چیزی که می‌توان درباره‌اش حرف زد - SOMETHING TO TALK ABOUT

سال تولید : ۱۹۹۵
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : اسپرینگ کریک
کارگردان : لاسه هالستروم
فیلمنامه‌نویس : کالی کوری
فیلمبردار : سون نیکویست
آهنگساز(موسیقی متن) : هانس زیمر
هنرپیشگان : جولیا رابرتس، دنیس کوائید، رابرت دووال، جینا رولندز، کیرا سجویک، برت کالن، هیلی آول، میوز واتسن
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۶ دقیقه


ـ ̎ گریس̎ (رابرتس) و ̎ادی̎ (کوائید) با دختر کوچکشان، ̎کارولاین̎ ( آول) زندگی می‌کنند. زندگی زناشوئی آنان اندکی کم‌طراوت و روزمره شده است و ̎ادی̎ از این قضیه به شدت ناراحت است. روزی ̎گریس̎ با ̎کارولاین̎ به رستورانی می‌روند و ̎ادی̎ را در حال تفریح می‌بینند. ̎گریس̎ چمدانش را جمع می‌کند و با دخترش به منزل پدر می‌رود. پدرش، ̎وایلی̎ (دووال) یک اصطبل‌دار با سابقه است که اسبش، ̎دانی̎ را برای شرکت در مسابقهٔ بزرگ اسبدوانی آماده می‌کند. همه مایلند او خود سوار اسب نشود چرا که اکنون اندکی پیر شده و ̎جیمی̎ (کالن) این‌کار را انجام دهد. وقتی ̎ادی̎ برای عذرخواهی می‌آید از سوی ̎گریس̎ و خواهرش به شدت برخورد می‌شود. به همین دلیل مادر ̎گریس̎ نیز جانب ̎گریس̎ را می‌گیرد و با ̎وایلی̎ که معتقد است ̎گریس̎ باید ادی را ببخشد، مجادله می‌کند. مسابقه آغاز می‌شود و ̎وایلی̎ شکست می‌خورد. مادر با او آشتی می‌کند و وقتی در جشن پایان مسابقه، ̎ادی̎ برای دیدار با دخترش می‌اید، ̎گریس̎ را به رقص دعوت می‌کند و سرانجام اشتی می‌کنند و به خانه باز می‌گردند.
ـ هنوز هالیوود می‌کوشد تا از موقعیت زن زیبا (گاری مارشال، ۱۹۹۰) و تصویری که رابرتس در آن داشت بهره‌ بگیرد، اما چیزی که می‌توان درباره‌اش حرف زد (اثر فیلمساز سوئدی‌الاصل مهاجر به امریکا، هالستروم که این سومین فیلم امریکائی‌اش پس از برای یک دور، ۱۹۹۱ و چه چیزی گیلبرت گریپ را می‌خورد؟ ۱۹۹۳) ملودرام خانوادگی بسیار دلچسب و دلپذیری، پر از سوء تفاهم و حسادت و عشق و شخصیت معقول و تازه‌ای از رابرتس است که می‌کوشد به طور جدی خودش را از بند همهٔ اشتباهات پس از زن زیبا (مثل هوک استیون اسپیلبرگ، ۱۹۹۱) برهاند. در هر حال این رمانس دلپذیر، گرم و شیرین، برای هالیوودی که در این نگاه و لحن و نوع تجربه و مهارت و تخصص دارد، چیز تازه‌ و موفقیتی جدید نیست، هر چند برای هالستروم سوئدی هست. در هر حال، اینجا، با حفظ اخلاقیاتی که برای هالیوود این روزها عجیب است، بی‌هیچ نشانه‌ای از سقوط در ورطهٔ کلیشه‌ها یا سانتی مانتالیسم و با پرداخت بسیار پخته و سنگین و گرم (نگاه کنید به دعوای رولندز ـ دووال که به دفعات در هالیوود و فیلم‌ها تکرار شده، اما اینجا همچنان بدون زیاده‌روی و دستمالی شدن قابل تحمل است) که در لبهٔ تیز و بسیار خطرناک کار با کلیشه‌های همیشگی این ملودرام‌های خانوادگی راه می‌رود، و هرچند به هیچ قلهٔ تازه‌ای دست نمی‌یابد اما به دام هیچ‌کدام از خطرات هم نمی‌افتد.