سابقهٔ خشونت - A HISTORY OF VOILENCE

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : آلمان و آمریکا
محصول : کریس بندر و ج. چ. اسپینک
کارگردان : دیوید کراننبرگ
فیلمنامه‌نویس : جاش اولسن، برمبنای رمانی نوشتهٔ جان واگنر و وینس لاک
فیلمبردار : پیتر سوشیتسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : هوارد شور
هنرپیشگان : ویگو مورتنسن، ماریا بلو، اد هریس، اشتن هولمز، پیتر مک‌نیل، استیون مک‌هتی، هایدی هیز و گرگ بریک
نوع فیلم : رنگی، ۹۶ دقیقه


̎تام استال̎ (مورتنسن) مرد متأهل خوشبختی است که رستوران ارزانی را در شهر کوچک آرامی در ایندیانا می‌گرداند. همسرش (بلو) وکیل است و دختر کوچکی (هیز) دارد و پسری نوجوان (هولمز) که دبیرستانی است. یک شب، ̎تام̎ با چنان سرعت و قاطعیتی در برابر تهدیدهای خشونت‌بار دو قاتل عکس‌العمل نشان می‌دهد که بلافاصله به قهرمانی محلی تبدیل می‌شود. ̎کارل فوگارتی̎ (هریس)، گنگستری اهل فیلادلفیا، خبر این ماجرا را می‌شنود و خودش را به شهر می‌رساند و ادعا می‌کند که ̎تام̎ اسم دیگری دارد و گذشته و سابقهٔ دیگری ـ که خودش قبلاً گنگستر بوده و چهرهٔ او را نیز ̎تام̎ با سیم خاردار از شکل و قیافه انداخته است.
● فیلم تحسین شدهٔ کراننبرگ، ظاهراً شباهتی به فیلم‌های قبلی‌اش ندارد و هیچ‌کدام از عناصر و نشانه‌هائی که معرّف سینمای او بوده‌اند، در این کار به چشم نمی‌آیند. کراننبرگ، پیش از این هم خشونت را دست‌مایهٔ فیلم‌هایش کرده بود، ولی در هیچ فیلمی، ظاهراً این‌قدر بی‌واسطه با آن روبه‌رو نشده بودیم. در عین حال، آمدن کلمهٔ خشونت در عنوان فیلم، می‌تواند ما را به این نتیجه برساند که همه چیز در سطح ظاهری خشونت خلاصه نمی‌شود و باید آن را نوعی تمثیل گرفت و به جست‌وجوی چیزهای دیگر برآمد. همین است که فیلم به دنبال بیان صریح حرفی نیست و دربارهٔ خوبی یا بدی خشونت توصیه‌ای نمی‌کند. ایراد بعضی منتقدان به فیلم این بود که در نهایت، تکلیف تماشاگرش را روشن نمی‌کند و دست به معرفی کامل ̎تام استال̎ نمی‌زند. مسئله این است که کراننبرگ از آن کارگردان‌هائی نیست که ̎واضح̎ حرف بزند و همه چیز را روشن و شفاف نشان بدهد و اگر قرار بود فیلم از این مسیر برود، تفاوت چندانی با فیلم‌های معمول و یک‌بار مصرف نداشت. دسته‌ای از منتقدان فیلم را یک‌جور وسترن ̎امروزی̎ دانسته‌اند که بعضی خصوصیت‌های ̎نوآر̎ را هم در خود دارد. هرچند به نظر می‌رسد این ویژگی‌ها در منبع اصلی فیلم (رمان واگنر و لاک) هم وجود دارند. با این همه، شاید آن‌چه بعد از تماشای فیلم بیشتر به یاد می‌ماند، توجه دادن تماشاگر است به سابقه و گذشته‌ای که نمی‌شود به آسانی پاکش کرد و تفاوتی نمی‌کند که ̎تام استال̎ واقعاً ̎جوئی کیوساکِ̎ سابق است یا نه. موسیقی شور شنیدنی است و بازی‌های فیلم، عموماً درجه یک و دیدنی هستند. مورتنسن، هریس و بلو در یکی از درخشان‌ترین نقش‌هایشان ظاهر شده‌اند.