مارادونا اسطوره است یا پله؟

صحبت از فیفا كه می شود، غیر از سپ بلاتر نام دیگری هم به ذهن می آید و كسی نیست جز «پله»؛ فردی كه از او به عنوان اسطوره فوتبال برزیل نام برده می شود و در كنار مارادونا بهترین بازیكن قرن است. البته هنوزخودبرزیلی ها هم نمی دانند از میان این همه انسان كه فوتبال در رگ هایشان جریان دارد و همه ادوار جام جهانی را هم حاضر بوده اند، چرا تنها پله این جایگاه را پیدا كرده است.
دنیای فوتبال، اسطوره دیگری هم دارد و او «دیه گو آرماندو مارادونا» مرد فوتبال آرژانتین است؛ ستاره دوست داشتنی نه تنها مردم آرژانتین، بلكه تمام دنیا. سال ۲۰۰۰ كه قرار بود «ترین» های اولین قرن فوتبال را انتخاب كنند، فیفایی ها می دانستند كه مارادونا در میان مردم چه جایگاهی دارد اما ستاره خودساخته را هم نمی توانستند از دور خارج كنند، بنابراین بهترین فوتبالیست قرن را از ۲ منظر انتخاب كردند؛ یكی فیفا و یكی مردم!
اولی پله یا همان ادسون آرانتز دوناسیمنتو بود و دومی مارادونا؛ كسی كه آن موقع هم گفت چون مردم مرا انتخاب كرده اند، جایزه ام را با كسی تقسیم نمی كنم.پله بازیكن بزرگی بوده است؟ به سن من قد نمی دهد. زمان خودش زبانزد بوده است اما كسی نتوانست از وی كارهای خارق العاده ای برای من مثال بزند. گل زیاد زده است؟ علی دایی هم این كار را كرده و تكنیك بالایی داشته است؛ مگر برزیل كم از این بازیكنان دارد؟
آنها تكنیك را از خاكشان به ارث برده اند. وی شخصیت اسطوره ای هم ندارد. مگر اسكولاری مربی قهرمان ۲۰۰۲ نگفت بازیكنان من از اینكه پله در رختكن حضور داشته باشد خوشحال نمی شوند؟ برزیل، سوكراتس را هم داشته است؛ نام های دیگری كه هر كدام بزرگ است. برای من روماریوی ۹۴ و ریوالدوی ۲۰۰۲ دوست داشتنی هستند.
از میان این همه برزیلی هیچ گاه نتوانسته ام پله را قبول كنم؛ كسی كه به غیر از بازی های سیاه و سفید دورانش، همیشه در كت و شلوار بوده و در كنار سپ بلاتر. اما مارادونا معنی دیگری دارد.با مارادونا زندگی كرده ام نه تنها من، بلكه همه دوستدارانش. مارادونا انگار خودی است. اسطوره ای از جنس مردم. او با دست گل زده است. آقای پله! وقتی بازی می كردی، فكرش هم به ذهنت خطور كرده بود كه با دست گل بزنی؟
همیشه گل آكروباتیك در ذهن نمی ماند (غیر از گل زیبای ریوالدو به والنسیا) اما گل مارادونا با دست را حتی آنها كه تازه طرفدار فوتبال شده اند به خاطر می سپارند. مارادونا بهترین گل جهان را زده است. او تك تك بازیكنان انگلستان را دریبل كرد و در حالتی نامتعادل دروازه پیتر شیلتون معروف را باز كرد. پله! گل زیبایت در جام های جهانی را كجا جا گذاشته ای؟مارادونا با هاوه لانژ دست نداد و جام را بالای سر برد. رسوایی هاوه لانژ در كمیته المپیك فجیع تر است یا دوپینگ مارادونا؟ مطمئناًً دیگر كسی هاوه لانژ را به خاطر نخواهد آورد اما مارادونا همیشه زنده است. رقص مارادونا و یارانش در سال۱۹۸۶ تمام احساسات یك قهرمان است.
كاپیتان های خشك قهرمان های بعدی،انگار از رقص می ترسیدند. مارادونا شبیه همین مردم است.او اشتباه هم كرده و دوران شكست هم داشته اما با تمام وجودش بازگشته است. اما پله انگار یك قدیس است. او در دنیای دیگری سیر می كند و اشتباهی نكرده است؟
در آرژانتین هر پدیده ای را یك مارادونا می خوانند اما در برزیل كسی پله ثانی نمی شود، چرا؟پله سال های سال است كه تغییر نكرده اما مارادونا را هم در كت و شلوار دیده ایم هم در مسابقات رقص و هم در میان مردم و هم در جایگاه معمولی تماشاچیان در ورزشگاه، نه جایگاه ویژه مسؤولان فیفا. مارادونا را در بیمارستان هم دیده ایم و جمعیتی كه منتظر بازگشت اسطوره خود اشك می ریختند.
هرچه خواستند مارادونا را منفورتر كنند، او محبوب تر شده است. در همان بیمارستان كه بود سپ بلاتر گفت این بار دیگر مارادونا را به جمع خودمان می آوریم اما دیه گو در جواب گفت وارد باند سیاه شما (سپ بلاتر، پله، بكن باوئر و پلاتینی) نمی شوم و باز هم خشم فیفایی ها رابرانگیخت. آقای پله! شما مثل اكثر فوتبالیست های برزیلی و آرژانتینی، كودكی ثروتمندی نداشتی اما اكنون نشانی از دوران كودكی خود نداری.
كودكان برزیل هنوز هم مثل قدیم هستند اما هر روز الگوی جدیدی پیدا می كنند. یك روز دوست داشتند روماریو باشند، یك روز دنیلسون، یك روز ریوالدو، یك روز رونالدو و حالا هم دوست دارند رونالدینیو باشند و در آخر هم خودشان می شوند. آرژانتین ستاره های كمی نداشته است از كمپس كه من یادم می آید تا پاسارلا، والدانو، پومپیدو، كانی گیا، گوی گوچه آ، سیمئونه، باتیستوتا، ورون، آیالا، زانتی و حالا كرسپو،ریكلمه، ته وز و مسی اما همه می خواهند مارادونا باشند. حتی آنهایی كه توی دروازه می ایستند نمی خواهند پومپیدو یا گوی گوچه آ باشند، می خواهند مارادونا باشند.
بازی های برزیل با حضور تو را در جایگاه ویژه یا پایین در زمین با كت و شلوار در حال خوش و بش با بازیكنان ستاره برزیل دیده ام اما مارادونا همیشه یك پای تماشاچیان بازی های آرژانتین بوده است. او همین روحیه اش را در زمین جاری می كند و قبل از جام جهانی انتظار را از تیمش بالا نمی برد. می گوید امید كمی به قهرمانی آرژانتین دارد یا واضح تر این آرژانتین قهرمان نمی شود و قهرمان، برزیل است و دست كم ایتالیا!
اما در عمل چیز دیگری را ثابت می كند. او به تماشای بازی آرژانتین آمده است با تمام تجهیزات تشویق؛ آیا می تواند به این تیم امید نداشته باشد؟مارادونا محبوبیت زیادی دارد اما كمترین دخالت را در كار فدراسیون فوتبال كشورش می كند.
او مثل تمام مردم است، تیمش را حمایت و تشویق می كند گاهی هم انتقاد اما همه می دانند هیچ كس به اندازه مارادونا تیم كشورش را دوست ندارد. وی گفته كار فنی تیم به خوزه پكرمن مربوط است و او دخالتی نمی كند. آرژانتینی ها دوست داشتند تیمشان با پكرمن قهرمان جام هجدهم شود و شاید روزی مرد اسطوره ای هدایت تیم را به عهده بگیرد.فوتبال مردان بزرگی را در تاریخ خود داشته: بابی چارلتون، اوزه بیو، یوهان كرایف، باره سی ، مارادوناو... از اینكه فیفا به پله و بكن باوئر و پلاتینی دل بسته، چیز دیگری نتیجه می گیرم؛ این ۳ هیچ یك از جنس مردم نیستند اما بقیه در كشورشان پرستش می شوند...

منبع : روزنامه ابرار ورزشی