۰ساله، پنج سال پیش توسط نیروهای اسرائیلی دستگیر شد و با وجود جراحت شدید و قطع دو پا هنوز در زندان مگیدو زندانی است، برادر او سمیر ۲۹ ساله به ۴۰ سال و ۱۰ روز حبس محکوم شده است. او شش سال پیش دستگیر شد و دچار مشکلات کبدی است و اکنون در زندان ریمون محبوس است.بارق ۲۳ ساله ابتدا سه سال در زندان به سر برد و پس از این مدت آزاد شد ولی از ۱۷ ماه قبل دوباره به زندان منتقل شد. اسرائیلی ها او را به هفت سال زندان محکوم کردند و اکنون در زندان مگیدو به سر می برد.
حزیم ۲۷ ساله از شش سال پیش که به حبس ابد محکوم شده است، در زندان جابوا (Jabooa) به سر می برد. محمد ۲۰ ساله برادر کوچک تر او نیز که به یک سال و نیم حبس محکوم شده در همین زندان محبوس است ولی هنوز پس از خاتمه دوران محکومیتش از زندان آزاد نشده است.مادر این پنج پسر در رنج و عذاب به سر می برد زیرا نمی تواند حتی فرزندان زندانیش را در یک زندان ببیند. او در حال گریه، لبخند می زند و می گوید یک بار دو پسرش محمد و حزیم یکدیگر را در زندان جابوا ملاقات کردند اما همدیگر را نشناختند، زیرا زمانی که حزیم به زندان افتاد، محمد بسیار کوچک بود و از طرفی صورت محمد به دلیل شکنجه زیاد، زخمی بود و به حدی تغییر کرده بود که برای حزیم قابل شناسایی نبود.
ربیعه می گوید از زمانی که محمد، بارق و مازن، به زندان افتاده اند، او آنها را ملاقات نکرده است. او به درگاه خدا دعا می کند پسرانش به یک زندان منتقل شوند تا بتواند همه را در یک ملاقات، ببیند. او با افسوس می گوید: «خانه من اکنون خالی خالی است.»

معصومه پیروزبخت

منبع : روزنامه ایران