جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

پردازنده Athlon


پردازنده Athlon
اولین عضو خانواده «آتلون» (Athlon) از شرکت AMD در سال ۱۹۹۹ به همگان معرفی شد. پردازنده ای ۵۰۰ مگاهرتزی که از تکنولوژی ۰.۲۵ میکرونی استفاده می کرد. این تراشه که هم از تکنولوژی پردازش Pipelining و هم از « Super scalar » استفاده می کرد، از ۹ واحد اجرای موازی و یک واحد محاسبات مخصوص اعداد با ممیز شناور با قابلیت پردازش موازی نیز بهره می برد.
همزمان با بازی اینتل با انواع سوکت ها و اسلات ها، AMD هم بازی خود را شروع کرد. این شرکت پردازنده جدیدش را با تکنولوژی «Slot A»به مادربرد متصل می کرد. این تکنولوژی که بسیار شبیه «اسلات۱» اینتل بود به تولیدکنندگان مادربرد این امکان را می داد که برای ساخت مادربردهای سازگار با اینتل یا AMD نیازمند تغییر زیادی در مدارهای مادربرد نباشند. آنچه که واقعاً به « Athlon » ای ام دی قدرت می داد، سیستم گذرگاه جدید آن بود: «آلفا EV۶» که تحت لیسانس «Digital Equipment Corporation» در اختیار AMD قرارگرفته بود، ظرفیت پهنای باندی معادل ۶.۱ گیگابیت بر ثانیه داشت و می توانست با سرعت ۲۰۰ مگاهرتز به انتقال اطلاعات بپردازد، سرعتی که تا آن روز هیچ یک از محصولات اینتل نتوانسته بودند به آن دست یابند.
« Athlon » در نسخه های متعددی تهیه و وارد بازار شد، برخی از آنها را هنوز می توان بر روی کامپیوترهای خانگی دید. در ژوئن ۲۰۰۰ AMD نسخه جدید « Athlon» را با نام«Thunderbird»منتشر کرد. این نسخه که تراشه آن با استفاده از تکنولوژی ۰.۱۸ میکرونی طراحی شده بود، از حافظه های اصلی DDR هم پشتیبانی می کرد. این حافظه ها با سرعتی حدود ۲ برابر RAM های SD کار می کردند.«Thunderbird» هم از «سوکت A» یا همان سوکت ۴۶۲ استفاده می کرد.
در ماه مه ۲۰۰۱ شرکت AMD نسخه « Palomino »ی Athlon را که «Athlon» نامیده می شد، وارد بازار کرد. در این زمان دو سال بود که AMD در حال تولید «Athlon» بود، Pentium III اینتل در راه موزه بودند و اینتل با شروع تولید Pentium ۴ در حال سبقت گیری بود. توضیحات بیشتر این اصطلاحات در سایر مقالات سایت میکرورایانه آمده است. پاسخ AMD به این اتفاقات چیزی جز تولید هسته «Palomino» نبود. این تراشه های جدید در واقع همان Thunderbird قدیمی بودند که برق کمتری مصرف می کردند و کمتر از آنها گرم می شدند. به همین دلیل «Palomino» انتخاب خوبی برای کامپیوترهای قابل حمل بود. پیش از این پردازنده های K۲ و K۳ در نوت بوک ها به کار می رفتند. در ضمن چون دو پردازنده «Athlon» می توانستند همزمان با هم کار کنند، صاحبان سرورهای قدرتمند هم از آنها استفاده می کردند. «Palomino» از تکنولوژی پیش بینی داده مورد نیاز هم استفاده می کرد، این فناوری به پردازنده اجازه می داد که پیش از آنکه به داده ای احتیاج پیدا کند، نیاز به آن را پیش بینی و آن را از حافظه اصلی به Cache (حافظه نهان) منتقل کند. این کار نهایتاً باعث افزایش سرعت اجرای برنامه ها می شد. به علاوه این تراشه ها از کلیه دستورالعمل های SSE اینتل هم پشتیبانی می کرد.
این تراشه جدید ساخت AMD از تکنولوژی AMD PowerNow هم بهره می برد. این تکنولوژی امکان تنظیم میزان برق مصرفی را بر حسب شرایط برای این تراشه جدید اینتل فراهم می آورد. قابلیتی که این پردازنده را برای استفاده در کامپیوترهای قابل حمل ایده آل جلوه می داد.
AMD وقتی نسخه مخصوص کامپیوترهای رومیزی « Palomino » را منتشر کرد، نام آنها را به « AthlonXP » تغییر داد. جالب است بدانید که با توجه به تکنولوژی اجرای دستورالعمل هایی که در « AthlonXP » استفاده شده بود، این پردازنده ها عملاً سریع تر از رقبای فعلی خود Pentium ۴ اینتل کار می کردند. تنها دلیلی که باعث شد اینتل مجدداً به تراشه های سری «Thunderbird » روی آورد این بود که در صورت به کاربردن تکنولوژی ۰.۱۳ میکرونی در طراحی این تراشه ها، تراشه تولید شده کوچکتر می شد و این به معنای این بود که شرکت AMD می توانست از یک «ویفر» تراشه های بیشتری تولیدکند. (ویفر یک قطعه کریستال نیمه هادی مسطح و نازک است که در تولید مدارهای مجتمع (IC) مورد استفاده قرار می گیرد. روش های حکاکی و لایه سازی گوناگونی در ایجاد اجزای مداری بر روی سطح ویفر مورد استفاده قرار می گیرد. معمولاً چندین مدار مشابه بر روی یک ویفر تشکیل می شوند و سپس به قسمت های مجزا برش داده می شوند، سپس پایه های هر مدار مجتمع به آن متصل شده و بسته بندی می شود.)
همان طور که Pentium II همان Pentium III با مجموعه دستورالعمل های SSE و تعدادی قابلیت های جدید بود، Celeron هم همان Celeron با مجموعه دستورالعمل های SSE و SSE۲ به علاوه ویژگی های جدید بود. این تراشه که از سرعت ۵۳۳ مگاهرتزی تا ۱.۱ گیگاهرتزی موجود بود، اساساً نسخه ارتقا یافته Celeron بود که برای رقابت با پردازنده های«Duron» ای ام دی ساخته شده بود. از آنجایی که حافظه Cache سطح دوم این پردازنده ها خیلی خوب عمل نمی کردند و هنوز هم گذرگاه های درونی تراشه با سرعت ۶۶ مگاهرتز کار می کردند این پردازنده ها عملاً حرفی برای گفتن در برابر «Duron» ای ام دی نداشتند، تنها مزیت آنها این بود که از یک هسته «کوپرماین» استفاده می کردند. نسخه های ۸۰۰ مگاهرتزی Celeron به بعد از گذرگاهی با سرعت ۱۰۰ مگاهرتز بهره می بردند. نسخه ای که هدیه کریسمس سال ۲۰۰۱ بود!
در آوریل ۲۰۰۰ AMD پردازنده «Duron» را با کد پروژه «Spitfire» منتشرکرد. «Fire speed» از نوادگان «Thunderbird»بود. پردازنده ای که ۱۲۸ کیلوبایت Cache سطح اول و ۴ کیلوبایت Cache سطح دوم داشت. اما این میزان Cache سطح دومی کوچک، باعث کندی آن نمی شد، چرا که علاوه بر شیوه به کارگیری حافظه نهان بهینه، این پردازنده از گذرگاه ۲۰۰ مگاهرتزی استفاده می کردند، در حالی که Celeron های اینتل هنوز با گذرگاه های ۶۶ مگاهرتزی کار می کردند.
در آگوست سال ۲۰۰۱ میلادی، ای ام دی «Duron» جدید را با کد پروژه «Morgan» وارد بازار کرد. این تراشه که با سرعت ۹۵۰ مگاهرتز کار می کرد، در واقع از همان هسته «Palomino» استفاده می کرد که فقط به جای ۲۵۶ کیلوبایت Cache سطح دو، ۶۴ کیلوبایت Cache داشت
منبع : میکرو رایانه


همچنین مشاهده کنید