چرا از نیمه دوم؟

هنوز هم بین آنچه در رسانه های ما می گذرد و آنچه در داخل زمین رخ می دهد تفاوت زیادی وجود دارد، نكات احساسی و تهییج كننده واژه هایی مثل راحت می بریم، انتقام می گیریم و … همین تفاوت دیدگاه در فوتبال حرفه ای ما با اكثر كشورها هم به خوبی مشاهده می شود. چند سال است كه فوتبال ما از ساختارسازی و برنامه ریزی درست رنج می برد، حتی وقتی كه به جام جهانی رفتیم هیچ اعتباری به تیم ملی و به ویژه خط دفاع و دروازه آن نبود.
اگر در آن زمان «ویچ » ها عامل این نابسامانی معرفی شدند حالا هم می بینیم كه با دور دادن به چهره های جدید در این ۲ پست دچار مشكل و ضعف هستیم، راحت گل می خوریم و اصول اولیه دفاع به خوبی رعایت نمی شود، بازیكنان ما و برخی لژیونرها از آن انگیزه و غرور لازم برخوردار نیستند و شاید همین نكات است كه تیم ملی در نیمه دوم تبدیل به یك تیم كوبنده و تهاجمی می شود. اینكه تیم پس از خوردن گل به خود آمده و حالت تهاجمی به خود می گیرد از چند جهت می تواند قابل بررسی باشد.
اینكه ستاره های تیم ملی مادامی كه سایه باخت را سر خود نبینند حریف را جدی نگرفته و محكم بازی نمی كنند. در تكمیل این بحث باید به تعویض ها و چهره هایی كه به عنوان جانشین وارد زمین می شوند اشاره كرد، آنها به خاطر نداشتن غرور و حاشیه امنیت و رسیدن به تركیب اصلی تلاش دوچندانی از خود نشان داده و باعث می شوند سرعت تیمی ما بالاتر رفته و در نهایت به گل منجر شود، در مقابل ازبكستان و چین، ما تفاوت های بسیاری را در نیمه های اول و دوم دیدیم. متأسفانه در هر ۲ دیدار سرعت تیمی ما پایین بوده و اصرار بر نفوذ و طراحی از جناح راست را داریم.
اینكه تیم ما در ۴۵ دقیقه دوم بهتر و روان تر بازی می كند به بحث بدنسازی و آمادگی جسمانی هم ارتباط مستقیم دارد، حریف دیروز ما از آسیای شرقی تطابق و آشنایی بیشتری با هوای مالزی دارد اما ما دیدیم كه پس از حضور مبعلی و كاظمیان و برقراری توازن قدرت در جناحین جواد نكونام در دقیقه ۷۴ با آن پرش خیره كننده ما را صاحب گل می كند.
نگرانی این است كه اگر ما در دور بعدی و در مواجهه با حریفانی به مراتب قوی تر از ازبكستان و چین روبرو شویم آیا می توانیم بازی باخته و گل های خورده را در نیمه دوم جبران كنیم؟ هرچه جلوتر می رویم شناخت حریفان از ما بیشتر و كامل تر خواهد شد و این روند كاری را برای تیم ما كه قصد قهرمانی دارد دردسرساز خواهد شد.
حریفان دور دوم به مراتب حرفه ای تر از ازبكستان و چین خواهند بود، اصرار بر اعمال روش هایی مثل ۳-۳-۴ یا ۲-۴-۴ و بازی دادن به نام های بزرگ شاید در مقابل ازبكستان و چین بتواند مشكل ما را حل كند اما باید بدانیم كه تیم ملی باید جای آماده ها و باانگیزه ها باشد.
آنهایی كه تشنه بازی هستند و برای پوشیدن پیراهن ملی حرص و ولع خاصی از خود نشان می دهند. ما مقابل چین هم مثل ازبكستان بد آغاز كردیم و به مرور خوب شدیم و این نشان می دهد كه در تركیب اولیه برخی معذورات ملاحظه می شود و كادر فنی تیم ملی تحت تأثیر نام ها قرار گرفته اند.
اگر چین را شكست می دادیم با یك تركیب دگرگون شده و در یك بازی كه شبیه به تمرین جدی و دیدار تداركاتی است به مصاف مالزی می رفتیم، حالا مجبور هستیم در مقابل ضعیف ترین تیم گروه هم تا دقیقه ۹۰ دویده و جدی ظاهر شویم و این بازی در یك تورنمنت طولانی و كشدار موجب تحلیل بازیكنان اصلی خواهد شد.

علی قراخانلو

منبع : روزنامه ایران ورزشی