شوخ طبع و پیچیده

دیوید رابرت جونز پانزده ساله بود که با جرج آندروود دعوا کرد. جرج که انگشتری دستش کرده بود، با مشت به چشم چپ دیوید کوبید. هشت ماه بعدی، دیوید مجبور شد در خانه بماند، دکترها او را عمل کردند تا چشمش را از دست ندهد. آندروود و بووی با یکدیگر دوست باقی ماندند و جرج در انتشار آلبوم های اولیه دیوید بووی به او کمک کرد. البته دکترها نتوانستند چشم چپ دیوید را به طور کامل درمان کنند و چشم چپ همیشه کمی بازتر به نظر می رسید. در نتیجه عمل، درک دیوید از عمق دچار خلل شد و با آنکه با چشم چپ نیز می توانست ببیند اغلب رنگ ها را نمی توانست تشخیص دهد و همه چیز را با ته مایه یی از قهوه یی می دید. مشکلات چشم چپ دیوید همچنان ادامه دارد و البته در شکل گیری سیمای هنرمندانه او نیز بسیار تاثیر گذاشته است. تصور کنید دنیا را همیشه با ته مایه یی از قهوه یی می بینید آنگاه به طور قطع آثاری که خلق می کنید نیز متفاوت تر از آن چیزی است که حالا خلق می کنید. جدای این مساله، چشم چپ کمی بازتر از چشم راست است و اغلب به نظر می آید که رنگ آن با رنگ چشم دیگر متفاوت است. به نظر می آید این دوگانگی بعدها در پوشش بووی نیز تاثیر گذاشته است.
علاقه بووی به موسیقی به ۹ سالگی اش بازمی گردد، وقتی که پدرش مجموعه یی از قطعات ضبط شده فتس دومینو، چاک بری و به خصوص لیتل ریچارد را به خانه آورد. او بعدها حسش را نسبت به صدای آثار آن دوران، نسبت به صدای تتی فروتی که در همان دوران شنید این طور بیان کرده است؛ «من صدای آسمان را شنیده ام.» برادر ناتنی اش او را با جاز مدرن آشنا کرد و مادرش در کریسمس سال ۱۹۵۹ وقتی او دوازده ساله بود برایش یک ساکسیفون پلاستیکی خرید. او در سال ۱۹۶۲ یعنی در همان سن پانزده سالگی اولین گروه خودش «Kon-rads» را تشکیل داد و در اواسط دهه ۱۹۶۰ اولین قطعه ضبط شده اش را منتشر کرد.
در اوایل دهه ۱۹۶۰ دیوید با نام خودش یعنی «دیوی جونز» برنامه اجرا می کرد. اما این نام با نام «دیوی جونز» از گروه مانکیز اشتباه گرفته می شد و به همین دلیل در سال ۱۹۶۶ او تصمیم گرفت نام «دیوید بووی» را برای خود برگزیند. نام «بووی» از قهرمان فرهنگ عامه تگزاس اقتباس شده است که در انقلاب تگزاس نقش عمده یی داشت و چاقوی نه و نیم اینچی اش (چاقوی بووی) نیز مشهور است. نکته تاثیرگذار دیگر در آثار دیوید بووی هنرهای دراماتیک است. او در زمینه تئاتر آوانگارد، فن تقلید و کمدی دلارته تحصیل کرده است و بیشتر آثارش همراه با خلق یک شخصیت یا پرسوناست. از طرفی پوشش «اندرو جینس» او نیز چشمگیر است. البته تمام نکاتی که در بالا گفتیم فقط در آثار بووی تاثیر گذاشته اند اما آنچه که مهمتر است شخصیت هنرمندانه دیوید بووی است. که او را از سوی مجله رولینگ استون بدل به سی ونهمین هنرمند موسیقی تمام دوران می کند و باعث می شود لورید، دوست او و نابغه دیگر دنیای موسیقی در ساعت ۱۲ نیمه شب ۱۵ آوریل ۲۰۰۴ یادداشتی در ستایشش بنویسد. لورید درباره او گفته است؛
«سهم دیوید بووی در موسیقی راک اند رول، شوخ طبعانه و پیچیده بوده است. او باهوش و موسیقیدانی واقعی است و واقعاً می تواند آواز بخواند. صدای او دامنه وسیعی را دربرمی گیرد. من صدای او در ترانه «Ziggy Stardust» را دوست دارم، اما او صداهای متفاوت دیگری نیز دارد. وقتی بخواهد می تواند سوزناک بخواند و حس ملودیکی دارد که فراتر از دیگر هنرمندان راک اندرول است. بیشتر افراد نمی توانند برخی از ملودی های او را بخوانند. صدای او واقعاً به اوج می رسد. او به طور جدی به شخصیت «Ziggy» فکر می کند. او فن تقلید آموخته است و این کار را فقط برای خنداندن انجام نمی دهد. از هنر صحنه بسیار آگاه است. یک اجرا را با یک شخصیت می سازد و سپس آن را کنار می گذارد. دیوید شخصیت های دیگری مثل «دوک لاغر سفید» می سازد و روح موسیقی امریکایی را در آلبوم هایی مثل
«Young Americans» در اختیار می گیرد؛ ترانه بدیعی که او نوشته استثنایی است. «نمی توانم قطعه یی را به عنوان قطعه منتخبم برگزینم. بستگی به حال و هوایم دارد «Ziggy Stardust»، غهمچنینف همیشه قطعه «Bewlay Brothers» از آلبوم
«Hunky Dory» را دوست داشته ام و آلبوم هایی که با برایان انو منتشر کرده است، مثل
«Low and Heroes» که خارق العاده اند. او همیشه تغییر می کند، پس از آنچه که انجام می دهد خسته نمی شوید. بعد از این همه سال ما هنوز با هم دوستیم، به طور شگفت آوری کافی است. ما با هم به نمایشگاه های هنری و موزه ها می رویم. من واقعاً عاشق کاری هستم که دیوید انجام می دهد و همیشه دوست دارم با او کار کنم. پس خوشحالم که او هنوز کار می کند و به کار کردن علاقه مند است.» دیوید رابرت جونز (دیوید بووی) اکنون شصت ساله است. او به طور مداوم تصاویر و موسیقی های خاص خویش را خلق کرده است، به عنوان یک نوآور - به خصوص به خاطر آثارش در دهه ۷۰ - مورد احترام است. او همچنین در زمینه بازیگری فیلم، کارگردانی ویدئوکلیپ و نیز در زمینه هنرهای تجسمی آثاری از خود به جای گذاشته است.

مصطفی امینی

منبع : روزنامه اعتماد