پرونده‌های خصوصی ج. ادگار هوور - The Private Files Of J. Edgar Hoover.

سال تولید : ۱۹۷۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : لارکو پروداکشنز
کارگردان : لاری کوئن
فیلمنامه‌نویس : لاری کوئن
فیلمبردار : پل گلیکمن
آهنگساز(موسیقی متن) : میکلوش روشا.
هنرپیشگان : برودریک کرافورد، خوزه فرر، مایکل پارکس، رانی بلیکلی، اندرو دوگن، ریپ تورن، سلست هولم، مایکل ساکس، دان دیلی، جون هاوُک، هوارد دا سیلوا و ریمون سن‌ژاک.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۲ دقیقه.


«دوایت وب جونیر» (تورن)، مأمور سابق پلیس فدرال آمریکا، از زندگی «ج. ادگار هوور» (کرافورد) و عملکرد پلیس فدرال تحت رهبری او می‌گوید: «هوور» پس از انتصاب به مقام خود، بررعایت اصول اخلاقی توسط مآمورانش پافشاری می‌کند... او ددستور کشتن گنگستر معروف «دیلینجر» را صادر می‌کند، اما به هنگام اجرای عملیات، از هراس این که مرتکب اشباه شده باشد، با مادرش (هاوُک) در خانه می‌ماند. «ملوین پرویس» (ساکس)، قاتل «دیلینجر»، که نظرها را به خود جلب کرده، پس از ترک پلیس فدرال، براثر پارانویایش درباره «هوور»، اقدام به خودکشی می‌کند. پس از ترک پلیس فدرال، براثر پارانویایش درباره «هوور»، اقدام به خودکشی می‌کند. پس از شروع جنگ جهانی دوم، «هوور» از «روزولت» (دا سیلوا) اجازه استراق سمع برای آگاهی از چگونگی فعالیت‌های آمریکائیان آلمان‌تبار را می‌گیرد؛ که در سال‌های بعد، «جوزف مکارتی» از این اطلاعات برای به دام انداختن کمونیست‌ها استفاده می‌کند. انتخاب «کندی» به ریاست جمهوری و انتصاب برادر او، «رابرت» (پارکس) به داستانی کل، نارضایتی «هوور» را برمی‌انگیزد؛ اما او با استفاده از اطلاعاتش درباره روابط «کندی» و مافیا، اجازه استراق سمع در مورد عملکرد افرادی مثل «مارتین لوترکینگ» را به دست می‌آورد. پس از ترور «کندی»، «جانسن» (دوگن) با چشم‌پوشی از رسیدن «هوور» به سن بازنشستگی، از او می‌خواهد تا پرونده‌هائی مصور از مخالفانش تهیه کند. «هوور» از ادعاهای یک روزنامه‌نگار در مورد روابط هم‌جنس دوستانه او با دوست قدیمی‌اش، «کلاید تولسن» (دیلی) به هراس می‌افتد. با به‌قدرت رسیدن «نیکسن»، استراق سمع در مورد گروه‌های تندرو و صلح‌طلب افزایش می‌یابد، اما رابطه پلیس فدرال و کاخ سفید کم‌کم تیره و تار می‌شود. پس از مرگ «هوور»، دوستان او برای آنکه پرونده‌هایش به دست عوامل «نیکسن» نیفتد، آنها را نابود می‌کنند. با این همه، «تولسن» یکی از پرونده‌ها را نگه می‌دارد و فیلم با توضیحی در مورد رابطه این پرونده و سقوط «نیکسن» به پایان می‌رسد.
* این به تعبیر رابین‌وود «هوشمندانه‌ترین فیلم سیاسی تاریخ هالیوود»، در یک رابطه تنگاتنگ تماتیک با دیگر آثار کوئن مثل: زنده است! (1974) و خدا به من گفت (عنوان دیگر: ابلیس، 1976)، رادیکالیسم سیاسی / اجتماعی او را به نمایش می‌گذارد، تصویر ارائه شده از هوور به‌عنوان «هیولای فرانکنستاین جامعه آمریکا»، به‌ویژه نشان دهنده رابطه فیلم با زنده است! است. همان‌طور که کوئن در آنجا نه خود هیولا بلکه شرایط پدید آورنده او را به نقد کشیده بود، در اینجا نیز با پرهیز از داوریِ اعمال «هوور»، نگاهش را بیشتر معطوف جامعه پرونده او می‌سازد. «هوور» نیز مثل هیولای زنده است رابطه‌ای نزدیک با والدین (مادرش) دارد (به هنگام مرگ مادر از او به‌عنوان بهترین دوست خود یاد می‌کند). شخصیت اصلی در اینجا نیز مثل جان رایان در زنده است! و تونی لو بیانکو در خدا... قهرمان معرفی نمی‌شود و هم‌ذات پنداری (یا به تعبیر بهتر: «هم‌دردیِ») مخاطب با او نیز تا این حد پیش می‌رود که همراه او دریابد تا چه حد در اشتباه بوده است. او همچنین مثل این شخصیت‌ها آرام‌آرام با چیزی که قصد نابودی آن را دارد، احساسِ «همانندی» می‌کند. این درون‌مایه اینجا در رابطه «هوور» و «دیلینجر» قابل مشاهده است: با آنکه او مسبب مرگ «دیلینجر» است، اما از بعضی خصوصیاتش (مثل خشونتش) تأثیر می‌پذیرد. پرونده‌های... به‌عنوان فیلمی از دوره (و درباره) «واترگیت»، کارکردی به مراتب فراتر از فیلم مشهور آن سال‌ها: همه مردان رئیس‌جمهور (آلن‌ج. پاکولا، 1976) دارد: در اینجا برخلاف همه مردان... هیچ قهرمانی (در هیئت رابرت ردفورد و داستین هافمن) ظاهر نمی‌شود تا در پایان همه چیز را به جای درست خود برگرداند. همه مردان... نشان می‌دهد ممکن است «سیستم» در معرض فساد قرار گیرد، اما در هرحال توان حافظ خود را دارد؛ اصلی که پرونده‌های... با شکاکیت به آن می‌نگرد. موسیقی روشا که با استفاده پُرطعنه و دو پهلوی کوئن از لحن «هیجان‌انگیز»ش کارکردی دوگانه یافته، از امتیازهای فیلم به‌شمار می‌آید.