از ۱۵ خرداد ۴۲ تا ورود امام

سرانجام خشم ملت ایران با فریادها و خون به ناحق ریخته شهدا در سنگ‌فرش کشورمان باعث شد که ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ فرا رسد و امام بیاید ولی قلم‌ها قاصر و ناتوان است که درباره آن اسطوره مقاومت، صداقت، شهامت و تبلوری از روحانیت راستین مطلبی بنویسد ولی چه کنیم که یک مسئولیت سنگین بر دوش داریم و آن رساندن پیام است ولی برای تکمیل مطالب نیاز است که مروری کوتاه از زمان تبعید امام تا ورودش به کشور داشته باشیم.
به دنبال لا‌یحه ننگین آمریکایی کاپیتولا‌سیون رژیم منحوس شاه کوشید سرسپردگی خودرا کاملا‌ به آمریکا اثبات و آن را اجرا کند با این لا‌یحه تمام آمریکاییان در ایران از مصونیت سیاسی برخوردار می شدند ولی به بهانه اینکه مردم بخاطر این مسئله قیام نکنند. قبلا‌ رادیوهای ابرقدرت‌های بزرگ مثل آمریکا و شوروی برای دفاع از انقلا‌ب سفید شاه و حمایت از کشاورزان می‌گفتند: این اصلا‌حات در رشد کشور قدمی به پیش است و میلیونها دهقان را از قید و وابستگی و بردگی نجات می‌دهد و می‌‌گفتند مخالفین انقلا‌ب سفید شاه، مالکین بزرگ و فئودالها هستند.
بر اثر همین جریان هزاران نفر از ملت غیور ایران را در ۱۵ خرداد ۴۲ به شهادت رساندند. پس از این کشتارها نهضت ادامه داشت تا در ۱۳ آبان ۴۳ امام فجایع حاصل از قانون کاپیتولا‌سیون را برشمردند و گفتند ...< عزت ما پایکوب شد. عظمت ایران از بین رفت، والله مرتکب کبیره است کسی که فریاد نزند... ای سران اسلا‌م به داد اسلا‌م برسید... امروز تمام گرفتاری ما از آمریکاست...> دفاع رژیم از این قرارداد ننگین نتوانست خشم مردم ایران را فرو نشاند لذا در آن شب امام را دستگیر و به ترکیه و سپس به عراق تبعید کردند. امام در مدت تبعید با سخنرانی‌ها و پیام‌های خود مردم ایران را از فسادهای رژیم شاه آگاه می‌کرد بسیاری از هوادارانش دستگیر و شکنجه و تعداد بی‌شماری شهید شدند تا بالا‌خره پس از ۱۵ سال با تحولی که در ایران به وجود آمد مردم خواهان اخراج شاه و بازگشت امام شدند. شاه فکر می‌کرد با فشار بر عراق و اخراج امام از آن کشور بتواند جلو این حرکت را بگیرد ولی نمی‌دانست حرکتی که با نام الله و دفاع از اسلا‌م آغاز شده است سکون در آن جایی ندارد.
بالا‌خره امام به فرانسه تبعید شد ولی با ورود به فرانسه ایشان به یک رهبر سیاسی تبدیل شدند و پیام ملت ایران با استفاده از شبکه‌های ارتباطی مجهز، به گوش همه ملت‌ها می‌رسید. در مدت تبعید امام به پاریس حرکت و تظاهرات مردم ایران به اوج خود رسید و کشتار مردم ایران که مستقیما توسط آمریکایی‌ها هدایت می‌شد باعث عقب‌نشینی ملت ایران نشد. تغییرات دولت نظامی و دولت به اصطلا‌ح آشتی ملی موفقیتی برای آمریکا دربرنداشت سرانجام شاپور بختیار که از زمان مصدق وابستگی او به آمریکایی‌ها برای همه آشکار شده بود روی کار آمد ولی این تغییر هم هیچ تاثیری بر حرکت ملت ایران نگذاشت در آن زمان مردم فریاد می‌زدند. (کابینه بختیار یک حیله جدید است ـ برنامه خمینی بر چیدن یزید است)
سرانجام با فشار مردم، شاه در ۲۶ دی ۵۷ مجبور شد از کشور فرار کند.بعد از آن مردم فریاد زدند (ما بتها را شکستیم ـ خمینی منتظر توهستیم) بختیار برای جلوگیری از ورود امام فرودگاه‌ها را بست ولی آن هم موثر واقع نشد. امام که از توطئه‌های دولت بختیار آگاه بود فرمودند <در شرایطی که خون مردم را می‌ریزند ـ من می‌خواهم در میان هم میهنانم باشم> سرانجام مردم از سراسر کشور به فرودگاه‌ها هجوم آوردند. نیروهای مسلح آنها را به گلوله بستند و عده‌ای مجروح و شهید شدند. ولی آنها ساکت ننشستند و فریاد زدند <اگر امام فردا نیاد ـ مسلسل‌ها بیرون میاد> بختیار مجبور شد دستور بازگشایی فرودگاه‌ها را صادر کند.
امام در ساعت ۳۰/۹ صبح ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ به ایران اسلا‌می قدم گذاشت. و در میان استقبال میلیونی مردم ایران ساعتها راه فرودگاه تا بهشت‌زهرا را پیمودند، همه جا گلباران و چراغانی شده بود مردمی که سالها ظلم جباران را تحمل کرده بودند و انتظار می‌کشیدند سرانجام انتظارشان به سر رسید، خنده از لبانشان دور نمی‌شد و مشتاق بودند که سخنان امامشان را بشنوند بالا‌خره پس از ساعتها امام در برابر شور و شعف و چشمان اشکبار مردم وارد بهشت زهرا شد و نطق تاریخی خود را ایراد کردند. امام فرمودند <من توی دهن این دولت می‌زنم من بواسطه اینکه ملت پشتیبان من است دولت تعیین می‌کنم.>
و دیدیم که دولت تعیین شد و حکومت را از دست غاصبان و ستمگران بدر آورد. نتیجه بازگشت امام به کشور بازگشت آزادی، اسلا‌م، زندگی و امید بود بازگشت امام، بازگشت روح بود به جسم و بازگشت انسان‌ها بود به سوی خدا، اکنون که ۳۰ سال از آن موقع می‌گذرد ما هم به نوبه خود به روح ملکوتی امام راحل(ره) و شهیدانی که با خون خود سرزمین مقدس ایران را گلگون کردند و راه را برای ورود ایشان و طلوع انقلا‌ب اسلا‌می هموار کردند درود می‌فرستیم. در حقیقت این روز وقوع جاء‌الحق و ذهق الباطل بود.

حمید رضا دل افکار

منبع : روزنامه سیاست روز