جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

ورزشی با یک ستاره


ورزشی با یک  ستاره
همزمان با تجلیل نشریه فدراسیون بین المللی وزنه برداری از حسین رضازاده، وی از حضور در مسابقات قهرمانی آسیا در ژاپن انصراف ورزیده و از حالا تمرکزش را بر روی المپیک گذاشته است.
فدراسیون بین المللی وزنه برداری ( IWF) عادت دارد که در پایان هر سال وزنه بردار برتر ۱۲ ماه گذشته را انتخاب کند و در یک جمع بندی جدید به این نتیجه رسیده است که رضازاده در بین وزنه برداران دنیا چهار بار صاحب این عنوان شده و فقط نعیم سلیمان اوغلوی بلغاری تبار تبعه ترکیه از وی فراتر رفته و در ۶ نوبت صاحب عنوان فوق شده است. در پایان سال ۲۰۰۷ این عنوان طبعا به رضازاده نرسید، زیرا وی در این سال به دلیل مصدومیت و مشکلاتی دیگر اصلا به میدان نیامد و بنابراین بیلان و کارنامه ای در این سال نداشت که بتوان به آن استناد و روی آن اقدام و او را گزینش کرد. اما همان طور که قبلا گفتیم کارنامه تمام وزنه برداران برتر دنیا طی سال های اخیر و دفعات گزینش آنها به عنوان مرد سال مورد ارزیابی و شمارش (IWF )قرار گرفت و حکم فوق صادر شد و رضازاده فهمید که فقط نعمیم سلیمان اوغلو در این زمینه بالاتر از او قرار گرفته و ۶ بار به عنوان مرد سال این ورزش انتخاب شده است.
آیا اینها تضمینی بر آینده است؟ جواب این سوال ناگفته پیدا است. حقیقت آن است که رضازاده از پاییز ۱۳۸۵ که زمان شرکت او در مسابقات وزنه برداری قهرمانی جهان ۲۰۰۶ و سپس بازی های آسیایی دوحه بود، در هیچ رقابت قابل ذکری حضور نیافته است و با این که در هر دو میدان فوق طلا گرفت اما رکوردها و وزنه هایی که طی ۴ سال اخیر زده، همچنان رو به نقصان نسبی رفته است. البته او مایل بود در مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۰۷ نیز حضور به هم رساند، اما یک دفعه واقعه تصادف رانندگی و جراحات و مصدومیت های ناشی از آن مانع از این امر شد و در مدتی که برشمردیم، یل اردبیلی ورزش ما فقط در یکی دو مسابقه باشگاهی و در چهارچوب لیگ داخلی به میدان آمده است. خیلی ها مایل و امیدوار بودند که او را در مسابقات آسیایی ژاپن در دهه اول ماه جاری ( اردیبهشت) در صحنه ببینند و از این طریق بتوانند در فاصله کمتر از ۴ ماه تا شروع المپیک بیست و نهم در خاک چین، توان و میزان آمادگی وی را بسنجند و بفهمند که آیا او مهیای حضور در آن میدان بزرگ هست یا خیر.
● کار، سخت است
رضازاده هفته گذشته در مصاحبه ای ضمن امید بخشیدن به ایرانی ها در خصوص یورش بردن به سمت یک قهرمانی تازه هشدارهایی را هم داد. او میدان المپیک را سخت ترین عرصه ورزش جهان خواند و گفت آنجا هیچ چیز مشخص و قطعی نیست و هر چیزی میسر و امکان پذیر است و نمی توان از حالا چیزی را با اطمینان گفت.
او افزود: المپیک بسیار سخت و سنگین است و این که گفته شود من حتما طلا خواهم برد، حرفی نسنجیده است. من فقط می توانم بگویم که نهایت توانم را در این راه به کار خواهم گرفت و این چیزی است که می توان درباره سایر ورزشکاران ملی پوش و کاندیداهای شرکت در المپیک ۲۰۰۸ نیز گفت. رکوردهای من در تمرینات اخیر بد نبوده است، ولی باز در این خصوص هم نمی توان اظهارنظر قاطعی داشت و گفت که من حتما این رکورد یا آن رکورد را در پکن بر جای خواهم گذاشت. مهم این است که به ارقامی برسم که فراتر از سایرین باشد و بر پایه آن به مدال طلا دست یابم.
با این حال سادگی و صداقت و توانمندی رضازاده نیز به تنهایی حلال مشکلات فراوان و کاستی های پرشمار وزنه برداری در ایران نیست. وقتی بعد از بلوای ناگوار دوپینگ ۹ وزنه بردار ملی پوش و حذف و محرومیت دو ساله تمام آنان بهرام افشار زاده رییس فدراسیون وزنه برداری شد وعده های پرشماری از زبان او بیان گشت، اما باید اذعان داریم که در ماه دوم از بهار ۸۷ و به واقع ۱۹ ماه بعد از آن بلوا وضع این ورزش از آن زمان چندان هم بهتر نشده است. شاید دوپینگ بزرگ جدیدی حادث نشده باشد، اما همچون همان زمان تنها امید حقیقی مدال طلای ما در این ورزش همان رضازاده است و مانند سال آخر ریاست علی مرادی سایر وزنه برداران ما شانسی برای ایستادن بر سکوی نخست ندارند و همه نگاه ها و امیدها به رضازاده است و تمام راه ها به وی ختم و منحصر می شود و اگر او نباشد، دست های ما بیش از هر زمانی بسته خواهد بود و حرفی برای گفتن نخواهیم داشت و این برای وزنه برداری ما با قدمت و کلاس و توانی که داشته است و دارد، چندان رویداد مثبتی نیست و تعدد و گستردگی نیروها که به یک اصل ارزشمند در اردوی ملی وزنه برداری ایران در سال های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۳ بدل شده بود، در ایام بعدی از یادها رفته و پس از غوغای دوپینگ از دستور کار خارج شده است.
● کدام حاصل؟
این که ۹ وزنه بردار دوپینگی پس از اتمام محرومیت شان برگردند و دوباره یکی دو تا از آنها در مسیر کسب مدال های جهانی و آسیایی قرار گیرند بیش از آن که نشانه بیداری این ورزش باشد، خبر از توقف آن و وابسته بودن آن به افرادی خاص می دهد و این را می گوید که فدراسیون افشارزاده به واقع کاری را انجام نداده و به همان نیروهای سابق ساخته و به آنها دل خوش نموده است. افشارزاده در بدو ورودش به فدراسیون حتی مدعی بود که محرومیت ۹ وزنه بردار را به شدت کاهش خواهد داد، اما اگر آنها اینک در مسیر برگشت قرار دارند، نه به دلیل فوق بلکه به این سبب است که دوران مجازات و دوری شان از میدان به خودی خود در حال پایان یافتن است و ظاهرا از اوایل آبان ۸۷ منعی برای بازگشت به میدان نخواهند داشت. برخی و منجمله خود افشارزاده مدعی اند که فدراسیون در مسیر اهدافش گام برداشت و به چیزهایی که می خواسته، رسیده است اما اگر هم چنین باشد، حاصل آن نه در صحنه های بین المللی قابل رویت است و نه اثری از آن در میدان های داخلی محسوس می نماید و در فاصله کمتر از ۴ ماه تا شروع المپیک بیست و نهم تمام احساس و مساله و سوال جامعه وزنه برداری و ورزش است که آیا رضازاده با فرم عالی در المپیک شرکت می کند یا خیر و میزان آمادگی اش به چه مقدار می رسد. همین سوال و ادامه یافتن وضعیت نه چندان مساعد این ورزش در سایر اوزان نشانگر ضعف های موجود و کارهایی است که باید در فدراسیون انجام می شده اما نشده است و تمام سرنوشت این ورزش را به یک فرد منحصر و محدود کرده که هرچند وی وزنه بردار فوق العاده ای است، اما حتی توان او نیز نمی تواند دلیلی برای فردگرایی در این ورزش و پرهیز از تقویت شایسته تمام نفرات باشد.
وحید رسولی
منبع : روزنامه جوان


همچنین مشاهده کنید