سرمایه‌گذاری در خارج برای دوران بازنشستگی

برای گذراندن دوران بازنشستگی خود چگونه برنامه‌ریزی کرده‌اید؟ قایقرانی در جزایر یونان؟ یادگیری آشپزی در حالی که در ویلایی در توسکانی هستید؟ تکمیل بازی گلف در اسکاتلند؟ اسکی کردن در کوه‌های آلپ در سوئیس؟ یا شاید فقط دراز کشیدن در ساحل بالی؟
اگر رویاهای شما شامل این موارد و یا هر ماجراجویی خارجی دیگر باشد، لازم نیست تا زمان بازنشستگی صبر کنید تا شروع به اکتشاف جهان کنید. اکنون زمان بستن چمدان‌هایتان است، دست‌کم تا آنجا که به پورتفولیوی شما مربوط می‌شود.
زمانی که پدربزرگ و مادربزرگ‌تان شروع به پس‌انداز برای بازنشستگی خود کردند، برای سرمایه‌گذاری بین‌المللی انتخاب چندانی نداشتند. انتخاب آنها، اگر انتخابی داشتند، محدود بود به تعداد معدودی شرکت سرمایه‌گذاری بین‌المللی و شرکت‌های بزرگ جهانی که سهام آنها در بازار بورس نیویورک دادوستد می‌شد و در آن زمان کارگزاران و دیگر مشاوران مالی سال‌ها تحقیق دانشگاهی برای حدس زدن یا سخنرانی‌کردن در مورد شرایط جهانی نداشتند.
سرمایه‌گذاری بین‌المللی در سال‌های اخیر راه درازی را پیموده است. بنا به اعلام انجمن شرکت سرمایه‌گذاری، در سال ۱۹۸۵ کمتر از ۵۰ شرکت سرمایه‌گذاری جهانی برای انتخاب وجود داشت. این شرکت‌ها دارایی مشترکی حدود ۸میلیارد دلار داشتند. اکنون بیش از ۸۰۰شرکت سرمایه‌گذاری وجود دارد که دارایی آنها نزدیک به یک تریلیون دلار است.
شرکت‌های مبادلات ارزی، شرکت‌های سپرده‌گذاری آمریکایی و شرکت‌‌های سرمایه‌‌گذاری تخصصی منطقه‌ای و کشوری جایگزین شرکت‌های سرمایه‌گذاری جهانی زمان پدربزرگ‌ها شده‌‌اند.
قرار گرفتن در معرض بازارهای جهانی از استکهلم تا شانگهای به سادگی خرید سهام آبی بی‌ام است و با گذشت زمان پیشنهادهای بیشتری در راه خواهند بود.
برای مثال کارگزارانی مثل ایی-‌ترید شیوه‌ای را آزمایش می‌کنند که از طریق آن بتوان سهام موجود در فهرست ارزهای خارجی را مستقیما و به وسیله لپ‌تاپ معامله کرد.
مشکل این است که حتی اگر نسل کنونی سرمایه‌گذاران وقتی وارد بازارهای بین‌المللی می‌شوند از انتخاب خسارت ببینند، باز هم اکثر مردم اکثریت مطلق پول خود را در خانه نگه می‌دارند درست مثل آنچه پدر‌بزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها انجام می‌دادند.
مطمئنا بسیاری از آمریکایی‌ها به بازارهای بورسی و یا صندوق‌های خارجی پرداخته‌اند، اما چه تعداد از آنها واقعا پورتفولیوی جهانی کسب کرده‌اند؟ به سختی می‌توان گفت اما تصور می‌شود تعداد این افراد بسیار کم باشد و با بدی وضع بازار مثل آنچه تابستان امسال شاهد بودیم، تعجبی ندارد که سرمایه‌گذاران بیشتری در عرصه‌های بین‌المللی سرمایه‌گذاری کنند به خصوص زمانی که «پول زیادی» در میان باشد.
مشکلات کمی از این دیدگاه وجود دارد. اکثر آمریکایی‌ها بسیار به اقتصاد آمریکا وابسته هستند. در آمریکا خانه دارند و برای شرکت‌هایی که در آمریکا مستقر هستند کار می‌کنند. قبل از آنکه یک‌دهم پس‌انداز خود را سرمایه‌گذاری کنند، ۱۰۰درصد در معرض بازار آمریکا قرار دارند. بنابراین اگر شما فقط ۱۰درصد یا ۱۵درصد از سهام پورتفولیوی خود را قبل از بحران وام ساب‌پرایم در خارج سرمایه‌گذاری کرده باشید و اکنون آن را کاهش دهید شانس خواهید آورد اگر در معرض پیامد‌های ناچیزی از بحران بین‌المللی قرار گیرید.
بنابراین چه میزان کافی است؟ پاسخ این پرسش به وضعیت شما بستگی خواهد داشت، اما شما دست‌کم نیازمند ۲۰درصد سهام بین‌المللی هستید تا تفاوتی را احساس کنید.
به این مثال توجه کنید. فرض کنیم دارایی خالص شما یک‌میلیون دلار است، نیمی از آن خانه است (بدون وام مسکن) و نیم دیگر سرمایه‌گذاری به صورت پورتفولیو است و فرض کنیم ۶۰درصد از پورتفولیو سهام و ۴۰درصد اوراق قرضه، پول نقد و سرمایه‌گذاری به صورت‌های دیگر است.
بنابراین ۳۰۰۰۰۰دلار برای کار در بازار بورس خواهید داشت. اگر فقط ۱۰درصد از این مبلغ را به طور بین‌المللی سرمایه‌گذاری کنید، می‌توانید ۳۰۰۰۰دلار سرمایه‌گذاری خارجی کنید. بنابراین فقط ۳درصد از دارایی خالص خود را خارج از آمریکا سرمایه‌گذاری کرده‌اید.
جرمی سیگل استاد سرمایه‌گذاری وارتون اسکول می‌گوید دست کم ۴۰درصد از سهام پورتفولیو باید به خارج اختصاص داده شود. شما می‌توانید ۵۰درصد از سهام خود را خارج سرمایه‌گذاری کنید اگر قصد ندارید تا ۲۰سال دیگر یا بیشتر بازنشسته شوید.
آیا این کار بسیار پرمخاطره به نظر می‌رسد؟
این امر آنقدر که به نظر می‌رسد دور از ذهن نیست. آمریکا حدود نیمی از سرمایه‌ بازار جهان را دارد، با این میزان، ۵۰درصد سرمایه‌گذاری خارجی مناسب خواهد بود و این به هیچ وجه مفهوم جدیدی نیست. سرمایه‌گذاران اروپایی در سوییس، هلند و دیگر بازارهای کوچک‌تر از مدت‌ها پیش در بازار جهانی سرمایه‌گذاری کرده‌اند. اگر فکر می‌کنید سرمایه‌گذاری جهانی «پرمخاطره» است از یک سوئدی یا بلژیکی سوال کنید. هشدار: آنها ممکن است به شما مثل یک فضایی نگاه کنند.
بخشی از مشکل این است که یاد گرفته‌ایم «خارجی» را با «پرمخاطره‌» مرتبط کنیم. اما ممکن است حتی پیراهن خود را در سرمایه‌گذاری روی سهامی در آمریکا از دست بدهید. خطر واقعی نگه داشتن پول بسیار در داخل است. سهام‌های بین‌المللی، در سال‌های اخیر به خوبی عمل کرده‌اند اما یکی از بهترین ترکیب‌های ارزش و رشد را که می‌توان در هر نوع دارایی یافت ارائه می‌دهد.
سهام آمریکا ۱۶ برابر درآمد تخمین‌زده شده در سال ۲۰۰۷ معامله می‌شود با رشد درآمد پیش‌بینی شده تقریبا ۷درصد. در مقایسه با بازارهای نوظهور که سهام حدود ۱۴برابر درآمد و ۱۵درصد رشد معامله می‌شود. حتی اروپای کسالت‌آور در مسیر ارائه رشد درآمد بهتر نسبت به آمریکاست. با ۱۴ برابر درآمد ارزانتر هم است.
برنامه‌ریزی برای بازنشستگی شامل در نظر گرفتن فرض‌های بسیار درباره آینده است. پیش‌بینی آنچه اقتصاد و بازارها در فصل آینده انجام خواهندداد سخت است چه رسد به چندین دهه بعد.
یک مساله را می‌توان تضمین کرد. فشارها برای جهانی شدن اهمیت بازارهای بین‌المللی را افزایش می‌دهد، به خصوص قدرت‌های اقتصادی نوظهور مثل هند و چین را. اکنون زمان آن است که مطمئن شوید پورتفولیوی بازنشستگی شما سهم مهمی در این بازارهای آینده دارد.

مترجم: رفیعه هراتی

منبع : روزنامه دنیای اقتصاد