زنگ خطر با صدای مهیب

پرونده هجدهمین دوره رقابتهای تكواندو قهرمانی جهان در حالی سه شنبه گذشته در پكن بسته شد كه تیم ملی ایران سهمی از ۸ مدال طلا توزیع شده نداشت و این می تواند زنگ خطری جدی برای مسؤولان تكواندو باشد.جام هجدهم به واقع در بالاترین سطح خود طی ۱۷ دوره گذشته برگزار گردیدكه باعث غافلگیری كادر فنی تیم ملی ایران شد.
در پیش بودن رقابتهای انتخابی المپیك باعث شده بود تا كشورهای مختلف با تمام توان خود به میدان آمده و قبل از مسابقات انتخابی داشته های خود را محك بزنند.به واقع غیر از ۲ تیم كره جنوبی و ایران سایركشورها دل به تك ستاره های خود بسته و به خوبی توانستند حاصل سرمایه گذاری خود را به رخ حریفان بكشند.
اینكه گفته می شود باخت به تكواندوكاران كشورهای كرواسی ، كوبا ، افغانستان ،مالی و..... نمی تواند توجیه پذیر باشد صحبتی غیركارشناسی و تنها از روی احساس است. چرا كه تمام نفراتی كه به پیروزی دست یافته ومدال كسب كردند تكواندوكارانی شایسته و خوب بودند و بازهم اینكه گفته می شود فدراسیون جهانی سیاست توزیع مدالها را اعمال كرد تنها برای خروج از زیربار فشار شدید انتقادات است چرا كه دراین صورت مربی كره آنچنان اعتراض نمی كرد كه توبیخ كتبی شود.
حضور تكواندو به عنوان یك رشته رسمی در المپیك باعث شده تا تمام كشورهای دنیا با سرمایه گذاری فراوان و شناسایی نخبگان خود چشم به مدال های المپیك داشته باشند. درحقیقت همین تك چهره ها هستند كه در المپیك تعیین كننده می شوند.اما اینكه جدا از كره جنوبی چرا ۷ كشور با تك ستاره های خود توانستند به مدال طلا دست یابند و تیم پرستاره ایران نتوانست سهمی از مدالهای زرین داشته باشد در جای خود قابل تامل است.
قبل از هرچیز باید تاكید داشت كه تك تك نفرات تیم ملی هرچه در توان داشتند به كار گرفته و بدون كم فروشی تا آخرین لحظه برای كسب پیروزی تلاش كردند و همین تلاش به عنوان نایب قهرمانی در بخش تیمی انجامید. البته باید اذعان داشت كه هادی ساعی و امید غلامزاده اسیر قضاوت اشتباه داوران شدند.
با این توصیف باید دلایل عدم كسب مدالهای بیشتر را در جای دیگر جستجو كرد.با نگاهی گذرا به تمرینات تیم ملی قبل از ترك تهران باید اذعان داشت مربیان تیم ملی با اعتماد به نفس بالا از قهرمانی سخن می گویند بدون آنكه توجه ویژه به نوع ، كیفیت و ساعت تمرینات داشته باشند. در یك مورد هم انتقاد به نحوه تمرینات با واكنش كادرفنی مواجه شد امابه واقع در جریان مسابقات مشخص شد كه این تیم آنچنان كه باید به لحاظ فنی آماده حضور دراین رویداد بزرگ نبود. از سوی دیگر اغلب باختهای ملی پوشان ایران بین ساعات ۱۵ تا ۱۸ به وقت محلی رقم خورد، یعنی حوالی ظهر به وقت تهران كه افت بدنی بازیكنان را به دنبال داشت. كه البته به نظر می رسید در این ساعات نیز تمریناتی صورت نگرفته است.
به گواه برخی نزدیكان تیم ملی با بازی فوتبال و چند دقیقه میت زدن نمی تواند قهرمان جهان شود و عملاً دیدیم كه این چنین هم شد. تیمی كه با داعیه قهرمانی جهان پای به آوردگاه پكن گذاشت باید از هر لحاظ تجهیز می شد. باوجود ادعای سرمربی تیم ملی بین اعضای كادر تقسیم وظایف صورت نگرفته بود و این را باید یكی دیگر از دلایل این نتایج عنوان كرد.
وقتی تیم با چند مربی راهی مسابقات می شود باید اعضای كادر فنی با شرح وظایف مشخص كار خود را در جریان مسابقات دنبال كرده و اگربه اداعای سرمربی تیم ملی چنین بود چرا تكواندوكار ما باید برتری با ۳ امتیاز اختلاف را در یك راند از دست بدهد.
از سوی دیگر چرا كادر فنی تیم ملی به خود اجازه می دهد یك تكواندوكار مصدوم را روانه مسابقات جهانی كند. ایرادی به مهدیزاده در این بین وارد نیست چراكه او هرچهدرتوانداشترو كرد و بسیار عالی ودرخشان ظاهر شد و تا پای سكو عالی پیش رفت، اما همین آسیب كهنه در بازی با نماینده كرواسی گریبان او را گرفت كه اگر نبود این آسیب قدیمی، مهدیزاده خیلی راحت می توانست ستاره مسابقات راشكست داده وبه فینال راه پیدا كند. اینجا بحث از دست دادن مدال مطرحاست.
تكواندو ایران سال ۸۵ را به عنوان یك سال سخت و پركارپشت سر گذاشت، اعضای تیم ملی با پشت سر گذاشتن رقابتهای قهرمانی آسیا،قهرمانی دانشجویان جهان، جام جهانی، بازیهای آسیایی دوحه، جام باشگاه های آسیا، جام فجر و در نهایت لیگ برتر بلافاصله وارد اردوها و رقابتهای انتخابی شده و با كمترین استراحت به چین سفر كردند كه تاثیرات خستگی ناشی از این فشار تمرینات و مسابقات كه هر كدام در نوع خود سنگین و فشرده بود در پكن به خوبی مشهود بود.
مجموعه تیم ملی قبل از اعزام به رقابتهای چین مورد حمایت كامل مطبوعات و رسانه ها بود و حالاهمان حامیان حق دارند كه از مسؤولین فدراسیون و تیم ملی به دلیل ثبت این نتایج انتقاد كنند و انتظار می رود مسؤولین امر نیز با واقعیات مواجه شده و به جای توجیه و به اشتباه رفتن راه به دنبال راهكار مناسب برای رسیدن به موفقیت های آتی باشند.
شاید این مشكلات پیش از این هم در تیم ملی موجود بود ولی با كسب عناوین مختلف و با ارزش پشت جام ها پنهان می شد.در حقیقت تیم ملی ایران كه خود را قطب اصلی تكواندو ایران می داند باید یك سازماندهی قوی و قدرتمند داشته باشد نه اینكه تنها یك نفر برای مجموعه تكواندو ایران تصمیم گیری كند. رقابتهای جهانی چین زنگ خطری با صدای مهیب برای تكواندو ایران بود كه در صورت ادامه این روند نباید انتظار كسب مدال در آینده را داشته باشیم.
وقتی دكتر «چو» رییس فدراسیون جهانی اغان می دارد كه این نتایج مردم ایران را راضی نمی كند پولادگر و همكاران او نیز نباید راضی از نتایج باشند. قبول داریم كه كسب عنوان نایب قهرمانی جهان با ارزش و ستودنی است اما نباید فراموش كنیم كه از سال ۲۰۰۳ تاكنون مدالهای ایران سیر نزولی داشته است۲. طلا، ۲ نقره و یك برنز رقابتهای جهانی آلمان،دررقابتهای جهانی ۲۰۰۵ مادرید به یك طلا، ۲ نقره و یك برنز كاهش یافت و در ۲۰۰۷ پكن تنها۲ نقره و یك نرنز به دست آمد.
تمام این موارد ارتعاشات همان زنگ خطر است كه اگر جدی گرفته نشود تكواندو ایران با مشكلمواجهخواهدشد.رقابتهای انتخابی المپیك در منچستر انگلستان در پیش است و اگر برنامه ریزی دقیقی نداشته باشیم در آنجا نیز به مشكل برخورد خواهیم كرد. در پایان امیدواریم مسؤولان فدراسیون با سعه صدرانتقادات را شنیده ، بپذیرند و برای رفع مشكلات موجود تلاش كنند.

محمد بیرامی

منبع : روزنامه ابرار ورزشی