نشر دین در قلب لشکر ستم

داوری صبح هشتمین روز از ربیع الاول سال ۲۶۰ پس از هجرت، ابومحمد حسن بن علی برای آخرین بار در زندگانی دنیوی اش وضو گرفت و سپس به زحمت فراوان و رنج بسیار در بسترش نماز گزارد.با وجود آن که تنها ۲۸ سال داشت اما مرارت ها و ناملایمات بسیاری را به چشم دیده بود. چه از حاکمان آن روز سرزمین های اسلامی، خلفای عباسی که در آغاز با شعار احقاق حقوق از دست رفته اهل بیت رسول خدا بر مسند امور تکیه زده بودند، و چه از آن قشر عظیم مردمانی که ظلم و ستم را می دیدند ولی لب فرو بسته بودند. از ۶ سال پیش که پدرش به دست خلفای جور به شهادت رسیده بود، مسئولیت سنگین هدایت و رهبری شیعیان و گره گشایی از امور مسلمانان به عهده او افتاده و این در حالی بود که شدت فشارهای حکومت هر روز بیشتر می شد. هر چند که او از سال ها پیش به همراه پدرش و به اجبار از شهر پیامبر، مدینه، به سامرا کوچانده شده بودند و در مراحل گوناگون یا به زندان افتاده بودند و یا در محله عسکر تحت نظارت شدید قرار داشتند.چون علاوه بر احساس خطر شدیدی که حکومت از ناحیه وی و پدرش داشت، همگان روایات بسیاری را شنیده بودند که فرزند حسن بن علی را همان عدالت گستر موعود پیامبر اسلام معرفی کرده بودند.
از مدت ها پیش، آثار مسمومیت تدریجی در پیکر حضرت امام حسن عسگری(ع) آشکار شده بود؛ مسمومیتی که ناشی از خوراندن زهر به دست کار گزاران معتمد، خلیفه عباسی بود. خودش می دانست که امروز سرانجام به رسول خدا و نیاکان مطهرش ملحق خواهد شد؛ به همین دلیل هم بود که از قبل، نزدیکانش را در جریان قرار داده بود و آثار و نشانه های پیشوای پس از خود را به آن ها گوشزد کرده بود.جانشینی که هم چون یحیی نبی که در خردسالی به رسالت رسید، قرار بود در کودکی زعامت و امامت امت اسلام را به عهده گیرد. کسی که با وجود تمام مراقبت ها و پی گیری های مداوم جاسوسان حکومت، کمتر کسی از وجودش باخبر بود. هر چند که به دلیل شرایط خفقانی موجود و البته سستی و غفلت جامعه مسلمانان، دیگر امکان بهره مندی مستقیم مردم از وجود پر برکت امامان وجود نداشت و به همین سبب از مدت ها پیش پدران این پیشوای خردسال، برای غیبت طولانی مدت او زمینه سازی کرده بودند.حسن بن علی(ع) سرانجام به لقای معبودش رسید و در جوار پدرانش که برترین آفریده های پروردگار بودند، آرام گرفت.
اما پیش از آن، پیروانش را به صبر و انتظار سفارش کرده بود.آن چنان که در نامه ای به ابن بابویه نگاشته بود: «بر تو باد بردباری و انتظار فرج (گشایش) که پیغمبر فرمود: برترین اعمال امت من، انتظار کشیدن برای فرج و گشایش امت است و شیعه ما پیوسته در اندوه است تا این که فرزندم ظهور کند.»اکنون ۱۱۷۰ سال از آن روز گذشته است و ما هم چنان در حسرت برخورداری از هدایت مستقیم آن حضرت در مانده ایم.امام حسن عسگری(ع) در جایی خطاب به شیعیان فرموده بود: «زیور و زینت ما باشید ( با اعمالتان) و مایه زشتی ما نباشید.» اما به راستی چه تعداد از ما می توانیم ادعا کنیم که زیور و زینت فرزندان پیامبر و مایه فخر و مباهات آن ها هستیم؟

منبع : روزنامه خراسان