وعده خداوند در فرونشاندن آتش جنگ یهودیان

خدای متعال در قرآن مجید می فرماید: «یهودیان گفتند دست خدا بسته است، دست آنان بسته باد، و به سبب این گفته از رحمت خدای دور شدند. بلکه دستهای خدا گشوده است و هرگونه بخواهد انفاق می کند.» «... آنچه که از ناحیه پروردگار بر تو فرود آمده، بر سرکشی و کفر آنان می افزاید و میان آنان تا روز رستخیز، کینه و دشمنی انداختیم، و هر وقت آتش جنگی را بر افروختند، خداوند آن را خاموش گردانید، آنان سعی در ایجاد فساد در زمین دارند و خداوند فساد کنندگان را دوست نمی دارد.»
این وعده خداست، به فرونشاندن آتش جنگ هایی که یهودیان بر می افروزند، خواه مستقیما" خود آنان خوی جنگ افروزی داشته،‌و یا اینکه دیگران را به این عمل تحریک کنند واین وعده الهی بدون استثناء خواهد بود، زیرا با لفظ «کلما اوقدوا» یعنی «هروقت آتش افروزی نمایند» آمده است.
تاریخ گذشته و حال آنان گواهی می دهد که آنها همواره در پی آتش افروزی بسیاری از آشوب و جنگها بوده اند، اما خداوند متعال وعده خود را نسبت به مسلمانان و بشریت با عنایت خویش تحقق بخشیده، و مکر و حیله یهود را باطل و نقشه هایشان را خنثی کرده و آتش جنگ آنان را فرو نشانده است. و شاید بزرگترین آتش جنگ و آشوبی که آنان علیه مسلمانها و جهانیان برافروخته اند،‌همین نبرد فعلی باشد که جهت دامن زدن به آن، شرق و غرب را تحریک نموده، و خودشان در فلسطین مستقیما"، و در اکثر کشورهای جهان بطور غیر مستقیم طرف درگیر می باشند، و چیزی نمانده که وعده خداوند با فرونشاندن این جنگ تحقق یابد و از آیه شریفه یاد شده چنین استفاده می شود که دشمنی و درگیریهای داخلی آنها، خود یکی از راه های لطف خداوند، برای فرونشاندن آتش جنگ آنها خواهد بود، به دلیل ذکر جمله «اطفاء النار» بعد از طرح دشمنی و درگیریهای داخلی در آیه شریفه، گوئیا که خاموت نمودن آتش افروزی آنان، فرع بر ایجاد کینه در بین آنها می باشد.
«و ما میان آنان تا روز قیمات دشمنی و کینه توزی افکندیم و هرگاه آتش جنگی را برافروزند، خداوند آن را فرو می نشاند.»
این شمه ای از تاریخ آنان بود، و ما به تفسیر آیه هایی که وئعده های سه گانه خدا در باره یهودیان را در بر دارد، با اندکی شرح در کتاب «الممهدون للمهدی» (زمینه سازان ظهور حضرت مهدی (ع) پرداخته ایم.
اما برخی از روایات مربوط به نقش یهودیان در زمان ظهور، مربوط به گرد آمدن آنها در فلسطین قبل از جنگ نابود کننده آنها است که تفسیری برای این آیه شریفه است: «و بعد از او به بنی اسرائیل گفتیم زمین را ساکن شوید و زمانی که روز قیامت فرا رسید شما را آمیخته با یکدیگر می آوریم.» یعنی شما را از هر ناحیه ای و یا همگی شما را گرد آوردیم، چنانکه در تفسیر نورالثقلین آمده است. و از این حدیث شریف درباره آمدن آنان و کارزارشان در عکا استفاده می شود، از پیامبر (ص) روایت شده که فرمود: «آیا شنیده اید نام شهری را که بخشی از آ» درون دریاست؟ عرض کردند آری، فرمود: قیامت به پا نمی شود مگر آنکه هفتاد هزار تن از فرزندان اسحاق به شهر یورش می برند.»
و از امیر مومنان (ع) است که فرمود: «در مصر منبری را بنا نموده و دمشق را قطعا" تخریب خواهم کرد و یهودیان را از شهرهای عربی بیرون می رانم و با همین چوب اعراب را خواهم راند،‌راوی این حدیث (عبایه اسدی) گوید: پرسیدم ای امیرمومنان، شما به گونه ای خبر می دهید که به یقین پس از مردن زنده خواهید شد؟ فرمود: ای عبایه به روشی غیر روش ما صحبت کردی. مردی از تبار من (یعنی حضرت مهدی (ع)) این کارها را انجام می دهد.»
این روایت دلالت دارد، که یهودیان در بسیاری از شهرهای عرب تسلط و یا حضور موثر د ارند و ما پیرامون نبرد حضرت مهدی (ع) با سفیانی و یهودیان، در بیان حوادث سرزمین شام، و حوادث حرکت ظهور، سخن خواهیم گفت.
و از جمله روایات، حدیث کشف معبد توسط آنهاست، و جمله «کشف هیکل» (معبد) در شمار نشانه های ظهور آمده، که ظاهرا" معبد حضرت سلیمان (ع) کشف خواهد شد، از امیرمومنان (ع) نقل شده که فرمودند:
«ظهور آن حضرت نشانه ها و علاماتی دارد: نخست محاصره کوفه با کمین کردن و پرتاب سنگ، و ایجاد شکاف و رخنه در زوایای کوچه های کوفه، تعطیل مساجد به مدت چهل شب، کشف معبد و به اهتزاز درآمدن پرچمهایی گرداگرد مسجد بزرگ (مسجدالحرام) کشنده و کشته شده هر دو در آتش اند»
ولی احتمال دارد که کشف معبد ز ناحیه زمینه سازان ظهور حضرت مهدی (ع) اندکی قبل از ظهور وی، صورت پذیرد، زیرا روایت خاطرنشان نمی کند که چه کسی آن را کشف می نماید همچنانکه ممکن است آن معبد، آثاری تاریخی و غیر از معبد حضرت سلیمان و یا در محل دیگری غیر از قدس باشد، چون عبارت و جمله «کشف معبد» بطور مطلق یاد شده است.
بخش های اول این روایت نشان گر حالت جنگ در کوفه است که در روایات، از آن به عراق یاد شده، اما در این جا به معنی همان شهر کوفه و محاصره و سنگ باران آن و ایجاد موانع دفاعی در گوشه و زوایای خیابانهای آن شهر می باشد، اما پرچم های گوناگون در اطراف مسجدالحرام، اشاره به درگیری و کشمکش قبیله ها با حکومت مرکزی حجاز است که اندکی پیش از ظهور حضرت مهدی (ع) پدید خواهد آمد و در این زمینه روایات فراوانی وارد شده است.
دسته دیگر از احادیث، روایاتی است که افرادی را که خداوند بعد از فساد آفرینی و برتری طلبی یهودیان بر آنان مسلط می گرداند، مشخص و معین می کند، که پاره ای از آنها درتفسیر آیات قرآن مجید گذشت، و برخی دیگر درباره ایران و شخصیتهای ایرانی در زمان ظهور است، مانند روایت «درفش های سیاه» که به طور تواتر اجمالی وارد شده و غیر آن.
«درفش هایی سیاه از خراسان خارج می شود که هیچ چیز قادر بر بازگرداندن آنها نیست، تا آنکه سرانجام در قدس برافراشته می شود.» و روایات مربوط به بیرون آوردن تورات اصلی از غار انطاکیه و کوهی در شام و در فلسطین و دریاچه طبریه، توسط حضرت مهدی (ع) و استدلال آن حضرت بر یهودیان، بوسیله تورات نیز از جمله همین روایات است.
از پیامبر اسلام (ص) روایت شده که فرمود: «تورات و انجیل را از سرزمینی که انطاکیه نامیده می شود بیرون می آورد.» و نیز ازآن بزرگوار نقل شده که فرمودند: «(صندوق مقدس) را از غاری در انطاکیه و بخش های تورات را از کوهی در شام بیرون آورده و به وسیله آن کتاب با یهودیان به استدلاا می پردازد و سرانجام بسیاری از آنها اسلام می آورند.»
هم چنین پیامبر (ص) فرمود: «صندوق مقدس از دریاچه طبریه به دست وی آشکار می شود و آن را آورده و در پیشگاه او در بیت المقدس قرار می دهند و چون یهودیان آن را مشاهده می نمایند، به جز اندکی بقیه آنان ایمان می آورند.»
و تابوت سکینه، (صندوق مقدس) همان است که در فرموده خدای متعال آمده است: «پیامبرشان گفت: دلیل و نشانه برپادشاهی او این است که تابوتی به سوی شما می آید، که در آن سکینه و آرامشی از ناحیه پروردگارتان وجود دارد و از آنچه را که آل موسی و آل هارون باقی گذاشته اند، و آن تابوت بوسیله فرشتگان حمل می شود، به راستی در آن معجزه و لیل برای شماست چنانکه مومن باشید.»
در تفسیر آیه فوق آمده است که این صندوق مقدس که در آن میراث پیامبران علیهم السلام وجود ددارد، دلیل و نشانه ای است برای بنی اسرائیل مبنی بر اینکه چه کسی شایستگی فرمانروایی را دارد،‌از این رو فرشتگان آن را آورده و از میان جمعیت بنی اسرائیل عبور داده و آنگاه در پیش روی طالوت (ع) قرار می دهند، سپس طالوت (ع) آن را به داود و او به سلیمان و او به وصی خود آصف بن برخیا تسلیم می کند، و بنی اسرائیل بهد از وصی حضرت سلیمان به علت آنکه از او فرمان برداری ننموده و دیگری را اطاعت می کنند آن صندوق را از دست می دهند. و مراد از جمله «فیسلم کثیر منهم» (بسیاری از آنان ایمان می آورند) و یا «اسلمت الا قلیلا" منهم» (به جز اندکی از آ»ان بقیه ایمان آوردند) ممکن است کسانی باشند که صندوق مقدس را می بینند و یا کسانی که حضرت مهدی (ع) بوسیله تورات با آنان استدلال می نماید و یا افرادی که آن حضرت آنان را پس از آزادسازی فلسطین و شکست آنان در آن جا باقی می گذارد.
در روایتی دیگر آمده که تعداد سی هزار نفر یهودی به وی ایمان می آورند که این رقم نسبت به کل جمعیت آنان اندک است. دیگر روایات مربوط به نبردهای زمینه سازان ظهور حضرت مهدی (ع) با یهود و راجع به بیرون راندن آنان توسط آن حضرت از جزیره العرب است، مانند روایتی که گذشت، و این عمل امکان پذیر نیست مگر با پیروزی بر آنها و بیرون راندن آنان از فلسطین، همچنین روایات مربوط به نبرد بزرگ حضرت مهدی (ع) است که طرف درگیر در این نبرد مستقیما" سفیانی و پشتیبانان یهودی وی و رومیان هستند و خط درگیری در این جنگ از انطاکیه تا عکا، یعنی در طول ساحل سوریه- لبنان- فلسطین کشیده شده و سپس به طبرستان و دمشق و قدس ادامه می یابد. شکست بزرگ و وعده داده شده آنان در آنجا تحقق می یابدبگونه ای که سنگ و درخت بانگ برمی آورد که ای مسلمان! این شخص که در پناه من است یهودی می باشد او را هلاک نما و این مطلب در حو.ادث حرکت ظهور حضرت مهدی (ع) ارواحنا فداه خواهد آمد. در زمره احادیث گذشته، روایات نبرد مرج عکا است که جزئی از جنگ بزرگ پیشین است، اما احتمال بیشتر این است که آن، جزئی از دومین نبرد حضرت مهدی (ع) با غربیها و پشتیبانان یهودی آنهاست، که پس از گذشت دو سه سال از آزادی فلسطین و شکست یهودیان و غربی ها به وقوع می پیوندد. به گفته روایات، حضرت مهدی (ع) پس از آن،‌ پیمان صلح و عدم تجاوزی را به مدت ۷ سال با رومیان منعقد می سازد.
به نظر می رسد حضرت عیسی (ع) میانجی و واسطه آن پیمان نامه باشد، اما آنان پس از دو سال پیمان شکنی نموده، و با هشتاد لشکر که هر یک متشکل از ۱۲ هزار تن می باشد، به کارزار بر می خیزند و این بزرگترین نبردی خواهد بود که تعداد بسیاری از دشمنان خدا در آن کشته خواهند شد.
تا جائی که این نبرد را به حماسه بزرگ و سفره مرج عکا توصیف می کنند، یعنی سفره ای که درندگان زمین و پرندگان آسمان از گوشت بدن ستمگران استفاده می کنند.
از امام صادق (ع) نقل شده که فرمود:«شهر رم را با تکبیر۷۰ هزار مسلمان می گشاید در حالی که شاهد حماسه بزرگ و خوان گسترده خدا در مرج عکا خواهند بود که ستم و ستم گران را نابود خواهند کرد.»
از جمله روایتها، احادیث مربوط به موقعیت نظامی شهر عکا در زمان حضرت مهدی (ع) است که آن حضرت آن جا را پایگاه دریایی برای فتح اروپا قرار خواهد داد.

محمد جواد رمضانی