هفت سین عاشقی

«السلام علی ربیع الانام و نظره الایام»
« سفره » را پهن می کنم . وسیع همچون دل یک عاشق و « سپید » مثل یاس . با خودم می گویم این دو تا سین .
آینه را می گذارم توی سفره . خودم را می بینم . شرمگین چشمانم را می بندم . حالا فرصتی است تا بر قلبم نگاهی بیاندازم . هیچ نمی بینم جز سبزی نام و سیمای دلربایت که در پس زمینه این قلب عاشق با کلکی خیال انگیز نقش بسته .
به سجده می روم می خواهم دلتنگی های یک ساله را برایت واگویه کنم . سوز اشکم سینی دیگر را کامل می کند.
دست هایم را به دعا بلند می کنم و برای سلامتی ات دعا می کنم ـ که سلامت همه آفاق در سلامت توست ـ و حالا هفت سین عاشقی من کامل می شود. به آینه نگاه می کنم . سیب سرخی می بینم که در ظرفی آب می چرخد. بر دلم می گذرد : این سین هشتم است . و تنها بر سفره چشم انتظاران یافت می شود.
می نشینم بر سر سفره . لحظه آمدن بهار را نمی دانم . گفته اند نزدیک است خیلی نزدیک . این را پدر بزرگم گفت و او هم از پدرانش نقل می کرد و من یقین دارم که نزدیک است . ساعت شماته دار یادگاری پدربزرگ را مقابلم نهاده ام و به گذشت لحظات می اندیشم . مقابلش قرآنی گذاشته ام که آن هم از او برایم به ارث رسیده و در کنار قرآن گلدانی پر از نرگس ...
تیک تاک تیک تاک . تک تک لحظات را می شمارم بهار دارد می آید و من می خواهم وقتی آمد گل های نرگس را به پیشگاهش ببرم و قرآن یادگار پدربزرگ را.
در خیالم ترسیم می کنم : مقابلش می ایستم . چشم در چشمانش می دوزم . سعی می کنم اشک نریزم تا تصویر رویایی اش تارو مبهم نشود; اما مگر می شود اشک که برای ریختنش از من اجازه نمی گیرد. سلام می کنم . قرآن پوشیده از نرگس را تقدیمش می کنم و به او فقط یک چیز را می گویم یک عدد : تمام لحظاتی که در انتظارش چشم به ساعت دوخته بودم .
بهار دستی مهربانانه بر سرم می کشد آرام و متبسم می پرسد : « و تو همه اش را شمرده ای تک تک لحظات را »
می دانم که پاسخ سوالش را می داند. فقط می پرسد تا به من بفهماند که خوب می داند چه کشیده ام . قرآن را می بوسد صفحه اولش راباز می کند و می خواند اشک در چشمانش حلقه می زند دسته ای یاس در دستانم می گذارد و می گوید : « ... »
بهت زده قرآن را از دستان بهار می گیرم و نگاه می کنم : بر نخستین صفحه ردیفی از اسم ها نگاشته شده نام همه هست : پدربزرگ پدر بزرگ و... در مقابل هرکدام فقط عددی حک شده است : لحظات انتظار...
آری ! بهار می آید و من تک تک لحظات را تا آمدنش می شمارم و اگر نباشم تابینمش فقط یک کار می کنم . قرآن را بر می دارم . ردیف آخر نامم را می نگارم و فقط یک عدد را مقابلش می نویسم .
پسرم و شاید فرزند او و یایکی از سعادتمندان روزگار وصال حتما قرآن را به دست بهار خواهد رساند.
و آن روز حتما بهار قرآن را خواهد بوسید نخستین صفحه را خواهد گشود و خواهد خواند. اشک در چشمانش حلقه خواهد زند دسته ای یاس در دستان پسرم خواهد گذاشت و به او خواهد گفت : خوشا به حال پدرت ! برو و این گلها را بر مزارش بگذار و بگو : « بهار سلامت می رساند و می گوید : این گلها را مادرم برایت فرستاده به تعداد لحظاتی که در انتظارم بوده ای . »
پسرم شتابناک به سوی مزارم خواهد دوید و بهار صدایش خواهد زد : « برگرد عزیزم ! این سیب سرخ را فراموش کردی برایش ببری ! »
یا علی

منبع : روزنامه جمهوری اسلامی