پنجشنبه, ۶ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 25 April, 2024
مجله ویستا

ملکه سرخ - THE SCARLET EMPRESS


ملکه سرخ - THE SCARLET EMPRESS
سال تولید : ۱۹۳۴
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : پارامونت
کارگردان : جوزف فون استرنبرگ، بر مبنای خاطرات کاترین کبیر، تنظیم‌شده توسط مانوئل کومروف
فیلمنامه‌نویس : جوزف فون استرنبرگ، بر مبنای خاطرات کاترین کبیر، تنظیم‌شده توسط مانوئل کومروف
فیلمبردار : برت گلنن
آهنگساز(موسیقی متن) : فلیکس مندلسون، پیوتر ایلیچ چایکوفسکی، ریشارد واگنر و فون‌استرنبرگ
هنرپیشگان : مارلنه دیتریش، جان لاج، سام جافی، لوییز درسر، ماریا زیبر و چ. آبری اسمیت
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۱۰ دقیقه


ـ سال ۱۷۴۴ "سوفیا فردریکا" (دیتریش)، دختر یک خانواده اشرافی پروسی، به روسیه می‌رود تا با "پتر" (جافی)، پسر "ملکه الیزابت" (درسر) ازدواج کند. در این سفر طولانی، "کنت الکسی" (لاج) او را همراهی می‌کند و رابطه‌ای عاطفی بینشان شکل می‌گیرد. اما "پتر" یک نیمه کودن سادیست و کاملاً تحت سلطه مادرش است. ملکه از "سوفیا" می‌خواهد که نامش را به "کاترین" می‌گوید که "الکسی" از محبوب‌های خودش است "کاترین" از یکی از افسران گارد باردار می‌شود، اما می‌گوید که بچه متعلق به "پتر" است و آرام ارام موقعیت خود را در دربار مستحکم می‌کند. چندی پس از تولد فرزند "کاترین"، ملکه می‌میرد و "پتر" بر تخت می‌نشیند. او حکومتی بر پایه ترور و وحشت بنا می‌نهد و از طرفی به "کاترین" بی‌توجهی می‌کند. اما به زودی "کاترین" با کمک گارد سلطنتی قیامی برپا می‌دارد، "پتر" کشته می‌شود و خود او به قدرت می‌رسد.
ـ شاید بهترین فیلم فون‌استرنبرگ با دیتریش و شاهکاری سوررآلیستی که هنوز در تاریخ سینمای آمریکا منحصربه‌فرد به‌نظر می‌رسد. کار از نظر جنبه بصری خیره‌کننده است و می‌تواند دلیلی بر این مدعا باشد که سینما هنری مستقل از دیگر هنرها به‌شمار می‌آید. بنابراین هر نوع توضیح نوشتاری درباره مایه‌های فیلم (از جمله اینکه "انگاره جنسی ماندنی‌تر و جدی‌تر از عشق، سیاست و تاریخ است") بیهوده می‌نماید. تماشای ملکه سرخ را باید، طبعاً در سالن سینما و روی پرده تجربه کرد، نه روی صفحه تلویزیون؛ تجربه‌ای آئینی از نوعی که یک عاشق سینما بر خود واجب می‌داند با تماشای سال به سال و مرتب بعضی از آثار به‌دست بیاورد. اینجا در کنار دیتریش، جافی و درسر نیز می‌درخشند. اما بیش از آنها و حتی زحمات گلنن، امروز، کار طراحی صحنه هانس دریر با مجسمه‌های غریب پیتر بالبوش و شمایل و نقاشی‌های دیواری ریچارد کولورس امتیازهای عمده فیلم هستند.


همچنین مشاهده کنید