دنیای نو - THE NEW WORLD

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : سارا گرین
کارگردان : ترنس مالیک
فیلمنامه‌نویس : ترنس مالیک
فیلمبردار : امانول لوبسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز هورنر
هنرپیشگان : کالین فارل، کوریانکا کیلخر، کریستوفر پلامر، کریستیان بیل، اوگوست شلنبرگ، وس استادی، دیوید تیولیس، جیک کاران و بن مندلسن
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۵ دقیقه


سال ۱۶۰۷، آمریکای شمالی. سه کشتی به بندی می‌رسند که بعدها جیمزتاونِ ویرجینیا نام خواهد گرفت؛ کشتی، حامل نخستین مهاجرانی است که از انگلستان به آن‌جا آمده‌اند. بومی‌ها، تازه‌واردها را تماشا می‌کنند. در بین آنان ̎پوکاهونتاس̎ (کیلخر)، دختر ̎پوهاتان̎ (شلنبرگ)، رئیس قبیلهٔ محلی دیده می‌شود. طی نخستین تلاش برای ملاقاتی بین بومی‌ها و مهاجرها، ̎ناخدا جان اسمیت̎ (فارل) متوجه نگاه ̎پوکاهونتاس̎ می‌شود و او نیز به آن نگاه پاسخ می‌دهد. اما دیری نگذشته که رابطهٔ بین انگلیسی‌ها و بومی‌ها به تلخی و دشمنی می‌گراید. فرماندهٔ کشتی‌های اکتشافی با قول آوردن آذوقه و مهاجرهای بیشتر و بازگشتش در فصل بهار، عازم انگلستان می‌شود و به‌جای خود، کنترل اوضاع را به‌دست ̎اسمیت̎ می‌سپارد. در حالی‌که گرسنگی و مرض به جان مهاجرها افتاده، ̎اسمیت̎ سعی می‌کند با ̎پوهاتان̎ تماس برقرار کند، اما او را اسیر می‌کنند و به دهکدهٔ ̎پوهاتان̎ می‌برند. در آن‌جا ̎پوکاهونتاس̎ از پدرش تقاضا می‌کند از کشتن او صرف‌نظر کند. ̎اسمیت̎ و ̎پوکاهونتاس̎ در کنار یک‌دیگر می‌مانند ولی در نهایت، ̎اسمیت̎ را از این موضوع باخبر کرده و انگلیسی‌ها آمادهٔ مقابله‌اند. نبردهای هولناک درمی‌گیرد و خیلی‌ها به قتل می‌رسند. ̎پوهاتان̎، ̎پوکاهونتاس̎ را به خاطر خیانت به مردمش، طرد می‌کند. تعدادی از مهاجرها به فکر گروگان گرفتن ̎پوکاهونتاس̎ می‌افتند چون تصور می‌کنند که اگر او نزد آنان باشد، پدرش هرگز به جیمزتاون حمله نخواهد کرد. وقتی ̎اسمیت̎ با توطئه‌گران حاضر به هم‌کاری نمی‌شود، او را از سمت فرماندهی خلع می‌کنند. ̎پوکاهونتاس̎ را به جیمزتاون می‌آورند. مهاجران بیشتری از راه می‌رسند و بومی‌ها تقاضای صلح می‌کنند. مهاجرها دهکدهٔ ̎پوهاتان̎ را به آتش می‌کشند و مردمش را کوچ می‌دهند. ̎پوکاهونتاس̎ از ̎اسمیت̎ می‌خواهد با او فرار کند ولی ̎اسمیت̎ در عوض به انگلستان برمی‌گردد و از سوی پادشاه مأموریت می‌گیرد تا یک مأموریت اکتشافی دیگر انجام دهد. به درخواست ̎اسمیت̎ به ̎پوکاهونتاس̎ گفته می‌شود که او در دریا غرق شده است. ̎پوکاهونتاس̎، تنها و غریب، پس از ماه‌ها عزاداری، با ̎جان رولف̎ بیوه (بیل) دوست می‌شود. ̎پوکاهونتاس̎ به او راه و رسم بومیِ کشاورزی را می‌آموزد و ̎جان̎ به او زبان انگلیسی آموزش می‌دهد. ̎پوکاهونتاس̎ که حالا اسم ̎ربکا̎ را در مراسم غسل تعمید رویش گذاشته‌اند، با ̎جان̎ ازدواج می‌کند و صاحب پسری می‌شوند. آنان را به دربار ̎جیمز̎ (کاران)، پادشاه انگلستان دعوت می‌کنند؛ در آن‌جا از ̎پوکاهونتاس̎ به‌عنوان شاهزاده خانم ویرجینیا استقبال می‌کنند؛ او از زنده بودن ̎اسمیت̎ باخبر می‌شود. ̎جان̎ می‌فهمد که باید اجازه دهد بین او و ̎اسمیت̎، یکی را انتخاب کند. ̎پوکاهونتاس̎ و ̎اسمیت̎، غمگینانه به این نتیجه می‌رسند که دیگر نمی‌توانند با هم باشند. ̎پوکاهونتاس̎ بار دیگر بر پیوند محکم زناشوئی‌اش با ̎جان̎ تأکید می‌ورزد. در حالی‌که خانواده آمادهٔ بازگشت به آمریکا می‌شود، ̎پوکاهونتاس̎ بیمار شده و می‌میرد. ̎جان̎ و پسرش نیز عازم دنیای نو می‌شوند.
● مرثیهٔ مالیک بر زوال تمدن‌های بومی، هفت سال پس از خط قرمز باریک به شدت یادآور سبک روائی همان فیلم است. دنیای نو روایت درست و منطبق با تاریخ سفر جان اسمیت و هم‌راهانش به سرزمینی است که بعدها آمریکا نامیده می‌شود؛ با همان قصه‌ای که چند سال قبل‌تر توسط کمپانی والت دیزنی در نقاشی متحرک پوکاهونتاس (والت دیزنی، ۱۹۹۵) با تحریف کامل تاریخ ساخته شد. مالیک برای پرهیز از تداعی نام‌ها در طول قصه‌اش از به کار بردن نام ̎پوکاهونتاس̎ خودداری می‌کند و البته قصه‌اش را نه روی ̎جان اسمیت̎ و نه روی ̎جان رولف̎، محبوب بعدی ملکهٔ سرخ‌پوست‌ها، که روی خود این شخصیت‌ استوار می‌کند. فیلم از همان چند پردهٔ اول شخصیت اصلی‌اش را عوض می‌کند و آشکارا به طرف ̎پوکاهونتاس̎ می‌چرخد و زندگی او را دنبال می‌کند. شخصیتی که بازی خیره‌کنندهٔ کیلخر آن را به یکی از نمونه‌ای‌ترین شخصیت‌های سینمائی این سال‌ها بدل کرده است. سینمای مالیک این‌جا هم تمام ویژگی‌های آشنایش را به رخ می‌کشد و البته فرصت بیشتری برای رفتن به سمت شاعرانگی به‌دست آورده است. فیلم‌برداری غریب ۶۵ میلی‌متری لوبسکی که برای فیلم نامزد اسکار می‌شود در تلفیق با موسیقی هورنر و فضاسازی‌های مالیک، دنیای نو را تبدیل به جذاب‌ترین تجربهٔ بصری/ سینمائی سال‌های آغاز هزاره می‌کند؛ تجربه‌ای که البته چندان به مذاق منتقدان و تماشاگران آمریکائی خوش نمی‌آید.