خود شیطان - THE DEVIL'S OWN

سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رابرت ف. کولزبری و لارنس گوردون
کارگردان : آلن ج. پاکولا
فیلمنامه‌نویس : دیوید آرون کوئن، وینسنت پاتریک، رابین راسکوییت، کارن ووکی و کوین جار، بر مبنای داستانی نوشتهٔ جار
فیلمبردار : گوردون ویلیس
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز هورنر
هنرپیشگان : هریسن فورد، براد پیت، مارگارت کالین، تریت ویلیامز، جرج هرن، میچل رایان و روون بیلدز
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۰ دقیقه


̎فرانکی مگ‌گوایر̎ (پیت)، جوان اهل بلفاست (ایرلند شمالی) که شاهد کشته شدن پدرش به‌دست سربازان انگلیسی بوده، در جوانی به ̎ارتش جمهوری‌خواه ایرلند̎ می‌پیوندد تا انتقام مرگ پدرش را بگیرد. ̎فرانکی̎ که از آن مبارزان جسور و بی‌باک است، در مدت فعالیتش سیزده سرباز بریتانیائی و یازده پلیس را از پای درآورده است. ̎فرانکی̎ پس از یک درگیری خونین، به کمک قایق یدک‌کش کهنه‌ای که تعمیر کرده و همراه با مبلغ هنگفتی پول به ایالات متحد می‌رود تا تعدادی موشک استینگر از ̎بیلی برک̎ (ویلیامز)، یک دلال زیرزمینی اسلحه در آمریکا، بخرد. به‌محض ریدن به نیویورک، ̎فرانکی̎ از طریق یک دوست، و با نام مستعار ̎روری دیوینی̎ در خانهٔ ̎تام اومارا̎ (فورد)، پلیس شریف و درست‌کار سکونت می‌گزیند. ̎تام̎، مدتی است درگیر بحرانی شخصی است؛ رفیق و هم‌کارش، ̎ادوین دیاز̎ (بیلدز) اخیراً هنگام انجام مأموریت، مردی غیرمسلح را به ضرب گلوله به قتل رسانده است و حالا از ̎تام̎ انتظار دارد لاپوشانی این قضیه را دارد، ولی وجدان ̎تام̎ اجازهٔ این کار را به او نمی‌دهد. در این بین هنگامی که ̎تام̎ پی می‌برد ̎روری̎ آن آدم ساده‌ای که فکر می‌کرده نیست، باز بر سر یک دوراهی قرار می‌گیرد: هم‌دلی و هم‌دردی‌اش با ̎فرانکی̎ و کودکی غم‌انگیزش و بعد، تمایلش به اجرای عدالت و جلوگیری از درگیری‌های خون‌بار در ایرلند...
● نکته‌ای که باعث می‌شود تماشای این تریلر سیاسی پاکولا دل‌پذیر شود، تمرکز فیلم‌ساز روی ساخت رابطهٔ گرم و پُر احساس پدر ـ فرزندی میان ̎تام̎، پلیس وظیفه‌شناس و اخلاق‌گرا و ̎فرانکی̎، آدم‌کشی با هویت جعلی است. ممکن است همین موضوع باعث دوپارگی فیلم شده باشد، اما به هر حال هرچه هست، بخش‌های درام خود شیطان از قسمت‌های تریلرش تأثیرگذاری خیلی بیشتری دارد. طبیعی است که بخش عمده‌ای از بار این تأثیر عاطفی را باید به حساب دو بازیگر اول فیلم گذاشت که حس وظیفه‌شناسی و پای‌بندی خانوادگی (فورد) و تناقض درونی میان آرمان و آسایش (پیت) را خوب از کار در آورده‌اند. پس زمینه‌ٔ سیاسی و شرایط ایرلند شمالی و جنوبی طبعاً از دل‌مشغولی‌های فیلم‌ساز سیاسی دههٔ ۱۹۷۰ ـ همهٔ مران رئیس‌جمهور (۱۹۷۶) ـ می‌آید و بخش‌های درام خانوادگی، حاصل پختگی و پا به سن گذاشتن او. پایان فیلم کلیشه‌ای است، اما محتمل‌ترین شیوهٔ جمع و جور کردن چنین ماجرا و رابطه‌هائی در سینما بوده و هست. پاکولا پس از این فیلم در تصادفی کشته شد. باید از فیلم‌برداری خوب ویلیس و موسیقی متناسب هورنر هم یادی کرد.