افسون آرژانتین سنت شکنی برزیل

بعد از جام جهانی بود که آرژانتین و برزیل مربیان جدیدی برای خود برگزیدند. در اوایل سپتامبر، دو تیم در ورزشگاه امارات در یک دیدار دوستانه به مصاف یکدیگر رفتند و در راستای کسب حداکثر میزان سود دو کشور با شرکت ها و موسسات روسی قرارداد تجاری منعقد کردند و استادیوم تازه افتتاح شده امارات بهترین مکان برای نمایش احترام و اعتبار آنها به مردم بود.
آلفیو باسیله تنها چند روز از هدایت تیم باشگاهی خود کنار رفته بود و برای مربیگری در تیم ملی با یک پرواز به ملاقات بازیکنان ملی پوش شتافت. دونگا در برزیل البته پیش از مسابقه با آرژانتین حضور در نیمکت مربیگری سلسائو را تنها در یک دیدار تدارکاتی تجربه کرده بود. برزیل با سه گل آرژانتین را کنار زد ولی در این میان پس از این دیدار واکنش آلفیو باسیله یک بی تفاوتی آشکار بود. «با تنها دو روز بودن در کنار بازیکنان نتیجه ای بهتر از این نمی شد گرفت.» این جمله باسیله بود و در ادامه افزود؛ «هدف اصلی من کوپا آمه ریکاست.»
در استادیوم امارات و در پارکینگ این ورزشگاه، در حالی که عده ای از بازیکنان در میدان مسابقه در حال تقلا بودند، سران فوتبال آرژانتین در خصوص نتیجه مسابقه به بحث و گفت وگو می پرداختند. آنها پس از گلزنی و درخشش «الانو»ی برزیلی از یکدیگر می پرسیدند؛ «الانو دیگر کیست؟» برخی از یادداشت نویس ها در روزنامه های آرژانتین به انعکاس احساسات خود پرداختند. این گزارش ها و مقالات در راستای به تصویر کشاندن این نکته بود که فوتبال برزیل آنچنان از فوتبالیست های جوان و بااستعداد بهره مند است که حتی با یک عده جوان کم نام و نشان نیز می تواند با تسلط در برابر یک مشت حرفه ای برقصد.
با یک جهش تند و تیز به فینال کوپا آمه ریکا می رویم. مسابقه ای که در ونزوئلا برگزار می شود. بار دیگر این دو کشور در برابر یکدیگر صف آرایی خواهند کرد. که البته این نبرد دیگر رنگ و بوی دوستی ندارد.
پیکار آرژانتین در برابر برزیل یا برزیل در مقابل آرژانتین «اوج سوپرکلاسیکو» است. آرژانتینی ها شاید جز انگلستان حریف تمام عیار و دیرآشنای دیگری نداشته باشند. مبارزه در میدان مسابقه در گوشه ای از این گیتی موجب بروز برخوردهای ناگوار و خشونت بار در نقاط دیگر دنیا می شود. به عنوان نمونه بهتر است جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا را به خاطر بیاوریم. آرژانتینی ها با تجمع در مقابل سفارت برزیل در بوئنوس آیرس پرچم این کشور را آتش زدند یا در بحبوحه جام جهانی ۱۹۸۶، این تماشاگران برزیلی بودند که با چاقو از آرژانتینی ها استقبال کردند.
عده قلیلی از دیوانگان در دنیای فوتبال هرازگاهی در اقصی نقاط گیتی به انجام چنین حرکاتی دست می زنند، اما وقتی نام این دو غول فوتبال به میان می آید، آن گاه تصویری از هر دو کشور مقابل دیدگانمان پدیدار می شود. تصویری که به ما می گوید برای این دو کشور فوتبال چیزی بیش از یک مسابقه معنا دارد. «فوتبال یکی از زمینه هایی است که به کمک آن می توانیم با دیگر کشورهای دنیا رقابت کنیم.»روزی این جمله را دانیل پاسارلا که در آن برهه هدایت تیم ملی آرژانتین را عهده دار بود به من گفت. کنایه آمیز است که همین پاسارلا زمانی که به راس کار آمد در حقیقت به عنوان جانشین آلفیو باسیله معرفی شده بود.
تا زمانی که داستان غم انگیز مارادونا در جام جهانی ۹۴ به وقوع نپیوسته بود، آلفیو باسیله در ایجاد اتحاد میان بازیکنان و احیای سنت دیرین فوتبال ناب این کشور- که بر مبنای رد و بدل کردن پاس های متوالی و کنترل های پی در پی بود- موفق نشان می داد. نتیجه چنین انسجامی نیز قهرمانی در کوپا آمه ریکای ۱۹۹۳ بود. در امریکا نیز آنها هرازگاهی خود را مجموعه ای نشان می دادند که می توانند تا بالاترین مراحل صعود کنند.
اما مسوولیتی که برای پاسارلا در اولویت کاری قرار داشت زدودن آن تصویر منفی در قبال این کشور بود که در اذهان مردم تمام جهان ترسیم شده بود و دیگر ماموریت نیز ساختن مجموعه ای بود که از نظم و دیسیپلین مطلق برخوردار باشد. نتیجه نیز این بود که «آلبیسلسته» موفق شد جام های مختلفی چون جام جهانی جوانان جهان، المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا و عنوان بازی جوانمردانه را از آن خود سازد. اما برزیلی ها شرایط متفاوتی داشتند.
با اینکه آنها در رقابت های فوتبال در سطح جهانی چندان فعال نبودند اما سرتر از حریف دیرآشنای خود به نظر می آمدند. برزیل در فوتبال به گونه ای است که گویی در نقش چتری است برای فوتبال زیبا. در حقیقت وقتی یک طرف مسابقه برزیل باشد، کمتر تیمی یافت می شود که هنگامی که از راهروی منتهی به میدان مسابقه می گذرد حس ترس، شکست و حذف از بازی ها را به دل خود راه ندهد.
شاید نظریه قدیمی «برزیل پیروز می شود تنها با بازی زیبا» را از دید شخصی نپذیریم، اما غالباً پیروزی آنها در برابر رقبا جایی برای شک و شبهه باقی نمی گذارد. این را می توان نکته طعنه آمیز کوپا آمه ریکای امسال تلقی کرد که برزیلی ها به کمک چند پنالتی مشکوک و انجام بازی های تدافعی قصد دفاع از عنوان قهرمانی خود دارند. نکته ای که وقتی نام ژوگو بونیتو به میان می آید حیرت انگیز جلوه می کند.
دونگا هم در رسانه های برزیلی و هم آرژانتینی از آرژانتین تعریف و تمجید کرده است و نکته ای که در بریتانیا به کرات شنیده ایم این است که کاکا و رونالدینیو آنجا حضور ندارند. گرچه روبینیو از دیدگاه من یک مهره کشنده است و باید حضور خولیو باپتیستا را نیز مهم تلقی کرد و به تجربه و کلاس بازی گیلبرتو سیلوا نیز اعتنا کرد «هرچند در فینال به سبب محرومیت حضور ندارد» اما این تیم رنگ و بوی یک مجموعه «ب» را دارد.
آرژانتین از روی دیگر به صورت سنتی خود را سردمدار «حیله گری»، «بی اعتنایی به قوانین معمول» و «رد و بدل کردن پاس های آرام با پوزخندی آشکار» نشان می دهد. مجموعه ای که حتی می تواند متعصب ترین میهن پرست های انگلیسی را نیز به تمجید و تحسین خود وادارد. تا جایی که مفسران فوتبال انگلستان نمایش این کشور را «آینه تمام نمای هنر ناب فوتبال» می خوانند. روزنامه های آرژانتینی به اهمیت چنین پذیرشی واقف هستند.
با شیوه ای متفکرانه و البته دوست داشتنی آنها فهرستی ارائه کرده اند که در آن ۱۰ عامل کلیدی در موفقیت آنها نوشته شده است. عواملی چون شکیبایی، روح تیمی، تجربه و آگاهی از این نکته که چگونه باید خود را افسونگر ساخت. در مجموعه آرژانتینی ها می توان یک دوجین فوتبالیست نام آشنا و در حد کلاس جهانی یافت.
ستارگانی شامل خاویر زانتی ۳۳ ساله و خوان سباستین ورون ۳۲ ساله. هر دو پس اینکه در پایان جام جهانی ۲۰۰۶ از تیم ملی کنار رفتند به مجموعه بازگشتند. خوان رومن ریکلمه کسی که پس از تابستان خود را در سطح ملی بازنشسته کرده بود نیز به تیم ملی بازگشت. کسی که بار دیگر به اعتماد به نفسی چشمگیر دست یافته.
کارلوس ته وس به گونه ای خستگی ناپذیر می جنگد و با عزیزدردانه رسانه ای فوتبال یعنی لیونل مسی هم اتاقی محسوب می شود. خاویر ماسکرانو و گابریل هاینتزه بازیکنان کلیدی در ساختار دفاعی باسیله با تجربه ای گرانبها از فوتبال انگلستان، هر دو موفق به گلزنی شده اند.
در آوریل ۱۹۵۷ یکی از درخشان ترین تیم های ملی فوتبال آرژانتین که به «کاراسوسیاس» شهره بود قهرمان این رقابت ها شد.
اسکادرانی که فرمانده آن «پله آرژانتینی» یعنی «عمر سیووری» آرژانتینی- ایتالیایی بود. عصری که این شعار «پیروزی، شادمانی و پیش به سوی دیوانگی گل» بازگوکننده واقعیت افسانه کاراسوسیاس بود. گروهی که برای آرژانتینی ها بدل به یک اسطوره شد. حال این گروه از بااستعدادترین چهره های فوتبال این کشور در برابر سلسائو قرار خواهند گرفت، که بدون رونالدینیو و کاکا شاید چندان یارای مقابله با آرژانتینی ها را نداشته باشد.

منبع؛ Guardian
مارسلو مورا ای اراخو
مترجم : سهیل نوری پناه

منبع : روزنامه شرق