سه شنبه, ۲۸ فروردین, ۱۴۰۳ / 16 April, 2024
مجله ویستا

تیرانداز - The Shootist


تیرانداز - The Shootist
سال تولید : ۱۹۷۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : شرکت دینو دِ لورنتیس
کارگردان : دان سیگل
فیلمنامه‌نویس : مایلز وود سوارتوت و اسکات هیل، برمبنای رمانی نوشته گلندون سوارتوت.
فیلمبردار : بروس سورتیس
آهنگساز(موسیقی متن) : المر برنستاین
هنرپیشگان : جان وین، لورن باکال، ران هوارد، جیمز استوارت، ریچارد بون، هیو اوبراین، بیل مکینی، هاری مورگان، جان کارادی، شری نورث، ریچارد لنز و اسکاتمن کرادرز.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۰ دقیقه.


بیست و دوم ژانویه 1901. روزی که خبر مرگ «ملکه ویکتوریا» در روزنامه‌ها چاپ شد. «جان برنارد بوکس» (وین)، معروف به «تیرانداز» وارد شهر کارسن سیتی، ایالت نوادا می‌شود و به سراغ دوست قدیمی‌اش، «دکتر هاستتلر» (استوارت) می‌رود. اما دکتر خبر خوبی برای او ندارد و می‌گوید که «بوکس» به سرطان مبتلاست و چند هفته دیگر بیشتر زنده نمی‌ماند. او سرخورده از این خبر، در مهمان خانه «باندد راجرز» (باکال) اتاقی می‌گیرد تا روزهای آخر عمرش را در آرامش بگذراند. آرام‌آرام دوستی‌اش بین «باند» و «بوکس» شکل می‌گیرد ولی «باند» نگران تأثیر «بوکس» بر پسرش، «گیلوم» (هوارد) است. «بوکس» مجبور می‌شود روزنامه‌نگاری (لنز) را که چشم انتظار شمارش معکوس روزهای آخر عمر او است، فراری دهد و دو مردی را که شبانه برای او اسلحه کشیده‌اند، بکشد. در یک گردش با «باند» نیز دشمن قدیمی‌اش، «سوئینی» (بون) را می‌بیند و هفت تیرگش قماربازی به نام «پولفورد» (اوبراین) از این که «بوکس» روبه‌روئی با او را ندارد، تأسف می‌خورد. «دکتر هاستتلر» به «بوکس» می‌گوید که وضعیت او روز به روز وخیم‌تر خواهد شد. در اینجا «بوکس» تصمیم می‌گیرد کاری انجام دهد. «گیلوم» ترتیبی می‌دهد تا او با «سوئینی»، «پولفورد» و «کاب» (مکینی) در نوشگاه متروپول قراری داشته باشد. در بیست‌ونهم ژانویه، او از «باند» خداحافظی می‌کند و در محل قرار هر سه مرد را می‌کشد، سپس خودش از پشت هدف تیراندازی متصدی نوشگاه قرار می‌گیرد. «گیلوم» با اسلحه «بوکس»، متصدی نوشگاه را می‌کشد. اسلحه را دور می‌اندازد و در میان جمعیت دور می‌شود.
* مراسم تودیع و ادای دینی به غایت اما هوشمندانه به مناسب پایان دوران کاری وینِ مبتلا به سرطان، که بار دیگر در کنار استوراتِ اینک پیر شده قرار می‌گیرد تا یاد مردی که لیبرتی والانس را کشت (جان فورد، 1962) را تداعی کند. با کالِ مسن و همچنان با شکوه برای کامل کردن این مراسم مناسب‌ترین انتخاب است. ممکن است در این مهمانی نوستالژیک با میزبانی سیگل به تماشاگر خوش نگذرد اما وقارش او را تحت تأثیر قرار خواهد داد.


همچنین مشاهده کنید