دزد بچه‌ها - IL LADRO DI BAMBINI

سال تولید : ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده : ایتالیا و فرانسه
محصول : آنجلو ریتزولی
کارگردان : جانی آملیو
فیلمنامه‌نویس : ساندرو پترالیا، استفانو رولی و آملیو
فیلمبردار : تونینو ناردی و رناتو تافوری
آهنگساز(موسیقی متن) : فرانکو پیرسانتی
هنرپیشگان : انریکو لو ورسو، والنتینا اسکالیچی، جوزپه یراچیتانو، رناتو کارپنتی‌یری، ویتالیا آندره‌آ، للو سرائو و آنتونیو ویتوریوزو
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۴ دقیقه


ـ میلان، زنی را به خاطر سوء استفاده از دختر یازده‌ساله‌اش، ̎رزتا ̎ (اسکالیچی) دستگیر می‌کنند و ̎رزتا ̎ همراه با برادر نه ساله‌اش ̎لوچانو̎ (یراچیتانو)، تحت مراقبت قرار می‌گیرند. ̎ آنتونیو̎ (لو ورسو)، ژاندارمی جوان، مأموریت می‌یابد تا بچه‌ها را تا یتیم‌خانه‌ای در شمال ایتالیا همراهی کند. یتیم‌خانه به خاطر کامل نبودن پرونده، از قبول بچه‌ها سرباز می‌زند. به ̎ آنتونیو̎ توصیه می‌شود. بچه‌ها را به مهد کودکی در سیسیل ببرد. بنابراین سه نفری، سفری سه روزه را آغاز می‌کنند. به تدریج بین ̎آنتونیو̎ و بچه‌ها صمیمیتی به وجود می‌آید. آنان سر راه در خانهٔ خواهر ̎آنتونیو̎ (آندره‌آ) می‌مانند و در مهمانی نخستین عشاء ربانی خواهرزادهٔ ̎ آنتونیو̎ شرکت می‌کنند. فضای گرم مهمانی با فضولی یکی از مهمان‌ها و رودررو کردن ̎رزتا ̎ و مقایسه‌اش با عکسی که در یک روزنامهٔ زرد چاپ شده، به هم می‌ریزد. آنان به طرف سیسیل راه می‌افتند و ̎ آنتونیو̎ قبل از تحویل بچه‌ها روز خوشی را با آنان در ساحل می‌گذراند. در ایستگاه قطار، ̎ آنتیونیو̎ در کمال شگفتی در می‌یابد که مقامات دولتی به جای تشکر، مدعی‌اند که او بچه‌ها را دزدیده و آیندهٔ حرفه‌ای‌اش شدیداً به خطر افتاده است. و وقتی در نهایت با اتوموبیلی به طرف مهد کودک می‌راند، طلسم صمیمیت بین او و بچه‌ها گسسته می‌شود.
ـ این فیلم نیز مثل دزدان دوچرخه (ویتوریودسیکا، ۱۹۴۸) یک افسانهٔ خودآگاهانه دربارهٔ نئورآلیسم است. آمیلو می‌گوید: ̎می‌خواستم از هر نوع روشن‌فکر بازی بپرهیزم و به یک سادگی روائی دست یابم. الگوئی که در ذهن داشتم دسیکا و سادگی خاصش بود. در فیلم‌های او لحظاتی از حقیقت ناب وجود دارند.̎ فیلم در ایتالیا یک شاهکار نامیده شد و جوایز انبوهی را درو کرد، در رکن جایزهٔ ویژهٔ هیأت داوران را به دست آورد و نزد تماشاگران محبوبیت یافت. جذابیت بصری فیلم مدیون طراح صحنه‌اش، آندره‌آ کریزانتی است که از ساختمان‌های ناتمام و خرابه‌های بدمنظر، زیبائی خاصی را به دست داده است. سرگردانی آملیو بین برگزیدن یک نگاه اندیشمند و یا درگیر شدن در موضوع، از قدرت فیلم می‌کاهد. او می‌داند چطور اشک تماشاگران را در بیاورد اما اودیسهٔ او پایان‌بندی مشخصی ندارد و بنابراین نمی‌تواند به سطح نمادینی که در نظر داشته، برسد. (در پایان اصلی، دخترک نظامی را می‌کشد. این صحنهٔ خشونت‌آمیز به خواست تهیه کننده کنار گذاشته شد.)