درباره استاد حسین مسعود

● از زبان استاد
نامم حسین، نام خانوادگیم مسعود. در سال ۱۳۰۴ شمسی در كرمان متولد شدم.تحصیلات ابتدایی، متوسطه و دانشسرا را در آنجا به اتمام رساندم و مشغول تدریس در بندر عباس، كرمان و سپس تهران شده و بالاخره در سال ۱۳۵۳ بازنشسته شدم. در خانواده ما از هنر حمایت میشد، در ۶ سالگی مادر خود را از دست دادم و یتیم شدم، من خیلی به هنر علاقه مند بودم خطم نسبتا خوب بود نقاشی و نجاری هم خیلی دوست داشتم. صداهای خوش را هم دوست داشتم. پدرم برای تمام این كارها برایم استاد گرفت، و زیر نظر معلمین و استادان فداكار و دلسوز، با پشتكار فراوان به كار و تحصیل و هنر ادامه دادم.
من علاقه زیادی به موسیقی داشتم و خیلی دوست داشتم كه تار بزنم. سازی كه برای اولین بار در ۸ سالگی از تخته برای خودم ساختم خیلی ابتدایی بود، ولی چون از طرف پدر و دوستانم مورد تشویق قرار گرفتم به كار خود ادامه دادم و از كاسه مسی و یك دسته چوبی و پوست، ساز دیگری ساختم كه صدایش از اولی بهتر بود. ساز زدن را رسما از ۱۲ سالگی نزد استاد اكبر خان نوایی كه از شیراز به كرمان آمده بود، شروع كردم. استادم خوب بود و به دستگاههای موسیقی كاملا آشنایی داشت ولی نت نمی دانست. گوشی یاد می داد. چون علاقه زیادی داشتم فراگیری ام خوب بود، ایشان پس از چندی مرا برای تدریس شاگردان مبتدی انتخاب كرد این كار باعث تشویق من شد، ضمنا نت رانزد یك نفر دیگر كه در موزیك كرمان درس می داد آموختم. در ضمن، ساختن تار و سنتور را آغاز كردم. تعدادی سنتور ساختم كه مورد توجه قرار گرفت. اما سنتور مرا راضی نمی كرد. ساختن تار و سه تار را دنبال كردم.
در تهران اساتید بزرگی بوده و هستند كه می توانستم از وجودشان كسب فیض كنم. نوازندگی سه تار را نزد استاد احمد عبادی استاد بی همتای سه تار تعلیم گرفتم. نهایت بزرگواری رادر حق من انجام دادند تار را هم نزد استاد علی اكبر شهنازی تمرین كردم. در تار سازی الگوی استاد یحیی را انتخاب كردم و از اندازه های آن استفاده می كنم و نیز از كارهای استاد فرج الله و عباس صنعت و جعفر صنعت بهره گرفتم، خلاصه از كار تمام اساتید گذشته گلچین كردم.برای من هم كیفیت كار مهم است و نه كمیت. همیشه در جستجوی استادانی بوده ام كه از آنها فیض ببرم و كار بیاموزم.
شكر خدای را كه هر چه طلب كردم از خدا بر منتهای مطلب خود كامران شدم.
علاقه مندی من به سه تار سازی با خرید یك كنده درخت توت همراه با ساختن تار گهگاه از اضافه چوبهای آن سه تارهای یك تكه و تركی می ساختم اما چندان جدی نبود. سال ۱۳۴۳ بود و برای خرید چوب توت به ده كن رفته بودم، از روی یك پل در باغی كه درختان توت را بریده بودند، رد میشدم، یك كنده درخت توت كه روی نهر اب انداخته بودند نظرم را جلب كرد بعد از ورانداز، تشخیص دادم كه باید چوب خوبی باشد. قطر كنده حدود ۷۰ سانت و طول آن تقریبا ۲ متر بود. دو سر ان در اثر مرور زمان و گل و لای حدود ۴۰ سانت پوسیدگی داشت. از صاحب باغ سئوال كردم كه این كنده، فروشی است، گفت این كنده حدود ۱۲ سال است كه روی این نهر افتاده و كسی هم به سراغش نیامده اگر بخواهی ترتیب حمل آن را هم می دهم.
بعد از اینكه دو سر آن را با اره بنزینی بریدم تا حمل آن آسانتر شود ، از كیفیت داخلی چوب سر در آوردم.قدرت خداوندی را در بافت ها و لایه های درون چوب مشاهده كردم تا آن روز چوبی به آن خوبی و زیبایی ندیده بودم. خلاصه به هر زحمتی كه بود كنده را با چوب های دیگر به كارخانه چوب بری بردم و آن را برای صفحه وترك سه تار بریدم. با خرید آن چوب زیبا و مشاهده رگه های منظم آن به سه تار سازی تركی و یك تكه علاقه مند شدم و سه تارهای تركی بسیاری از آن ساختم، تا هنرجویان بافت های چوب مناسب را برای تهیه صفحه سه تار بشناسند.
به یاد می آورم زمانی كه دنبال یادگیری بودم بسیاری از استادان، مایل نبودند چیزی در اختیارم بگذارند تنها معدودی از ایشان، آن هم با احتیاط فراوان به من جواب می دادند. افرادی هم بودند، وقتی كه كسی به آنها مراجعه می كرد روی كارشان را می پوشاندند و اجازه نمی دادند كسی از رموز كارشان آگاه شود. متحیرم كه چرا صنعت و هنری را كه آموخته ایم و به كمال رسانده ایم به دیگران وانگذاریم، مگر عمر انسان چه قدر است! روزی از یكی از استادانم خواستم كه زوایای تیشه هایش را در اختیارم بگذارد، اما در جوابم گفت كه بزرگ خانواده تیشه ها را بیرون انداخته! متاسفانه ایشان تنها كسی بود كه من سراغ داشتم و شاید تنها كسی بود كه تمام كارهایش را با تیشه انجام می داد. این موضوع خیلی برایم عجیب بود، مگر می شود استادی این همه كوتاه فكر باشد. تصمیم گرفتم به هر ترتیب كه شده زوایای تیشه ها را پیدا كنم. حدود بیست عدد تیشه به آهنگر سفارش دادم و آن قدر این زوایا را تغییر دادم تا موفق شدم به هدفم برسم و در اثر تمرین مداوم توانستم تمام كارهایم را با تیشه به عمل آورم.

منبع : سایر منابع