والنتینو - Valentino

سال تولید : ۱۹۷۷
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : اروین وینکلر و رابرت چارتوف
کارگردان : کن راسل
فیلمنامه‌نویس : ماردیک مارتین و راسل، برمبنای کتابی نوشته براد استایگر و چا مانک.
فیلمبردار : پیتر سوشیتسکی.
آهنگساز(موسیقی متن) : فرد گروف و استنلی بلک.
هنرپیشگان : رودولف نوری‌یف، لسلی کارون، میشل فیلیپس، کارول کین، فیلسیتی کندال، سیمور کاسل، جون بولتن، ویلیام هوتکینز، هانتس هال، لیلند پالمر و پیتر وان.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۷ دقیقه.


نیویورک، سال 1926. جسد «رودولف والنتینو» (نوری‌یف) برای وداع با طرفدارانش به تماشا گذاشته شده و خبرنگاران با مصاحبه با حضار، گوشه‌هائی از زندگی او را به تصویر می‌کشند. نُه سال قبل، «والنتینو» در نیویورک رقصنده است و با «بیانکا» (بولتن)، همسر تنهای یک گنگستر رابطه دارد. وقتی آدم‌های شوهر «بیانگا»، «والنتینو» را کتک می‌زنند، «بیانکا» همسرش را می‌کشد. یک سال بعد، «والنتینو» و زن دائم‌الخمری به‌نام «میجوری تین» (پالمر) در یک کلوب شبانه پَست لس آنجلس برنامه رقص اجرا می‌کنند. تا اینکه یک شب یک کمدین سینما به‌نام «فتی» (هوتکینز) برنامه‌شان را به هم می‌ریزد، ولی «والنتینو» خودش را به او می‌چسباند تا وارد دنیای سینما شود. در 1921، «جون ماتیس» (کندال) به او نقش اول در فیلم «چهار سوار سرنوشت» را پیشنهاد می‌کند. بعدتر «والنتینو» با بازیگری به‌نام «آلا نازیمووا» (کارون) آشنا می‌شود که قرار است نقش مقابل او را در فیلم «کامیل» بازی کند. طی فیلم‌برداری، «والنتینو» دل‌باخته دوست «نازیمووا»، «ناتاشا رامبووا» (فیلیپس) می‌شود و سال بعد، در مکزیکو با او ازدواج می‌کند، ولی در بازگشت به کالیفرنیا به جرم داشتن دو همسر بازداشت می‌شود. پس از مشاجره‌ای با «جسی لاسکی» (هال)، مدیر پارامونت، او و «ناتاشا» یک تور رقص دور آمریکا ترتیب می‌دهند و با موفقیت فوق‌العاده این برنامه، بار دیگر «والنتینو» به پارامونت باز می‌گردد. «والنتینو» پس از آن که حس می‌کند «ناتاشا» مانع پیشرفت او در سینماست، ترکش می‌کند. روزنامه‌نگاری به نام «روی اونیل» (وان) طی یک جو سازی مطبوعاتی به او لقب (پودرزن) می‌دهد و «والنتینو» او را به یک مبارزه مشت‌زنی در مقابل تماشاگران نیویورکی دعوت می‌کند. «والنتینو» در مبارزه پیروز می‌شود و در مسابقه نوش‌خواریِ پس از آن هم از «اونیل» می‌برد، ولی بعد سکته می‌کند و می‌میرد.
* شرح حال همشهری کین (اورسن ولز، 1940) گونه راسل از زندگی «عاشق کبیر سینما» - که دومین بازسازی زندگی این ستاره پس از نسخه لوئیس آلن، 1951، است - بیش از هر چیز از بازی خام دستانه نوری یف لطمه دیده است. فیلم به هیچ وجه موفق نمی‌شود راز جذابیت غیرقابل مقاومت والنتینو را نزد مردم عیان سازد یا حداقل راز آمیز بودنش را نشان دهد. تلاش کارون برای تجسم بخشیدن به اسطوره بازیگران زن، نازیمووای روس، نیز در بی‌حسی کلی حاکم بر فیلم، هدر رفته است. اما تماشای هال در نقش «جسی لاسکی» خاکی از لطف نیست.