پیروزی فیل بزرگ

● پرتغال صفر- انگلیس صفر
▪ (در پایان وقت های عادی و اضافی) پرتغال ۳- انگلیس یك (در ضربات پنالتی)
گروه ورزش،وصال روحانی: دو تیم ملی فوتبال انگلیس و پرتغال سومین دیدار از مرحله یك چهارم نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ را عصر دیروز در ورزشگاه گلزن كرشن آلمان در حضور ۵۳ هزار تماشاگر با یك سلاح مشترك و واحد آغاز كردند و آن سلاح احتیاط بود.
انگلیس با روش ۱-۴-۱-۴ به میدان آمد و فقط وین رونی را در نوك حمله داشت هرچند جو كول و بكام وظیفه داشتند كه هر لحظه از دو گوش بتازند و جزء خط حمله شوند.
لوئیس فیلیپه اسكولاری مربی برزیلی پرتغال نیز تیمش را با روش تدافعی ۱-۵-۴ به میدان فرستاد و در این سیستم نیز فقط پدرو پائولتا در خط حمله پرتغال ایستاده بود و البته اینجا هم قرار بود كه كریستیانو رونالدو و فیگو هرلحظه به خط حمله بپیوندند و موقعیت های گلزنی ایجاد كنند. غیبت دكو و كاشتینیا و به خصوص اولی نمی توانست در تركیب پرتغال محسوس نباشد. اینها ضایعاتی بود كه نایب قهرمان جام ملت های اروپا بابت بازی بسیار پربرخوردش با هلند در مرحله قبلی و كسب پیروزی ۱- صفر در آن دیدار متحمل شده بود.
با این حال فیل بزرگ هنوز «كریستیانو رونالدو»ی تازه از مصدومیت رسته را در اختیار داشت تا با تكیه بر مهارت های فنی او گاه و بی گاه به اردوی انگلیس بزند و بخت آزمایی كند. انگلیس هم با فرار های كم شمار نویل و جرارد از راست و كول از سمت چپ سعی می كرد راهی برای فرو ریختن دروازه ریكاردو بیابد، اما حقیقت آن بود كه هیچ یك از دو تیم در نیمه اول به طور كامل دل به حمله نمی سپردند و ابتدا به میدان آمده بودند تا گلی نخورند. اینچنین بود كه نیمه اول بدون گل سپری شد و حتی درصد تملك توپ توسط دو تیم نیز نزدیك به ۵۰-۵۰ بود.
شوت رونی از پشت ۱۸ قدم در دقیقه ،۹ شوت مشابه كریستیانو رونالدو در دقیقه ۱۰ كه هر دو توسط دروازه بانان مهار شدند، شوت فیگو از درون ۱۸ قدم در دقیقه ۴۰ كه با فاصله كمی از دروازه به اوت رفت و سرانجام شوت دقیقه ۴۴ فرانك لمپارد كه در آغوش ریكاردو آرام گرفت، مهم ترین وقایع این نیمه بودند كه در آن بازی محكم و توام با احتیاط بر هر چیز دیگری سایه انداخته بود و حاصل چنین احتیاط و برخورد های فیزیكی بازیكنان روی زمین و هوا اخطار هایی بود كه از سوی هوراسیو الیزوندو داور آرژانتینی مسابقه به جان تری مدافع وسط قدرتی انگلیس و آرماندو پتیت هافبك سختكوش پرتغال تعلق گرفت.
در ۶ دقیقه آغازین نیمه دوم یك اتفاق مهم افتاد و آن بیرون رفتن دیوید بكام (كه لنگ می زد) از میدان و آمدن آرون لنون هافبك ۱۷ساله تاتنهام به جای وی بود. استفاده وسیع تر از لنون چیزی بود كه از سوی كارشناسان فوتبال انگلیس به اسون گوران اریكسون به كرات پیشنهاد شده بود اما دیروز مصدومیت ستاره رئال مادرید و دردی كه بر چهره وی نشست چنین تغییر و اقدامی را الزامی ساخت. فقط ۵ دقیقه از این تعویض می گذشت كه لنون سمت چپ خط دفاعی پرتغال را به هم ریخت تا شاید صحت حرف حامیان خود را نشان بدهد، اما رونی و سپس جو كول قدر توپ ارسالی و پاس زمینی وی را ندانستند تا بهترین فرصت گلزنی از دست تیم انگلیس برود و شوت كول فضای خالی بالای دروازه را بشكافد.
برای این كه دومین واقعه بزرگ این دیدار نیز شكل بگیرد، در دقیقه ۶۵ وین رونی هم از زمین اخراج شد. مهاجم پرقدرت و «دعوایی» انگلیس پس از درگیر شدن با دو بازیكن پرتغال در مركز میدان یكی از آنها را هل داد و بددهنی هم كرد و داور در تصمیمی (شاید) غیر منتظره بلافاصله كارت قرمز را روبه روی او گرفت و شوك را در اردوی انگلیس و حیرت را بر سكوها حاكم ساخت. تدبیر اریكسون برای بی اثر كردن این رویداد، آوردن پیتر كراوچ بازیكن ۲متری تیمش به میدان بود تا لااقل یك مهاجم (سرزن) برای وارد كردن فشار به خط دفاعی تیم «فیل بزرگ» داشته باشد اما بدیهی بود كه پس از آن حملات «پرتغال ۱۱نفره» در تقابل با «انگلیس ۱۰نفره» بیشتر باشد و كار تری، فردیناند، اشلی كول و حتی هارگریوز و لمپارد كه به كارهای دفاعی كشیده شده بودند، برای دفع توپ های ارسالی فیگو و رونالدو سخت تر شود. ورود سیمائو سابروسا و سپس هوگو دیانا به میدان و اضافه شدن آنها به تركیب پرتغال از سایر مواردی بود كه كارایی تهاجمی این تیم را بیشتر و دشواری های تیم انگلیس را بیشتر كرد.
كار به جایی كشید كه حتی نونو والنته مدافع چپ پرتغال نیز برخلاف دقایق قبلی اقدام به تهاجم و حضور در زمین انگلیس و مانور و سانتر توپ ها به روی دروازه رقیب می كرد و اگر انگلیس در این مقطع در مقابل چشم های نگران بكام مصدوم (كه بازی را از كنار خط تماشا می كرد) گلی را نخورد، به خاطر فداكاری مدافعان انگلیس و كار خوب پل رابینسون بود كه برخلاف معمول در دروازه انگلیس خوب كار می كرد. تعویض فیگو كاپیتان پرتغال و ورود هلدر پوستیگا به جای وی در دقیقه ۸۵ از آخرین اتفاقات در وقت عادی بازی بود و با این حال بازی در ۹۰دقیقه صفر- صفر پایان گرفت و كار به وقت اضافی كشیده شد.
وقت اضافی اول با سرعت بیشتری همراه بود و با اینكه پرتغال به خاطر داشتن یك یار بیشتر نسبت به حریف باز هم حملات فزون تری را به روی دروازه رقیب پیاده می كرد، اما انگلیس هم با فرستادن سانترهایی به مقصد كراوچ و با امید بستن به حضور و ضربات لمپارد و جرارد در پشت ۱۸ قدم از گلزنی قطع امید نكرده بود و فرصت هایی را در مقابل دروازه پرتغال ایجاد می كرد و لنون هم حاضر بود تا در این نفوذها مشاركت كند. در وقت اضافی دوم نیز اتفاقاتی مشابه روی داد و حملات پرتغال بیشتر شد و حتی یك بار ضربه سر پوستیگا بر تور دروازه انگلیس بوسه زد كه داور آفساید گرفت و آن را مردود دانست. حملات بعدی پرتغال هم ثمری نبخشید و بازی در پایان ۱۲۰ دقیقه هم صفر- صفر شد و كار به ضربات پنالتی كشیده شد. در این حد فاصل اریكسون «لنون هافبك» را هم بیرون كشیده و «جیمی كاراگر مدافع» را جانشین وی ساخته بود.
● تعیین سرنوشت
اما در ضربات پنالتی لرزش و اشتباهات هر دو تیم و به خصوص انگلیسی ها سرنوشت را به سود پرتغال تعیین و این تیم را صاحب پیروزی ۱-۳ كرد. سابروسا، پوستیگا و كریستیانو رونالدو ۳ ضربه از ۵ ضربه پرتغال را در دروازه پل رابینسون سنگربان انگلیس نشاندند ولی در تیم انگلیس لمپارد و جرارد كه ستاره های خط میانی و بهترین های این كشور محسوب می شوند ضربات خود را بد زدند و ریكاردو دروازه بان پرتغال (كه مسیر تمام ضربات انگلیسی ها را تشخیص می داد و یا آنها را مهار و یا همسو با آن حركت می كرد) این ضربات را مهار كرد و جیمی كاراگر نیز همین كار را كرد و فقط پنالتی هارگریوز برای انگلیسی ها گل شد كه كم مانده بود ریكاردو این یكی را هم بگیرد.
در نهایت سرنوشت به ضربه كریستیانو رونالدو وابسته شد و ضربه او در دروازه رابینسون نشست تا بازیكنی سند حذف انگلیسی ها را صادر كند كه فوتبال باشگاهی اش را در انگلیس (منچستریونایتد) تعقیب می كند و این هم از وقایع ناب جام های جهانی محسوب می شود. در نهایت پرتغال برای اولین بار طی ۴۰ سال اخیر به مرحله نیمه نهایی مسابقات جام جهانی رسید و اسكولاری مربی مشهور این تیم با احتساب جام جهانی قبلی دوازدهمین میدان متوالی خود را هم با توفیق و بدون شكست پشت سر نهاد و بیش از پیش اوج گرفت. با احتساب جام جهانی ۲۰۰۲ و یورو ۲۰۰۴ این سومین بار متوالی است كه انگلیسی ها به او می بازند و در سد وی توقف می كنند.

منبع : روزنامه شرق