شنبه, ۱۸ آذر, ۱۴۰۲ / 9 December, 2023
مجله ویستا
افسون آرام بورژوازی - Le Charme Discret De La Bourgeoisie
سال تولید : ۱۹۷۲
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : سرژ سیلبرمان
کارگردان : لوئیس بونوئل
فیلمنامه‌نویس : ژان کلود کاری‌یر و بونوئل
فیلمبردار : ادمون ریشار
آهنگساز(موسیقی متن) : -
هنرپیشگان : فرنادو ری، دلفین سیریگ، استفان اودران، بول اوژیه، میشل پیکولی، پل فرانکور و ژان پی‌یر کاسل.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۵ دقیقه.
سفیر جمهوری میراندا در آمریکای جنوبی (ری)، همراه آقا (فرانکور) و خانم «ته‌ونو» (سیریگ) و خواهر «خانم ته‌ونو»، «فلورانس» (اوژیه) برای شام وارد خانه «آقای سنشال» (کاسل) می‌شوند (سه مرد و کار قاچاق هروئین هستند). و وقتی از خانم «سنشال» (اودران) می‌شنوند که یک روز زودتر رسیده‌اند، به رستورانی در آن حوالی می‌روند اما برنامه غذاخوردن‌شان با کشف جسد صاحب رستوران در اتاق بغلی به‌هم می‌خورد. آنان دوباره از سوی «سنشال‌ها» دعوت می‌شوند و وقتی میزبانان را در خانه نمی‌یابند گمان به حمله قریب‌الوقوع پلیس می‌برند و پراکنده می‌شوند. کوشش‌های بعدی آنان برای غذاخوردن با هم، دچار مشکلات دیگری می‌شوند: در یک اتاق چای‌نوشی، هیچ چیزی برای نوشیدن وجود ندارد؛ جای دیگر سر و کله گروهی مهاجم پیدا می‌شود؛ شام در خانه یک سرهنگ در واقع روی صحنه نمایش و در برابر تماشاگرانی هلهله‌گر برگزار می‌شود؛ در خانه خانواده «سنشال» آنان را به خاطر قاچاق موادمخدر دستگیر می‌کنند؛ پس از آزادی و طی یک قرار دیگر برای صرف شام، افرادی ناشناس آنان را به رگبار مسلسل می‌بندند...
* جواهر مطلق؛ این یکی از مفرح‌ترین آثار مدرن سینماست. نشانگر عشق به روایت - آن محبوب قدیمی سینما و انبوه تماشاگرانش - و موید این نکته که روایت مترادف با واقع‌گرائی سهل و آسان نیست. بونوئل با فاصله گرفتن از آنچه روایت می‌شود، توجه ما را به خود فرآیند و عوامل جذابیت آن جلب می‌کند . به این اعتبار افسون آرام بورژوازی فیلم به‌راستی پیچیده‌ای است که سادگی بصری‌اش تماشاگر راگول می‌زند. به سیاق بونوئل متأخر، جلوه‌های سوررآلیستی جذب تار و پود موقعیت‌ها و حادثه‌ها شده‌اند و طبق معمول بورژواهای آداب‌دادن و ظاهر فریب، هدف ریشخند. مهرآمیز استاد هستند. رابین وود فیلم را با چهار سطح مجزایش معرفی می‌کند: واقعیت، رویا (که مرزش با واقعیت مخدوش است و چنان بدان شبیه که تنها وقتی یکی از شخصیت‌ها از خواب بیدار می‌شود، به حضور رویا پی می‌بریم)، روایت‌های اینسرت شده (که شخصیت‌های فیلم تعریف می‌کنند: قصه‌گوئی در فیلم‌های آخر بونوئل سرگرمی شخصیت‌ها). و تصاویری از قدم‌زدن شخصیت‌ها در جاده که معمائی‌ترین قسمت فیلم هستند. و سرانجام غذاخوردن که بار دیگر نمونه آئین‌های طبقاتی از معنا تهی شده است.
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : سرژ سیلبرمان
کارگردان : لوئیس بونوئل
فیلمنامه‌نویس : ژان کلود کاری‌یر و بونوئل
فیلمبردار : ادمون ریشار
آهنگساز(موسیقی متن) : -
هنرپیشگان : فرنادو ری، دلفین سیریگ، استفان اودران، بول اوژیه، میشل پیکولی، پل فرانکور و ژان پی‌یر کاسل.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۵ دقیقه.
سفیر جمهوری میراندا در آمریکای جنوبی (ری)، همراه آقا (فرانکور) و خانم «ته‌ونو» (سیریگ) و خواهر «خانم ته‌ونو»، «فلورانس» (اوژیه) برای شام وارد خانه «آقای سنشال» (کاسل) می‌شوند (سه مرد و کار قاچاق هروئین هستند). و وقتی از خانم «سنشال» (اودران) می‌شنوند که یک روز زودتر رسیده‌اند، به رستورانی در آن حوالی می‌روند اما برنامه غذاخوردن‌شان با کشف جسد صاحب رستوران در اتاق بغلی به‌هم می‌خورد. آنان دوباره از سوی «سنشال‌ها» دعوت می‌شوند و وقتی میزبانان را در خانه نمی‌یابند گمان به حمله قریب‌الوقوع پلیس می‌برند و پراکنده می‌شوند. کوشش‌های بعدی آنان برای غذاخوردن با هم، دچار مشکلات دیگری می‌شوند: در یک اتاق چای‌نوشی، هیچ چیزی برای نوشیدن وجود ندارد؛ جای دیگر سر و کله گروهی مهاجم پیدا می‌شود؛ شام در خانه یک سرهنگ در واقع روی صحنه نمایش و در برابر تماشاگرانی هلهله‌گر برگزار می‌شود؛ در خانه خانواده «سنشال» آنان را به خاطر قاچاق موادمخدر دستگیر می‌کنند؛ پس از آزادی و طی یک قرار دیگر برای صرف شام، افرادی ناشناس آنان را به رگبار مسلسل می‌بندند...
* جواهر مطلق؛ این یکی از مفرح‌ترین آثار مدرن سینماست. نشانگر عشق به روایت - آن محبوب قدیمی سینما و انبوه تماشاگرانش - و موید این نکته که روایت مترادف با واقع‌گرائی سهل و آسان نیست. بونوئل با فاصله گرفتن از آنچه روایت می‌شود، توجه ما را به خود فرآیند و عوامل جذابیت آن جلب می‌کند . به این اعتبار افسون آرام بورژوازی فیلم به‌راستی پیچیده‌ای است که سادگی بصری‌اش تماشاگر راگول می‌زند. به سیاق بونوئل متأخر، جلوه‌های سوررآلیستی جذب تار و پود موقعیت‌ها و حادثه‌ها شده‌اند و طبق معمول بورژواهای آداب‌دادن و ظاهر فریب، هدف ریشخند. مهرآمیز استاد هستند. رابین وود فیلم را با چهار سطح مجزایش معرفی می‌کند: واقعیت، رویا (که مرزش با واقعیت مخدوش است و چنان بدان شبیه که تنها وقتی یکی از شخصیت‌ها از خواب بیدار می‌شود، به حضور رویا پی می‌بریم)، روایت‌های اینسرت شده (که شخصیت‌های فیلم تعریف می‌کنند: قصه‌گوئی در فیلم‌های آخر بونوئل سرگرمی شخصیت‌ها). و تصاویری از قدم‌زدن شخصیت‌ها در جاده که معمائی‌ترین قسمت فیلم هستند. و سرانجام غذاخوردن که بار دیگر نمونه آئین‌های طبقاتی از معنا تهی شده است.
همچنین مشاهده کنید
