آس و پاس در بورلی هیلز - Down And Out In Beverly Hills

سال تولید : ۱۹۸۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : پل مازورسکی
کارگردان : مازورسکی
فیلمنامه‌نویس : لیون کیپتانوس و مازورسکی، برمبنای نمایش‌نامه بودو از غرق شدن نجات یافت نوشته رنه فوشوآ.
فیلمبردار : دانلد مک‌آلپاین.
آهنگساز(موسیقی متن) : اندی سامرز.
هنرپیشگان : نیک نولتی، بتی میدلر، ریچارد دریفوس، لیتل ریچارد، تریسی نلسن، الیزابت پنا، اوان ریچاردز، والری کورتین، جرالدین دریفوس و مازورسکی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۳ دقیقه.


«دِیو وایتمن» (ریچارد دریفوس)، کارخانه‌دارِ تازه به دوران رسیده، از دردسرهای خانه‌اش در بورلی هیلز به ستوه آمده: همسرش «باربارا» (میدلر) بیشتر به مدیتیشن‌های تجویز شده از طرف مرشدش علاقه‌ دارد تا انجام وظایف زناشوئی (هر چند که «دیو» مشکلش را از طریق ارتباط با مستخدمه پورتوریکوئی‌شان، «کارمن» / پنا، تا حدی حل کرده‌)؛ دخترش «جنی» (نلسن) که به‌دلیل مشکلات روانی دچار بی‌اشتهائی مزمن شده، از طریق محبوبش، در دانشکده به سوی موادمخدر کشیده شده؛ پسرش، «ماکس» (ریچاردز)، که فیلم‌سازی وسواسی است، رفتارهای زنانه از خود نشان می‌دهد؛ و سگش، «مارتیس» به همه حمله می‌کند. بعدش هم ولگردی به نام «جری باسکین» (نولتی) که از گم شدن سگش آشفته شده، سعی می‌کند خودش را در استخر خانه «وایتمن» غرق کند. وقتی «دیو»، «جری» را نجات می‌دهد و مجبور می‌شود مدتی او را در خانه‌نگه دارد تا حالش بهتر شود، فقط «ماتیس» خوشحال می‌شود. «جری» که این مهمان‌نوازی را حق خود می‌داند، پیشنهاد کار در کارخانه «دیو» را قاطعانه رد می‌کند، و وقتی «دیو» به آزادی او حسادت می‌کند، شبی او را همرا دوست الکلی‌اش به ساحل می‌برد (که برای «دیو» تجربه بسیار لذت‌بخشی است، ولی نمی‌تواند مدت طولانی ادامه‌اش بدهد). «جری» ضمن درمان سردردهای «باربارا» امیال او را هم بیدار می‌کند و هر چند «دیو» از این موضوع خوشحال می‌شود، ولی چندان خوشش نمی‌آید وقتی می‌فهمد «جری» نه تنها با «کارمن» رابطه برقرار کرده، بلکه کتاب‌هائی به او داده که چشمش را به روی استثمار کشورهای جهان سوم متوسط سرمایه‌داران گشوده است. تا اینکه در یک مهمانی، «ماکس» (به تشویق «جری» که گفته باید خودش باید) لباس زنانه می‌پوشد، و «جنی» - که حالا غذا می‌خورد - اعلام می‌کند که دل‌باخته «جری» شده است. «دیو»، «جری» را متهم به سوء استفاده از شرایط می‌کند و می‌خواهد او را در استخر غرق کند؛ ولی «جری» اصرار می‌کند که به هر کس چیزی را داده که می‌خواسته است. حالا همه از «جری» می‌خواهند که بماند، ولی او از آنجا می‌رود...
* مازورسکی با برگردان اثر آنارشیستی و درخشان ژان رنوار - بودو از غرق شدن نجات یافت (1932) - به ابزاری بی‌جاذبه و قواره برای پوزش به خاطر ماتریالیسم دوره ریاست جمهوری ریگان در آمریکا و توجیه آن، به سبک و سیاق آن دسته از فیلم‌هایش برمی‌گردد که محملی برای مایه‌هائی مثل بحران میان‌سالی در سال‌های پس از دهه طغیانی 1960 به راه می‌اندازند؛ فیلم از ابتدا پیش فرض اشتباهی دارد (اینکه خانه به دوش‌های بورلی هیلز در 1986 حتماً بازمانده‌های نسل هیپی‌های آواره دهه 1960اند) و با در بوق کردن این تفکر که هر آدم عاقلی سرانجام ترجیح می‌دهد از جامعه راحت طلب بورژوازی اخراج نشود، خود آگاه و ریاکارانه روی اصول و ارزش‌های رویائی و ایده‌آلیستی آن سال‌های طلائی پا می‌گذارد. از طرف دیگر، پیام‌های احتمالی صحنه‌هائی مثل جست‌وجوی «جری» به دنبال سگ محبوبش میان ولگردهای حاشیه‌نشین، و شعارهای نهفته یا آشکار شخصیت‌هائی حاشیه‌ای مثل پسر ایرانی که هیچ کس با او حرف نمی‌زند یا ستاره ثروتمند پاپ که ریچارد نقشش را بازی می‌کند و معتقد است که «هیچ سیاه‌پوستی حق ندارد در بورلی هیلز زندگی کند»، نه تنها ابعاد یا دست کم ایده‌هائی جدید برای فیلم‌نامه فراهم نمی‌کند که معمولاً به شکلی غلط انداز بر دیدگاه‌های سطحی همان جامعه بورژوازی (مثلاً «جائی برو که درآمد ثابت و امنی داشته باشی») صحه می‌گذارد. هرچند نولتی در نقش خانه‌به‌دوشی سمج بازی قابل قبولی ارائه می‌دهد اما شوخی‌های کهنه فیلم، اگر حتی بخواهیم آن را یک فارسِ کامل در نظر بگیریم، با زمان‌بندی و اجرای ناموفق‌شان اجازه نمی‌دهد دریفوس در قالب تازه‌به دوران رسیده‌ای آشفته، تعادلِ روایت کمدی فیلم را حفظ کند.