مدرسهٔ راک - SCHOOL OF ROCK

سال تولید : ۲۰۰۳
کشور تولیدکننده : آلمان و آمریکا
محصول : اسکات رادین
کارگردان : ریچارد لینکلیتر
فیلمنامه‌نویس : مایک وایت
فیلمبردار : روخیر استوفرس
آهنگساز(موسیقی متن) : کریگ ودرن
هنرپیشگان : جک بلک، آدام پاسکال، لوکاس پایالیاس، کریس استک، سارا سیلورمن، وایت و جون کیوساک
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه


̎دیوئی فین̎ (بلک) گیتاریست هارد راک، تا رگ و پی، ضد سیستم و اهل کارهای جسارت‌آمیز است و شیفتهٔ قدرت و نفوذ راک‌اندرول. ̎دیوئی̎ تصمیم گرفته گروه راک خود را در رقابت‌های محلی به موفقیت برساند ولی رفقای نوازنده‌اش در عوض او را اخراج می‌کنند. بی‌کار و در حالی‌که اجارهٔ خانه‌اش را نداده، یک روز جواب تلفنی را می‌دهد که در اصل به نیت هم‌اتاقی‌اش، ̎ند̎ (وایت) زده‌اند و در مورد کاری است که برای او در نظر گرفته‌اند. اما ̎دیوئی̎ به‌طور غریزی، خودش را ̎ند̎ جا می‌زند و کار را می‌پذیرد و به‌عنوان معلمِ جانشین در دبستان معبتر ̎هاریس گرین̎ مشغول به کار می‌شود. در آن‌جا، ناظم مقرراتی مدرسه، ̎خانم مالینز̎ (کیوساک) مثل عقاب تمامی حرکاتش را زیرنظر دارد. اما در حالی‌که ̎دیوئی̎ کاملاً از چند و چون تدریس بی‌خبر است، در عوض می‌داند چه‌طور به بچه‌های کلاس پنجمی اعتماد به نفس بدهد. و بدین ترتیب وقتی یک روز صدای تمرین ارکستر کلاس به گوشش می‌خورد، تصمیم می‌گیرد این بچه‌های بااستعداد نوازنده را با موسیقی راک آشنا کند و آنان را برای همان مسابقات راک کذائی آماده سازد.
● یک فیلم سرحال و پُر از انرژی مثبت. جابه‌جائی شخصیت‌ها تمهید امتحان پس داده‌ای در سینمای کمدی است و این‌بار جای یک معلم ملانقطی منظم آرام، با یک نوازندهٔ دیوانهٔ موسیقی راک عوض می‌شود که از بی‌پولی خودش را به‌عنوان معلم مدرسه‌ای با قوانین آهنین جا زده است. مدرسهٔ راک، با همان شور و ریتمی شروع می‌شود که از یک قطعهٔ موسیقی راک انتظار داریم. صحنهٔ عنوان‌بندی جذاب، بامزه و سریع فیلم، خودش یک فیلم کوتاه درست و حسابی است و تماشاگر را به درون پرتلاطم فیلم، هل می‌دهد. این وسط بلک، به‌عنوان بازیگر اصلی نقش اساسی دارد. لینکلیتر به شیوهٔ معمول فیلم‌سازی‌اش، از شخصیت واقعی بازیگر، برای قوام و غنا بخشیدن به فضای کلی فیلم استفاده می‌کند و عشق و تسلط بلک به موسیقی راک و تاریخ آن، کمک حال فیلم‌نامه‌نویس و فیلم‌ساز است. مدرسهٔ راک چند صحنهٔ فوق‌العاده بامزه دارد که پیش از این، بسیاری از لحظه‌های کوتاه شیرین این چنینی را با امکانات محدود سینمای مستقل تجربه کرده و خوب از کار درآورده است. فیلم‌ساز، داد دل تماشاگر را از شخصیت‌های مبادی آداب منظم اخموی آینده‌نگر، وقتی می‌گیرد که مدیرهٔ آن مدرسهٔ پادگان‌مانند، سر میز کافه، مجذوب بلک می‌شود و گذشتهٔ ناپسندش را رو می‌کند. پاشنهٔ آشیل فیلم اما پایان قابل پیش‌بینی‌اش است. لینکلیتر جای پیروزی نهائی را با شکست عوض می‌کند، با این وجود نمی‌تواند جلوی مصیبت ناشی از این روند قابل پیش‌بینی را بگیرد. این‌که هر تماشاگری می‌داند پایان چنین داستانی، با دور هم جمع شدن گروه و اجرای یک کنسرت رقم می‌خورد.