آدم‌های شیشه‌ای شهرت را دریاب، آقای شهردار!

سلام آقای شهردار آینده!
چند هفته‌ای است كه انتخابات شورای شهر تمام شده و شاید بتوان فارغ از آن فضای خاص و قبل از این‌كه به خاطر مسئولیت سنگین شهرداری، سرتان شلوغ‌تر از آن بشود كه بتوانید نامه‌ آدم‌های شیشه‌ای شهرتان را بخوانید؛ با شما درددل كرد. تعجب نكنید اگر گفتم «آدم‌های شیشه‌ای»؛ چون آدم‌های «شكننده»ای در شهر شما هستند كه «دیده‌ نمی‌شوند» و از این جهت مثل شیشه‌اند؛ آدم‌هایی كه معلول نامیده می‌شوند.
آقای شهردار؛ شهر و امکانات شهری برای همه مردم شهر است، ولی شما تا به حال چند نفر از معلولان را دیده‌اید که از اتوبوس‌ها، پارک‌ها، معابر یا از این قبیل امکانات شهری استفاده کنند؟ علت کمتر ظاهر شدن معلولان این نیست که معلولان دوست ندارند به سطح شهر بیایند و یا دوست دارند فضای کسل کننده خانه را تحمل کنند؛ همه اینها به این خاطر است که محیط شهر به اندازه‌ای پر از موانع حرکتی است که معلولان اغلب ترجیح می‌دهند اصلا از خانه بیرون نیایند. این مسئله باعث می‌شود معلولان کمتر بتوانند در مراکز آموزشی حضور یابند و شغل مناسبی برای خود پیدا کنند. به این صورت یک معلول همه چیز خود را از دست می‌دهد.
معلولان همه شرایط خود را پذیرفته‌اند و مشکلات خود را کمتر احساس می‌کنند و کاملا مثل افراد عادی خود را با شرایط زندگی تطبیق داده‌اند، ولی تمام این موانع شهری باعث می‌شود بسیار محدود شوند و احساس سرخوردگی و افسردگی کنند. گاهی به نظر می‌رسد مسئولان شهر حتی یک لحظه هم به معلولان و مشکلات آنها فکر نمی‌کنند و آنها را یکی ازشهروندان شهر به حساب نمی‌آورند؛ برای مثال؛ در بسیاری از پارک‌ها و مناطق گردشگری و تفریحی به خاطر جلوگیری از ورود موتورسواران موانع بزرگی را ایجاد کرده‌اند، بدون این‌که لحظه‌ای به این موضوع فکر کنند که این کار باعث می‌شود تعداد بسیار زیادی از معلولان از استفاده از این مکان‌ها محروم شوند. آیا درست است به خاطر تنبیه متخلفان، برخی شهروندان از حقوق طبیعی خود محروم شوند؟
لطفا منصفانه بگویید آیا در سطح این شهری كه شما شهردار آن خواهید بود، حتی یک عدد دستشویی عمومی که برای معلولان قابل استفاده باشد، وجود دارد؟ ما نمی‌گوییم بیش از اندازه به ما بپردازید، ولی آیا انصاف است حتی به اندازه یک درصد از بودجه شهر هم برای ما خرج نشود؟ آیا در نظام شهرداری هیچ بند و قانونی وجود دارد که مسئولان را موظف به پرداختن به امور معلولان کند؟
گاه در سطح شهر با صحنه‌هایی مواجه می‌شویم که خنده‌دار و عین حال غم‌انگیز هستند؛ در بعضی از اماکن، مسئولان انگار که بخواهند فقط وانمود کنند به فکر معلولان هستند، سطوح شیبداری ـ گاه حتی با زاویه ۴۵ درجه ـ ساخته‌اند که حتی فرد عادی هم نمی‌تواند از آنها استفاده کند چه رسد به افراد معلول! لطفا اجازه ندهید افرادی اینچنین در وظایف خود تعلل کنند و در عین حال در آمار و گزارش‌های خود منتی بر سر ما بگذارند و گمان نکنید چون معلولان در سطح شهر نیستند، پس وجود ندارند و شهروند شهر هم محسوب نمی‌شوند و نیازی ندارند که قابل پرداختن به آن باشد. وقتی ما اسیر موانع شهری می‌شویم، به چه صورت می‌توانیم به سطح شهر بیاییم و نشان دهیم ما هم وجود داریم. ما فقط هر روز شیشه‌ای‌تر می‌شویم، تا روزی كه به بركت این‌همه نوع‌دوستی و مسئولیت شناسی بشكنیم!
آقای شهردار، ببخشید که کمی تند نوشتم، ولی مطمئنا اگر یک شخص عادی را در خانه حبس کنند، به او حق می‌دهید فریاد اعتراض خود را بر زمین و آسمان بلند کند؛ شرایط ما دقیقا به همین صورت است. لطفا جلوی این تصور را بگیرید که هر انسانی که سالم‌تر و دارای شرایط بهتری باشد، از حقوق بیشتری برخوردار است. منطق ایجاب می‌کند با توجه به این‌که قبلا توجه کمتری به ما شده، شما برای جبران گذشته توجه ویژه‌ای به این قشر مظلوم واقع شده جامعه کنید.
آقای شهردار آینده! لطفا شهردار ما هم باشید.

نوید مجاهد