قطره قطره عشق است و ذره ذره شکر؛ میهمانی خدا...

رمضان معنا می شود آنگونه که تو معنا کنی
معنا می شود آنگونه که تو آشنای لحظه های نابش شوی
و در جلسه گفتگوی عاشق و معشوق بگویی
اینجا قلب من است که به وقت تیک تاک عقربه های سحر می تپد
و اینجا دل من است که باید رنگ شود
اینجا هر روزش بارانی است به یاد مهتاب دلهای مهاجر
مهاجران دیار یاس
مهاجران دل شکسته از ساکنان همیشگی
دل شکسته از خود نبودن
خسته از این همه بی تابی
بی تابی و گاه بی عاری
کجاست او که تابلوی نقاشی دلم را یکرنگ کند
بالا ببرد و در اوج اوج بلندترین ستون آسمان بیاویزد
کجاست او که وقتی بیاید دلهایمان را رنگ می کند
تا دیگر دل صد رنگ به بازار نیاید
اصلا می دانی چیست؟
این «من» است که باید برود تا او بیاید
این من است که در این ماه باید گم شود
آری... باز هم من...
این من است که بر پایتخت دلهامان حکومت می کند و ما را از مهاجرت به دیار عشق می راند
این منیت گر نرود انتظار به پایان خوش دیدار نرسد
هنوز وقت مانده است
برخیز و مهاجرت کن از ذرات ناپاکی به سوی خواسته های معشوق
نگو به من نیاز نیست
اتفاقا به تو یکی نیاز است!
هجرت کن... از سکونت گاه منیت تا دیار انس
تا دیار دلهای غرق نور
عاشق شو!
همین حالا!

فاطمه گودرزی

منبع : روزنامه کیهان