کاندیدای منچوری

● کارگردان: جاناتان دمی. فیلم‌نامه: دانیل پاین، دین گئور گاریس، جرج اکسل رود، بازیگران: دنزل واشینگتن، لیو شریبر، مریل استریپ، جفری رایت، جان وویت، کیمبرلی الیزه. مدت: ۱۳۰ دقیقه.
فیلم جاناتان دمی، که در اصل وفادار به نسخهٔ سال ۱۹۶۲ فرانکن هایمر و در عین حال کاملاً متفاوت با آن ساخته شده، هویت کنونی‌اش را از درون صفحات کتاب پرفروش ریچارد کندون (چاپ ۱۹۵۹) کسب کرده است.
کارگردان با این فیلم مهیج سیاسی، بازسازی افتضاح‌اش را از فیلم معما، با عنوان حقیقت دربارهٔ چارلی را، از خاطرها زدوده است. در گذشته، جنگ سرد، هجوم کمونیست‌ها، جنگ کره، شستشوی مغزی و سوءقصدهای برنامه‌ریزی شده، دشمنان واهی بودند، ولی در دنیای چندملیتی پیچیدهٔ کنونی، جائی‌که حرص و ولع جمعی، مخرب‌تر از دکترین‌های از مد افتاده است، بهترین فیلم دمی بعد از سکوت بره‌ها، کاوشی است در حقیقت دنیای متزلزل و اضطراب‌آور امروز. سرگرد بن مارکو (دنزل واشینگتن)، از کابوس‌هائی عجیب و غریب رنج می‌برد که خود، آنها را مرتبط با جنگ طوفان صحرا در سال ۱۹۹۱ می‌داند؛ بیماری‌که بعدها آن‌را ”سندرم جنگ خلیج“ نامیدند. بن مارکو فکر می‌کند ریموند شاو (شریبر) یک تنه و با شجاعت تمام، او را از حملهٔ عراقی‌ها نجات داده است.
۱۳ سال بعد، شاو، که مدال افتخار هم گرفته، نامزدی خود را برای مقام معاونت رئیس‌جمهور اعلام کرده و در این مبارزه، مادرش (استریپ) که سناتور قدرتمندی است، و شرکت عظیم منچورین گلوبال، حامیان او هستند. بن می‌داند کابوس‌های شوم و آنچه در ناخودآگاهش می‌گذرد، روی حقیقت تکان‌دهنده را آشکار خواهد کرد، ولی حتی به فکرش هم نمی‌رسد که عروسک‌گردانان پشت پرده، بی‌رحمانه به هر عملی دست خواهند زد تا شاو را هر طور شده، به کاخ سفید بفرستند. این فیلم، سردی فیلم اصلی را ندارد و از نظر غافلگیری و تعلیق هم در سطحی پائین‌تر است. فیلم‌نامه هوشمندانه و شوخ است و با شرارت‌های سیاسی روز، آراسته شده. بازیگران عالی هستند: واشینگتن تواضع مناسبی نشان می‌دهد. شریبر در نقش قهرمان گیج و سردرگم با روانی پریشان، و مریل استریپ مادرسالار هیولاصفت، هر دو چشم‌ها را خیره می‌کنند.

منبع : مجله دنیای تصویر