مهمات

سلاح‌های آتشین نخستین، تنها قادر به پرتاب گلوله‌های سنگی بودند، یعنی گلوله‌هائی که در کمان‌های فولادی بکار می‌رفتند. اشکال این بود که می‌باید سنگ‌ها را چنان بتراشند که داخل لوله توپ شود و بین گلوله سنگی و لوله توپ هعم محل فرار چندانی نباشد تا قدرت انفجار هدر نرود. این گلوله‌ها پس از اینکه با دیوار دژ برخورد می‌کردند ممکن بود قطعه قطعه شوند و به‌صورت ترکش درآیند تا اینکه در نیمه دوم قرن پانزدهم ساخت گلوله‌های چدنی و حتی مفرغی آغاز و نتایج قابل توجهی حاصل گشت. پس از چندی گلوله‌های توخالی ساخته و درون آن با باروت انباشته شد که قدرت تخریبی آن بیشتر گشت. این گلوله‌ها را حتی با کمان‌های فولادی نیز می‌توانستند پرتاب کنند.
از پرتاب گلوله‌های ساچمه‌ای درون مقوا نیز استفاده می‌کردند، زمانی که در توپ‌های دارای کالیبر کوچک به‌جای گلوله‌های بزرگ یا کوچک از دانه‌های سرب استفاده می‌شد معلوم گشت که دانه‌های کوچک که در مقوا گذاشته و پرتاب می‌شد در اثر شلیک پخش و کشنده‌تر می‌شوند با این‌حال مهمات سربی بی‌درنگ مختص سلاح‌های فردی شد.
ظاهراً در فرانسه حوالی سال ۱۵۲۵ کالیبرها به شش یا هفت شماره محدود می‌شد اما در ایتالیا برای توپ ۲۶ کالیبر برشمرده‌اند.
فکر توپ‌های جمعی کوچک که می‌توانستند با همدیگر شلیک کنند، ایجاد نشد. این نوع توپ را ارگ نامیدند.

منبع : مطالب ارسال شده